Βερολίνο, κάπου στο κοντινό μέλλον. Μία εταιρία κατασκευάζει ρομπότ-συντρόφους για τους μοναχικούς ανθρώπους των μητροπολιτικών κέντρων. Αλγόριθμοι μελετούν τις συνήθειες, τα όνειρα, τους φόβους σου και προγραμματίζουν τα θηλυκά ή αρσενικά ρομπότ, ώστε να προλαβαίνουν κάθε σου επιθυμία. Να σου παρέχουν φροντίδα, ασφάλεια, λύσεις, συντροφικότητα. Αγάπη; Είναι δυνατόν εκεί να βρίσκεται και η αγάπη; Η Αλμα, μια 45χρονη ανθρωπολόγος που εργάζεται στο μουσείο της Περγάμου, δεν αποδέχεται την ιδέα. Μοναχική (μετά από έναν χωρισμό με συνάδελφο που της στοίχισε πολύ), κυνική (το μυαλό της είναι το δυνατότερό της εργαλείο), ταγμένη στην έρευνά της, πείθεται να γίνει πειραματόζωο στη μελέτη και να πάρει τον «Τομ» σπίτι, γιατί το αφεντικό της τής τάζει ένα οικονομικό πακέτο που θα στηρίξει το προσωπικό της πρότζεκτ. Η συμβίωση θα είναι προβληματική. Οσο το ανθρωποειδές προσπαθεί να την ικανοποιήσει, τόσο εκείνη αντιστέκεται. Σταδιακά όμως, η χωρίς φίλτρο προσέγγιση του «Τομ», η χωρίς ατζέντα κατανόηση των αναγκών της, η «προγραμματισμένη» (;) καλοσύνη του, την αιφνιδιάζουν. Και φυτεύουν αμφιβολίες στις βεβαιότητές της. Ποια είναι τα όρια και ποιος τα καθορίζει; Ποιος αποφασίζει τι μάς κάνει ανθρώπους; Και πόσο πιο ανθρώπινοι απέναντί μας υπήρξαν τελικά... οι άνθρωποι;
Βασισμένη στο ομότιτλο διήγημα της Εμα Μπρασλάβσκι, η Μαρία Σράντερ (σκηνοθέτης του τηλεοπτικού «Unorthodox», αλλά και των «Stefan Zweig: Farewell To Europe» και «Love, Life») σκηνοθετεί μία sci-fi δραμεντί που χρησιμοποιεί το εύρημα της τεχνητής νοημοσύνης για να προκαλέσει τη -συναισθηματική- δική μας. Πόσο ανοιχτοί είμαστε να βρούμε την αγάπη έξω από τα κουτάκια μας; Πόσο θωρακισμένους μάς κρατά το μυαλό μας; Πόσο εγωιστές στο συναίσθημά μας; Πόσο πιο οικεία η μοναξιά μας, όσο κι αν μάς τρομοκρατεί η σκέψη ότι θα γεράσουμε μόνοι;
Γυρισμένο κατά τη διάρκεια του lockdown λόγω πανδημίας στο Βερολίνο (με γυρίσματα και στο κλειστό για το κοινό μουσείο της Περγάμου), η «παγερή» του ατμόσφαιρα ταίριαξε γάντι στις αποστειρωμένες προϋποθέσεις της πανδημίας. Η απόσταση, πώς μάς προστατεύει και πώς οφείλουμε να την καταργούμε, γίνεται άσκηση και μέρος του DNA της ταινίας. Δεν έχει σημασία τι το έχει προκαλέσει: είμαστε μόνοι μας, χωρίς αγκαλιές.
Πρόκειται για σπουδαία ταινία; Οχι. Αλλά, καμιά φορά, και στη ζωή και στο σινεμά, δεν είσαι ρομπότ, δεν ψάχνεις την τελειότητα. Ενα «κορίτσι γνωρίζει ανθρωποειδές αγόρι» παραμύθι (στο πλαίσιο του «Her» ή του «Ex Machina», αλλά και πολύ διαφορετικό ως αισθητική και ύφος), διανθίζεται με σύγχρονους προβληματισμούς, χιούμορ κι ένα πρωταγωνιστικό ζευγάρι που θα σε κερδίσει σταδιακά. Θα μπεις κι εσύ με τις αμφιβολίες σου στην sci-fi αλληγορική ιστορία τους.
Ομως η γενναιόδωρη καθαρότητα της Μάρεν Εγκερτ, που ερμηνεύει την ψυχρή ακαδημαϊκό με πληγωμένη δύναμη, και η άκαμπτη αθωότητα του βρετανού Νταν Στίβενς («Downton Abbey», «Eurovision Song Contest»), στον δεύτερο γερμανόφωνο ρόλο της καριέρας του, λυγίζουν τις αντιστάσεις.
Αν κάποιος σου λέει με το βλέμμα ακλόνητο «I'm Your Man», κάνε μια υπέρβαση. Πίστεψέ τον. Και στη ζωή και στο σινεμά, δεν το ακούς συχνά.
