Ο 34χρονος Ντανιέλ είναι ο πρώτος Ευρωπαίος με σύνδρομο Down που έχει αποφοιτήσει από το πανεπιστήμιο. Ξεκινά μια δουλειά σε κοινωνική υπηρεσία της Σεβίλλης, όπου και γνωρίζει την Λάουρα. Γίνονται αμέσως φίλοι, τραβώντας την προσοχή τόσο των συναδέρφων τους όσο και των μελών των οικογενειών τους. Η ιδιαίτερη σχέση τους θα δοκιμαστεί, όταν ο Ντανιέλ ερωτευτεί την Λάουρα. Όμως οι επαναστατικές ψυχές τους αρνούνται να συμβιβαστούν με τους κανόνες και αποφασίζουν να ζήσουν τον έρωτα χωρίς όρια και περιορισμούς.
Οχι μια ταινία για την θριαμβευτική πορεία ενός δύσκολου έρωτα, όχι ένα συγκινητικό μελόδραμα για την ζωή ενός άτυχου ήρωα, ούτε καν μια πολιτική ταινία για την ανάγκη να κοιτάξουμε με ανοιχτά μάτια την διαφορετικότητα. Περισσότερο απ οτιδήποτε άλλο, το «Εμείς οι Δυο», είναι ένα φιλμ για την ουσιαστική απουσία οποιασδήποτε κανονικότητας στην ανθρώπινη κατάσταση.
Κοιτάζοντας τους δύο ήρωες του φιλμ των Ναχάρο και Παστόρ, από την μια τον άντρα με το σύνδρομο Ντάουν και από την άλλη τη γυναικά με τον στραπατσαρισμένο ψυχισμό, αναρωτιέσαι ποιος από τους δυο θα μπορούσε να οριστεί «φυσιολογικός» και με ποιο σετ από κανόνες.
Είναι η φυσιολογία, τα χρωματοσώματα, ή η ανατροφή και η συναισθηματική εκπαίδευση που οδηγούν σε έναν, όσο τον δυνατόν πιο ολοκληρωμένο χαρακτήρα; Και πως ζυγίζεις τι είναι περισσότερο επώδυνο, τα γνωρίσματα που που σε διαχωρίζουν εξ αρχής από την πλειοψηφία των «κανονικών», ή μια εσωτερική ανικανότητα να ανήκεις σ αυτήν ακόμη κι αν της μοιάζεις;
Τίποτα από τα δυο. Η κανονικότητα δεν υφίσταται παρά μόνο ως ένα ακόμη εμπόδιο που πρέπει να υπερπηδήσουμε στον δρόμο προς μια εσωτερική ισορροπία προτείνει η ταινία και το τολμηρό, θαρραλέο παράδειγμα των ηρώων της, σε προκαλεί να το ακολουθήσεις.
Δίχως να εγκαταλείπει την σφαίρα της πραγματικότητα για να ξεφύγει στο επίπεδο της παραμυθένιας, «κινηματογραφικής» απιθανότητας, όπου όλα ξεπερνιούνται και το ευτυχές τέλος δικαιώνει ήρωες και κοινό, το φιλμ προτείνει το θάρρος αντί για τον φόβο και το αποφασιστικό γκρέμισμα κάθε στερεότυπου.
Ξεκινώντας από τον ίδιο του τον πρωταγωνιστή: Ο Πάμπλο Πινέδα, είναι ως ένα σημείο αυτό που υποδύεται, ο πρώτος Ευρωπαίος με σύνδρομο down που αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο. Δεν είναι όμως η γνώση αυτού του γεγονότος που προσφέρει δύναμη στην ταινία, όσο το ταλέντο και η ικανοτητά του να μεταμορφώσει την εμπειρία του από την πραγματική του ζωή, σε έναν ρόλο και σε μια ερμηνεία που είναι απλά συναρπαστική.
Στο πλάϊ του η Λόλα Δουένιας είναι επίσης εξαιρετική στον ρόλο της (ίσως λίγο κλισέ) τσαλακωμένης γυναίκας. Οι δύο τους αποτελούν πέρα από κάθε αμφιβολία το κέντρο βάρους ενός φιλμ που προσπαθεί να χωρέσει τις άμεμπτες προθέσεις του σε μια ταινία που να μην υπολείπεται σε κινηματογραφικές αρετές.
Εν πολλοίς το καταφέρνει. Δίχως να αποφεύγει τις παγίδες ενός υπερβολικού συναισθηματισμού, η μιας αφήγησης που δεν μοιάζει εξίσου τολμηρή με τους ήρωές της, τουλάχιστον δεν υποκύπτει ποτέ στους κανόνες μιας κακώς εννοούμενης πολιτικής ορθότητας, που θα μεταμόρφωνε το φιλμ σε ένα διδακτικό, αδιάφορο μελόδραμα και θα στερούσε όλη την δύναμή του.
