«Δεν χρειάζεται να είσαι σούπερ ηρωίδα για να είσαι υπέροχη.»
Να ένα μήνυμα που έρχεται ακριβώς τη στιγμή που το χρειαζόμασταν, από μια ταινία κινουμένων σχεδίων που προσπαθεί (και ίσως καταφέρνει) να πει κάτι διαφορετικό για τον κόσμο της καταναγκαστικής επιτυχίας, των καταχρηστικών ταλέντων και της σούπερ δύναμης που τελικά κρύβεται αλλού από εκεί που φανταζόμαστε.
Η Χέντβιχ είναι η επόμενη υποψήφια του τίτλου Το Σούπερ Λιοντάρι που έρχεται από τους προγόνους της και μεταφέρεται από μάνα σε γιο και από γιο σε θυγατέρα σε μια διαδοχή που κρατάει τη φιλήσυχη (αλλά διαρκώς σε απειλή…) πόλη σε μια σταθερή συνθήκη ευημερίας. Η Χέντβιχ όμως είναι το εντελώς αντίθετο από το μοντέλο της σούπερ ηρωίδας. Δεν αθλείται, είναι αδέξια, διαρκώς αφηρημένη και το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να παίζει online ηλεκτρονικά παιχνίδια. Εχοντας χάσει τη μητέρα της, μεγαλώνει σχεδόν μόνη της αφού ο πατέρας της την απορρίπτει διαρκώς, επειδή για εκείνον η μοναχοκόρη του δεν ανταποκρίνεται στον τύπο της σούπερ ηρωίδας που αυτός ονειρεύεται.
Οταν η στολή του Σούπερ Λιονταριού μπει (κυριολεκτικά) στο πλύσιμο, η Χέντβιχ θα πεισμώσει να αποδείξει πως μπορεί να είναι άξια διάδοχος της πολύτιμης κληρονομιάς της οικογένειάς της και θα ξεκινήσει να εκπαιδεύεται κρυφά από τον πατέρα της προκειμένου να τον εκπλήξει. Αυτός όμως θα εμπιστευτεί τον ξάδελφό της, ένα κακομαθημένο αγόρι που ενώ διαθέτει τη φυσική κατάσταση, υπολείπεται σε ουσιαστικές ικανότητες από εκείνες που σώζουν νομοτελειακά τον κόσμο.
Σκανδιναβική απάντηση σε κάτι που με το δικό του τρόπο μοιάζει από τη μία στους «Απίθανους» και από την άλλη στο «Kung fu Panda», με ενδιαφέρον στο animation (και τις παραλλαγές στις τεχνοτροπίες που είναι σχεδόν καλύτερες και από το βασικό σχέδιο) και στο σενάριο (που προκρίνει σαφώς μια φεμινιστική εκδοχή ενός άλλοτε μόνο αρσενικού κόσμου), αλλά που ενδεχομένως αρνείται να «ενηλικιωθεί» τόσο ώστε να κλείσει το μάτι και στην περιρρέουσα ποπ κουλτούρα (του σύχρονου σινεμά των Marvel, DC και δεν συμμαζεύεται…) αναμοχλεύοντας τα πάντα υπέροχα και λειτουργικά μηνύματα περί των διαφορετικών παιδιών που δείχνουν το δρόμο προς μια νέα εποχή.
Αρκεί; Αρκεί, ειδικά σε σύγκριση με πολλά παιδικά (και εξίσου μόνο μεταγλωττισμένα στα ελληνικά) που παίζονται εκεί έξω…
