Δεν είναι η πρώτη (και σίγουρα όχι και η τελευταία) φορά που η ελληνική μυθολογία έχει δώσει την έμπνευση της σε έναν δημιουργό για να φτιάξει την δική του ταινία. Στην προκειμένη περίπτωση ο ελληνικός μύθος του Ικάρου, έδωσε τα δικά του «φτερά» στην φαντασία του σκηνοθέτη Κάρλο Βόγελε για να γυρίσει την πρώτη του ανεξάρτητη μεγάλου μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων. Και τα αποτελέσματα είναι, ως επί το πλείστον, πανέμορφα.
Κάθε γωνιά της Κρήτης αποτελεί παιδική χαρά για τον Ικαρο, τον γιο του μεγάλου εφευρέτη Δαίδαλου. Μία μέρα, κατά τη διάρκεια μιας εξερεύνησης κοντά στο παλάτι της Κνωσού, ο Ικαρος κάνει μια περίεργη ανακάλυψη: ένα παιδί με κεφάλι ταύρου είναι κλειδωμένο σε μια αυλή, με εντολή του βασιλιά. Κρυφά, ακόμα και από τον πατέρα του, ο Ικαρος θα γίνει φίλος με τον νεαρό Μινώταυρο. Ομως, η μοίρα παίρνει άλλη τροπή όταν ο Θησέας φτάνει στην Κρήτη και ο Μινώταυρος οδηγείται στον μυστικό λαβύρινθο που κατασκεύασε ο Δαίδαλος. Θα μπορέσει ο Ικαρος να σώσει τον φίλο του και να αλλάξει την πορεία μιας ιστορίας γραμμένης από τους θεούς;
Ο Βόγελε, ένας από τους πιο ταλαντούχους σχεδιαστές της Pixar ο οποίος πλέον δουλεύει ως ανεξάρτητος animator, μπορεί να έχει ως θεμέλια την ιστορία του Ικάρου αλλά της δίνει μια διαφορετική ανάγνωση, ίσως λιγότερο ηθικοπλαστική από εκείνη της μυθολογίας, σίγουρα πιο περίπλοκη, αλλά πάντα με αρκετές δόσεις ελπίδας και μεγαλύτερο ανθρωπισμό.
Η ταινία επικεντρώνεται στα άγνωστα παιδικά του χρόνια, απεικονίζοντας τον Ικαρο ως ένα ελεύθερο πνεύμα, ονειροπόλο και ιδεαλιστή, αλλά πάνω από όλα ως ένα ατρόμητο παιδί το οποίο θέλει να ζει την κάθε του στιγμή χωρίς συμβάσεις, κάτι που σίγουρα ταιριάζει με τον μυθικό του χαρακτήρα. Το ενδιαφέρον όμως σε όλα αυτά είναι ότι ο Βόγελε αποφασίζει να παρουσιάσει τον Μινώταυρο, τον Αστερίωνα, όχι ως ένα αιμοδιψές τέρας αλλά ως ένα θύμα και σκλάβο του βασιλιά Μίνωα, ο οποίος γρήγορα γίνεται αδερφικός φίλος με τον Ικαρο.
Αυτή η φιλία είναι και το επίκεντρο της ιστορίας, μιας φιλίας η οποία δοκιμάζεται μέσα από την σκληρότητα και την τυραννία των μεγάλων. Μιας φιλίας που (πείτε το ως παιδική αφέλεια) ονειρεύεται έναν κόσμο όπου όλοι θα είναι αποδεκτοί, όπου θα κυριαρχεί η αγάπη και όχι το μίσος και μισαλλοδοξία. Ο Βόγελε καθιστά σαφές πως θέλει να ξεφύγει από αυτά τα απλοϊκά μοτίβα του καλού και του κακού της ελληνικής μυθολογίας, δίνοντας στους χαρακτήρες, από την κακομαθημένη Αριάδνη, τον εγωκεντρικό Θησέα, μέχρι και τον υπερπροστατευτικό Δαίδαλο, και στην ιστορία του μερικές υπέροχες αποχρώσεις του γκρι, οι οποίες χρωματίζουν με την σειρά μερικές από πιο (ίσως αναπάντεχες και αρκετά ευπρόσδεκτες) ενήλικες πτυχές της.
Μέσα σε όλο αυτό το γκρίζο των χαρακτήρων, ο Βόγελε δίνει όμως το δική του πολύχρωμη πνοή στο σχέδιό του. Συνδυάζοντας το 2D animation στο χέρι με το 3D animation, ντύνει την ταινία του με ζωντανά χρώματα, με σχέδια του κομίστα Εντουάρ Κουρ (ο οποίος μάλιστα σχεδίασε και μια σειρά από κόμικ με ήρωα τον Ηρακλή), τα οποία δένουν εξαιρετικά με την πνεύμα της ιστορίας και το κλίμα της ελληνικής μυθολογίας σε ένα αποτέλεσμα που πραγματικά σε μαγεύει από το πρώτο κιόλας της λεπτό.
Αν και η αφήγηση της ιστορίας, λίγο μετά τη μέση, αρχίζει να επιταχύνει προσθέτοντας, χωρίς λόγο, περισσότερο δράμα ακόμα κι από μια αρχαία τραγωδία, για να συμβαδίσει με τα γεγονότα του μύθου του Θησέα με τον Μινώταυρο, που θα οδηγήσουν στην φυλάκιση του Δαίδαλου και του Ικαρου, με τα γνωστά αποτελέσματα, η ταινία παραμένει ίσως μια από τις ομορφότερες ευρωπαϊκές παραγωγές animation που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια και μια φωτεινή ιστορία για την ζωή και την ελπίδα.
