Η «ανθρωπόπαυση», όπως λέει το νέο ντοκιμαντέρ του Χρήστου Γόδα αλλά και η σύγχρονη κοινωνιολογία, συνέβη την εποχή τής πανδημίας, ιδιαίτερα τον Μάρτιο και τον Απρίλιο του 2020, όταν η ανθρώπινη δραστηριότητα σ' ολόκληρο τον πλανήτη μειώθηκε σημαντικά, δίνοντας ελευθερία κινήσεων στα υπόλοιπα, λιγότερο αστικοποιημένα πλάσματα του πλανήτη.
Μ' αυτή την ιδέα στο μυαλό, η ταινία περιπλανιέται από την άδεια μητρόπολη τής Νέας Υόρκης ως το μικρό νησί του Αιγαίου και παραπέρα, αποτυπώνοντας τη μεταβολή στον κόσμο μας κι αναζητώντας τα βαθύτερα αίτιά της - τουλάχιστον αυτή μοιάζει να είναι η πρόθεσή της.
Η πίστη και η επιστήμη, η τεχνολογία και η παράδοση, το σήμερα και το χτες (σε αναμονή του αύριο), τα αξιώματα και τα μυστήρια, η φύση, τα ζώα, ο βυθός, οι ουρανοξύστες, οι πολυσύχναστοι ή ερημωμένοι ασφαλτόδρομοι, η μετανάστευση κι η ταξική ανισότητα, είναι ζευγάρια που συγκρούονται και σμίγουν στην ταινία, καθώς εκπρόσωποι πνευματικών ή επιστημονικών τάσεων (από τον Δημήτρη Νανόπουλο, ως την άτεκνη μάνα που τής χάρισε παιδί ο Άγιος), μιλούν στην κάμερα.
Ωστόσο, από τη μια πλευρά, τις ψηφίδες αυτού του σύμπαντος, ο Γόδας δεν βρίσκει τον τρόπο να τις δομήσει σ' ένα συγκροτημένο σύνολο, αφήνοντάς τες, ατάκτως ερριμμένες, να ξεκινούν μια αφήγηση που μας προσπερνά και συνεχίζει για άγνωστη διαδρομή. Κι από την άλλη, άγνωστο αν σκόπιμα ή από αδυναμία, η ιδεολογία τής ταινίας είναι τόσο συνδεδεμένη με τη θρησκεία, μάλιστα την ορθόδοξη χριστιανική, με το θαύμα, με τον προστάτη Θεό που τιμώρησε τους άπιστους με μια πανανθρώπινη καταστροφή, που, σιγά-σιγά, το σημείο επικοινωνίας με την ταινία χάνεται στη σφαίρα μιας μονόπλευρης φιλοσοφίας χωρίς απορίες.
