Η Τζούλι είναι επιτέλους ευτυχισμένη. Επτά μηνών έγκυος η ίδια, ο άντρας της με νέα θέση στο πανεπιστήμιο και μετακόμιση σ' ένα παλιό σπίτι πάνω στη λίμνη - προβληματικό στην ανακαίνισή του, αλλά στο τέλος θα αξίζει τον κόπο. Μόνο που κάτι παράξενο κι απόκοσμο συμβαίνει σ' αυτό το σπίτι. Κάτι που μόνο η Τζούλι αφουγκράζεται - όλοι οι υπόλοιποι δεν την πιστεύουν. Ειδικά ο άντρας της που ανησυχεί για εκείνη. Πριν από λίγα χρόνια είχαν χάσει στη γέννα το πρώτο τους παιδί. Κι η Τζούλι έπαθε κατάθλιψη και ψυχωτικές διαταραχές. Να επέστρεψε ο εφιάλτης;
Ενώ προφανώς εμπνέεται από κλασικά αριστουργήματα («Μωρό της Ρόζμαρι», «Οι Άλλοι», «Ο Μαύρος Κύκνος»), η Λόρι Εβανς Τέιλορ μάλλον... δεν κουράστηκε και πολύ για να προσφέρει κάτι δικό της, αυθεντικό και ταλαντούχο. Τόσο οι ιδέες του σινεμά είδους, όσο και η σύνδεσή τους με έναν φιλοσοφικό και υπαρξιακό διάλογο είναι πλέον τόσο πολυφερεμένα, που αν δεν τα απογειώσεις με κάτι φρέσκο, καταντούν κλισέ : το στοιχειωμένο σπίτι, η έγκυος γυναίκα κι η αγωνία της μητρότητας, ο αντίστοιχος τρόμος του άντρα απέναντι στην γυναίκα που αλλάζει ρόλο, η απώλεια, ο θρήνος, η (ανα)γέννηση.
Παράλληλα, το στυλιζάρισμα και η ατμόσφαιρα δεν αρκούν. Γιατί ενώ μία ταινία τρόμου οφείλει να βρίσκει τον τρόπο να αιφνιδιάζει το κοινό, ώστε να το τρομάξει, όλα τα horror ευρήματα εδώ είναι τόσο αναμενόμενα, που μπορείς να προβλέψεις την επόμενη εικόνα, σκηνή, ατάκα. Ξέρεις που κρύβεται το φάντασμα, ξέρεις πώς θα παρουσιαστεί, ξέρεις ακόμα και τι θα πει.
Η Τέιλορ μάλλον είχε κατά νου το φιλόδοξο κι «υπερβατικό» της φινάλε. Ενα τέλος που επιδιώκει να υπογραμμίσει τη υπερδύναμη μιας μητέρας, που για να προστατέψει το παιδί της θα ξεπεράσει τα όρια - ακόμα και ζωής και θανάτου. Δυστυχώς όμως, όπως και τα σαθρά θεμέλια του σπιτιού της Τζούλι που ξερνούν συνέχεια υγρασία και ζημιές, έτσι ετοιμόρροπα στέκεται και η ταινία: όταν δεν έχεις χτίσει κάτι στιβαρό, ένα τέτοιο φινάλε μοιάζει τουλάχιστον αφελές.
