Αν χάσεις λίγο τη σειρά των ταινιών - η αλήθεια είναι πως ακόμη και οι πιο φανατικοί θα εκπλαγούν αν τους θυμίσεις πως αυτή είναι η τέταρτη ταινία της σειράς, μετά τα από το καλύτερο στο χειρότερο «Το Ημερολόγιο της Μπρίτζετ Τζοόυνς» του 2001, το «Mπρίτζετ Τζοόυνς: Η Επόμενη Σελίδα» του 2004, το «Μωρό της Μπρίτζετ Τζόουνς» του 2016 - το τέταρτο και καταληκτικό (;) μέρος των κινηματογραφικών περιπετειών της λογοτεχνικής ηρωίδας της Ελεν Φίλντινγκ μοιάζει σαν να έχει γυριστεί ήδη ή, σε κάθε περίπτωση, είναι μια ταινία εποχής…

Δεν είναι μόνο το Tinder που για συναπτά χρόνια έχει βασανίσει - αφού έχει «σχετικά» ικανοποιήσει - ορδές κινηματογραφικών ηρωίδων που θα έπρεπε πλέον να γνωρίζουν καλύτερα, αλλά και η όλη αίσθηση μιας ταινίας που κινείται σε ένα comfort zone που κορυφώνεται φυσικά όταν ακούσεις τον Αλ Γκριν αλλά και στην πρόθεση/διάθεση/φιλοδοξία #not να δούμε μια πραγματική αστεία 50άρα Μπριτζετ Τζόουνς που θα μας έπειθε ισόποσα και για την αδιαπραγμάτευτη πίστη της στο ρομαντισμό αλά Τζέιν Οστιν και στην καθόλα επείγουσα πίστωση χρόνου που χρειαζόμαστε όλοι όταν πρέπει να αντιμετωπίσουμε μια απώλεια.

Εχοντας αφήσει την Μπρίτζετ Τζοόυνς με ένα μωρό και τον κύριο Ντάρσι στην αγκαλιά της, τη συναντάμε τώρα με δύο μικρά παιδιά και τέσσερα χρόνια μετά το θάνατο του αγαπημένου της σε μια ειρηνευτική αποστολή στο Σουδάν. Είναι προφανώς μια στιγμή που θα πρέπει να αποφασίσει αν θα παραμείνει σπίτι με τις πιτζάμες ενορχηστρώνοντας (με επιτυχία, ομολογούμε) το χάος που είναι η ζωή της ή θα βγει εκεί έξω ως εργαζόμενη μητέρα και ως single lady, αναζητώντας μια δεύτερη ευκαιρία στον έρωτα. Το Tinder θα κάνει το θαύμα του καθώς στο δρόμο της θα βρεθεί ο 29χρονος Ρόξτερ, που από οne night stand θα γίνει date και από date μια ωραιότατη συνειδοτοποίηση πως φυσικά το σεξ μόνο του δεν αρκεί…

Κάπως έτσι η Μπρίτζετ Τζόουνς θα βάλει σε τάξη τη ζωή της σε μια ταινία που μιλάει ταυτόχρονα για το τι σημαίνει να είσαι μεσήλικη γυναίκα σε αυτόν τον τόσο σκληρό κόσμο και για το πένθος που έχει τις δικές του δυναμικές προκειμένου να μπορέσει να συνυπάρξει με την καθημερινότητα. Και όλα καλά, γλυκά, όμορφα και χαριτωμένα, αλλά και τίποτα άλλο. Με target group που υποτιμά ακόμη και όσους ήταν έφηβοι όταν διάβασαν το πρώτο ημερολόγιο της Μπρίτζετ Τζόουνς. Κανένα πραγματικό χιούμορ, καμία πραγματικά άβολη κατάσταση, τίποτα που να ξεφεύγει από ένα τελικά τακτοποιημένο - παρά τις προσπάθειες του να θεωρηθεί άναρχο - σύμπαν, τύπου σκανδαλιστικές συζητήσεις ανάμεσα σε γυναίκες (για αιδοία που ανοιγοκλείνουν), λίγο dark web για να φανούμε σκοτεινοί και ένα μοντέλο ζωής που επαναλαμβάνει - με σεβασμό δεν λέμε - κάθε κλισέ που μας έμαθαν μέχρι σήμερα οι ρομαντικές κομεντί.

Στο κέντρο αυτού του ανάλατου δεν ξέρουμε, υπερβολικά γλυκού πάντως ημερολογίου, η Ρενέ Ζελβέγκερ έρχεται εδώ με το Oσκαρ για τη συγκλονιστική της ερμηνεία ως Τζούντι Γκάρλαντ, επιλέγοντας να υποδυθεί την Μπρίτζετ Τζοόυνς με έναν μάλλον αλλόκοτο τρόπο που δεν είναι πια χαριτωμένος όσο τουλάχιστον ήταν στην αρχή. Οι στιγμές είναι δικές της, όπως και η καρικατούρα που φυσικά της δίνει ψυχή αλλά όχι και πραγματικά συναίσθημα, μόνιμα σε μια φάση μέθης ή και κάτι άλλου πριν ολοκληρώσει τις σκηνές της, σε μια τελικά «επιστροφή» που ίσως δίκαια στην Αμερική θα προσγειωθεί κατευθείαν σε πλατφόρμα και στον υπόλοιπο κόσμο θα πλασαριστεί ως μια ρομαντική κομεντί από αυτές που έχουμε τόσο ανάγκη.

Κανείς δεν θα διαφωνούσε - ειδικά όταν στο κάδρο μπαίνει και ο Τσιουετέλ Ετζιοφορ. Μόνο αν η Μπρίτζετ βρισκόταν και λίγο πιο κοντά στην ηλικία της και στην εποχή μας - και κυρίως στην περισσότερο αστεία και all over the place μυθολογία της που εδώ εξαντλείται, με εξαίρεση ένα δύο σημεία σε όλη την ταινία - σε απλώς χαριτωμένα και χιλιοειπωμένα ανέκδοτα για όλη την οικογένεια. Υπάρχουν στιγμές που αντί να βλέπεις μια αγαπημένη ηρωίδα να μεγαλώνει στην οθόνη, θα προτιμούσες να μεγαλώνει - όπως θα το έκανε κανείς εικόνα - στο μυαλό σου.