Ο Φατάχ, ένας ταπεινός αγρότης από την Αλγερία, έχει μάτια μόνο για την αγελάδα του τη Ζακλίν, την οποία ονειρεύεται να πάρει μαζί του στο Παρίσι για να διαγωνιστεί στη διεθνή αγροτική έκθεση. Οταν, επιτέλους, λάβει την πολύτιμη πρόσκληση, προς έκπληξη όλου του χωριού, φεύγει από την πατρίδα του για πρώτη φορά, παίρνει ένα φέρι μποτ για τη Μασσαλία και διασχίζει όλη τη Γαλλία με τα πόδια για να φτάσει στον προορισμό του. Ο Φατάχ και η Ζακλίν θα συναντήσουν ανθρώπους και πολλές εκπλήξεις και θα ζήσουν μια ξεκαρδιστική περιπέτεια γεμάτη μεγάλες στιγμές.

Δεν είναι δύσκολο να υποψιαστείς τις στάσεις που θα κάνει ο Φατάχ στο μεγάλο του ταξίδι από τη Μασσαλία στο Παρίσι, ούτε φυσικά είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσεις πως η πρωταρχική (και μόνη τελικά) ιδέα της ταινίας του Μοχάμεντ Χαμιντί είναι η παράδοξη εικόνα ενός άντρα και μιας αγελάδας που περπατάνε, έτοιμοι να βρεθούν στο κέντρο μιας κατά μέτωπο σύγκρουσης ανάμεσα στο «θέαμα» και την όποια έννοια του «φυσιολογικού».

O Φατάχ θα «επιτεθεί» στα γαλλικά ήθη με το θράσος της απλότητας και της παλιομοδίτικης ευγένειάς του, συναντώντας στο δρόμο του έναν συμπατριώτη που κρύβει ένα τρομερό μυστικό από την οικογένειά του (τον υποδύεται ο Τζαμέλ Ντεμπούζ, ο οποίος είναι και παραγωγός της ταινίας), έναν χρεοκοπημένο γαιοκτήμονα που χρειάζεται βοήθεια (τον υποδύεται ο Λαμπέρ Γουιλσόν) και την έννοια του διαδικτυακού «viral» που θα διακινδυνεύσει τη συμμετοχή του στο διαγωνισμό.

Σίγουρος για το one man show του πρωταγωνιστή του – ο Φατσά Μπουγιαμέντ είναι με διαφορά ο λόγος για τον οποίο η ταινία συνεχίζει να ενδιαφέρει ακόμη και όταν δεν δείχνει τίποτα που να σε ενδιαφέρει – ο Χαμιντί επενδύει πάνω στο χιλιοειδωμένο κλισέ του αθώου, ρομαντικού και καλοκάγαθου ανθρώπου που θα νικήσει το «κακό» του κόσμου, θα διδάξει ανθρωπιά και συντροφικότητα και θα κερδίσει και το τελικό έπαθλο, ακόμη και αν αυτό έχει να κάνει μόνο με την υπεροχή της αγελάδας του, άντε και με την ανακήρυξή του σε τοπικό ήρωα...

Τι κρίμα λοιπόν που το σενάριο εξαντλείται σε αυτό το κλισέ, αποφεύγοντας επιμελώς οποιαδήποτε πολιτική αναφορά στην ταραγμένη Γαλλία (εκτός από ένα αστεϊσμό για το Charlie Hebdo), όπως και οποιαδήποτε εμβάθυνση στη σύγκρουση δύο τελείως διαφορετικών πολιτισμών (είναι σαφές πως για τον Φατάχ η Γαλλία είναι το «αμερικάνικο όνειρο»), παραμένοντας μέχρι και το φινάλε... ενοχλητικά αθώα – ειρωνικά, λιγότερο από τον ήρωά της που φυσικά, όσο και αν η ταινία επιμένει να τον περιορίζει, είναι κάτι περισσότερο από ένας αγρότης με μια αγελάδα που διασχίζει τη Γαλλία.