Η πρώτη ταινία του «Καρό Νίντζα», βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Αντερς Μάθεσεν, ο οποίος και την συν-σκηνοθετούσε μαζί με τον Θόρμπιορν Κριστόφερσεν, ήταν σίγουρα μια περίεργη και ευχάριστη έκπληξη, γνωρίζοντας μάλιστα εισπρακτική επιτυχία και στη χώρα μας.
Κι αυτό όχι γιατί το animation ήταν κάτι το αξιοσημείωτο, αλλά κυρίως γιατί, για μια παιδική ταινία, διέθετε μια κάπως ενήλικη προσέγγιση στην θεματολογία του με μάλιστα απρόσμενα σκοτεινά στοιχεία, χρησιμοποιώντας μια ιδιαίτερη ανεπιτήδευτη ματιά.
Μια δεύτερη ταινία ήταν λοιπόν αναμενόμενη, και μπορεί να μην υπερβαίνει την πρώτη σε αρκετά επίπεδα, στρογγυλεύοντας μάλιστα τις πιο σκοτεινές θεματικές της, αλλά παραμένει μια ενδιαφέρουσα, και ενίοτε κάπως προκλητική (με την καλή έννοια), ταινία κινουμένων σχεδίων η οποία, πέρα από το να διασκεδάσει μικρούς και μεγάλους, σίγουρα θέλει και πάλι να συζητηθεί.
Ο Καρό Νίντζα και ο Αλεξ ξεκινούν και πάλι το κυνήγι του «κακού» Φίλιπ Επερμιντ και στην προσπάθεια τους να αποδώσουν δικαιοσύνη παρασύρονται σε μια αποστολή που θα δοκιμάσει τα όρια της φιλίας τους.
Για άλλη μια φορά η ταινία ακροβατεί ανάμεσα στην οικογενειακή και στην πιο ενήλικη διασκέδαση, μεταφέροντας μας αυτή την φορά στην Ταϊλάνδη, μια χώρα η οποία σίγουρα δεν είναι και η πιο φιλική για τα παιδιά. Κάτι που οι Μάθεσεν και Κριστόφερσεν όχι μόνο δεν το κρύβουν, αλλά το παρουσιάζουν σχεδόν απροκάλυπτα. Από τον σεξοτουρισμό και τις she-male πιάτσες της Μπανγκόκ, μέχρι την σχεδόν απροκάλυπτη (στα όρια του PG) βία, η ταινία τολμά να παίξει με τα... άκρα, εις βάρος της πλοκής της.
Υπάρχουν στιγμές που η ταινία βγαίνει νικητής από αυτήν την παραδοξότητα με κάποια θετικά μηνύματα, αλλά υπάρχουν και αρκετές φορές που προσεγγίζει κάποια θέματα με έναν αρκετά κλισέ τρόπο, όπως το ότι ο Καρό Νίντζα εκνευρίζεται αρκετά με το να τον λένε κορίτσι επειδή φοράει τώρα ένα ροζ ύφασμα με καρδούλες, που αντί ίσως να τον κάνει να έρθει σε μια κάποια συμφιλίωση με την «θηλυκή» του πλευρά, δεν εξελίσσεται ποτέ κάτι παραπάνω από έναν συνεχή εκνευρισμό. Και φυσικά δεν ξεφεύγει από τα στερεότυπα όπως τα κορίτσια που γουστάρουν τα «κακά αγόρια», τη «γραφική» παρουσίαση των κατοίκων της Ταϊλάνδης κτλ, τα οποία σίγουρα θα μπορούσαν να λείπουν.
Το animation παραμένει διεκπεραιωτικό ως το φινάλε, παρόλα αυτά όμως η διασκεδαστική του δράση, ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει διάφορα θέματα, αλλά και η ιδιόρρυθμη σχέση της με το ανάλαφρο και το σκοτεινό είναι αυτά που καταφέρνουν στο τέλος να σου κεντρίσουν το ενδιαφέρον και να κάνουν το «Καρό Νίντζα: Επικίνδυνη Αποστολή» για άλλη μια φορά μια από τις πιο ιδιαίτερες παιδικές ταινίες κινουμένων σχεδίων που έχουμε δει τον τελευταίο καιρό.
