Ο καιρός γαρ εγγύc.
Με αυτή την φράση, από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκε το «Deadpool & Wolverine», η ταινία πλασαρίστηκε ως η επερχόμενη τρίτη παρουσία, με τον Deadpool να παίρνει τον ρόλο ενός (αντι)ηρωικού Μarvel-Τζίζαζ ο οποίος έρχεται φουριόζος (pun intended) για να σώσει το MCU από την ολοκληρωτική καταστροφή.
Ουφ, πολύ βαρύ φορτίο για να σηκώσει ένας μόνο ήρωας στις πλάτες του. Γι' αυτό έρχεται με την καλύτερη παρέα.
Ετσι, just like a prayer, η πρώτη καθαρόαιμη R-rated ταινία Marvel φτάνει στις αίθουσες για να δώσει άφεση αμαρτιων σε ένα κινηματογραφικό σύμπαν το οποίο κρέμεται κυριολεκτικά από μια κλωστή πριν την ολοκληρωτική του καταστροφή, και να προσπαθήσει να το αναγεννήσει όχι μέσα από μια Ιερά Εξέταση αλλά από μια αιματηρή Αποκάλυψη.
O απαθής Γουέιντ Γουίλσον περιφέρεται ως απλός πολίτης. Εχει αφήσει πλέον πίσω του τις μέρες του ως ο πολυλογάς και αθυρόστομος μισθοφόρος, Deadpool. Οταν ο πλανήτης του αντιμετωπίζει μια υπαρξιακή απειλή, ο Γουέιντ πρέπει απρόθυμα να αναλάβει δράση μαζί με έναν ακόμα πιο απρόθυμο... απρόθυμο; Τον πλέον απρόθυμο; Πρέπει να πείσει έναν απρόθυμο Wolverine να... Σκατά! Οι περιλήψεις είναι τόσο ηλίθιες... Εξάλλου, όπως λέει και ο Deadpool στην αρχή της ταινίας «ήδη γνωρίζετε τον τίτλο και το ποιος είναι δίπλα του» οπότε ας περάσουμε στο ψητό.
Το MCU, μετά την εποχή του «Endgame», είχε χάσει τον προσανατολισμό του και την λογική ύπαρξής του έχοντας φτάσει πλέον στο χείλος του γκρεμού. Μοιάζει σαν το ταξίδι του χαρακτήρα του Deadpool, ο οποίος πάντα ένιωθε ανίκανος και ότι δεν μετράει, τώρα να προσπαθεί να δώσει νόημα στη ζωή του αλλά και να σώσει τους δικούς του και το σύμπαν του από την απόλυτη εξαφάνιση (είδατε τι έκαναν εδώ;). Και ήρθε η ώρα κάποιος να μας κοιτάξει στα μάτια και να σχόλιάσει, με λόγια σταράτα, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον των Marvel Studios, χωρίς κανέναν ενδοιασμό, αλλά κάνοντας ταυτόχρονα και το κέφι του.
Ο σκηνοθέτης Σον Λέβι δημιουργεί το marvel-ικό του mea culpa και προσπαθεί να δώσει σε ένα πάλαι ποτέ αγαπημένο κινηματογραφικό σύμπαν την ώθηση για να βρει και πάλι τον δρόμο αλλά, κυρίως, τον σκοπό του. Από την αρχή φαίνεται να έχει μια πλήρη κατανόηση της γενικής εικόνας του τόνου στον οποίο θα κινηθεί η ταινία του με τα αστεία και τις αυτό-αναφορές του να χτυπούν κέντρο στο στόχο, τις περισσότερες φορές τουλάχιστον. Αν και υπάρχουν αρκετές σκηνές που σου δίνουν μια απόλυτη ευχαρίστηση με όσα βλέπεις και κάποιες που δείχνουν αρκετά extreme ακόμα και για επίπεδα Marvel/Disney, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι πώς στο διάολο είπαν το ΟΚ σε κάτι τέτοιο, ο Λέβι προσπαθεί να δείξει ένα είδος αυτοσυγκράτησης.
Αν και υπάρχουν στιγμές που νιώθεις ότι χάνεται το μέτρο με όλες αυτές τις (αυτό)αναφορές και το σπάσιμο του τέταρτου τοίχου, η ταινία πάντα βρίσκει τον τρόπο της για να επαναφέρει την ισορροπία. Μέσα σε αυτό τον χαμό από cameos και άλλα gags (τα οποία δεν θα σποϊλεριάσουμε εδώ – είναι καλύτερο να ζήσετε το ταξίδι αυτό όσο καλύτερα μπορείτε), όλα αυτά γίνονται πιο αποτελεσματικά όταν η ταινία τιμά τους πυλώνες πάνω στους οποίους είναι χτισμένο το MCU, δηλαδή το έργο της Fox στη δημιουργία του franchise των υπερηρώων στις αρχές του 21ου αιώνα. Το «Deadpool & Wolverine» αγκαλιάζει την Ιστορία αυτή, τη σχολιάζει στοχαστικά και δείχνει μια απίστευτη τρυφερότητα στους χαρακτήρες και τις ιστορίες τους, αλλά και σε όλους όσους δούλεψαν σε αυτές τις ταινίες, για να δώσει σε πολλές και πολλούς το τέλος που τους αξίζει.
Η ψυχή όμως και η καρδιά της ταινίας είναι οι Ράιαν Ρέινολντς και Χιου Τζάκμαν. Είναι ένα πραγματικό (υγρό) όνειρο να βλέπεις τους δυο μαζί να παίζουν αυτούς του χαρακτήρες που τους έκαναν τόσο αγαπημένους στο κοινό, δείχνοντας προφανώς πρόθυμοι να κάνουν σχεδόν τα πάντα, με τη χημεία μεταξύ τους να προκαλεί αλυσιδωτές αντιδράσεις σε όλο το σώμα. Ο Ρέινολντς παραμένει κλασικός στον ρόλο εκπέμποντας μια γοητεία, ενώ δεν σταματά να σατιρίζει χωρίς οίκτο τα πάντα και τους πάντες, φτάνοντας τη Marvel στα όριά της. Για τον Τζάκμαν, η επιστροφή του στον ρόλο ο οποίος καθόρισε την καριέρα του, ειδικά μετά το αριστουργηματικό κλείσιμο του «Logan», θα μπορούσε να ήταν μια καταστροφή. Ευτυχώς αποδεικνύεται όχι ο απόλυτος θρίαμβος αλλά σίγουρα κάτι πολύ κοντά, με τον ηθοποιό να δίνει μια από τις πιο εύστοχες και διασκεδαστικές ερμηνείες του εδώ και καιρό.
Αυτό που όμως κρατά πίσω την ταινία από το να γίνει το απόλυτο κινηματογραφικό ευαγγέλιο της Marvel είναι μια μάλλον αδύναμη πλοκή, με ελάχιστα διακυβεύματα και με ένα κακό, τον χαρακτήρα της Εμα Κόριν, η οποία, αν και δείχνει να απολαμβάνει την ώρα της στην ταινία, προδίδεται εύκολα από το tour de force των Ρέινολντς και Τζάκμαν. Και είναι κρίμα γιατί κάτω από ένα καλύτερο σενάριο ίσως μιλούσαμε ήδη για μια πλήρη αναγέννηση του MCU.
Το «Deadpool & Wolverine» είναι όμως ένα, αναγκαίο και σωστό, βήμα. Μέσα από την Ιστορία του, το MCU οφείλει να κοιτάξει κατάματα τα λάθη του, να τα αποδεχτεί και να βρει τη δύναμη να συνεχίσει και να μετρήσει και πάλι. Κι όπως λέει ο Deadpool (στο περίπου δηλαδή) just like a prayer, you know I'll take you there. Μπορούμε, παρακαλούμε, να έχουμε ένα αλληλούια;
