Το «Αμάντα» του Μίκαελ Χερς είναι μια ταινία για να σε ζεστάνει.
Η 7χρονη Αμάντα μεγαλώνει στο Παρίσι με τη μαμά της: ο θείος της, ο 24χρονος Νταβίντ (Βενσάν Λακόστ), που ασχολείται με μικροδουλειές, airbnb και χαριτωμένα, αδέξια φλερτ, την αγαπάει πολύ, αρκεί να μην τον σκοτίζει.
Οταν η μαμά τής Αμάντα, κάνοντας πικνίκ με φίλους στο πάρκο, δολοφονείται εν ψυχρώ σε τρομοκρατική επίθεση, ο Νταβίντ έχει ν' αντιμετωπίσει την απώλεια της αδελφής του, την ξαφνική εσωστρέφεια τής Αμάντα που προσπαθεί να εκλογικεύσει, στα επτά, ό,τι συνέβει, αλλά και το πώς, από εκεί και πέρα, θα συνεχίσει η ζωή τους, ξαφνικά με τεράστιες ευθύνες.
Ο Μίκαελ Χερς, με επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Βενετίας, χειρίζεται το θέμα του, τα θέματά του, πιο σωστά, γιατί αυτή δεν είναι μια μονοδιάστατη ταινία, με μεγάλη σκηνοθετική και... συναισθηματική νοημοσύνη. Αποδίδει τη βία ενός τρομοκρατικού χτυπήματος, ταυτίζοντάς τη με όσα αυτό σταματά. Εχει γεμίσει την ταινία του παρισινή ομορφιά, τους ήρωές του χάρη κι ελαφρότητα, φως. Και μια καθημερινότητα συμπαθητική και γνώριμη. Αυτή θα μπορούσε να είναι η ταινία ενός hip, σημερινού Ρομέρ, στην έναρξή της. Και γι' αυτό η ξαφνική, παράλογη απώλεια έχει τεράστιο αντίκτυπο: επειδή διακόπτει μια συμπαθητική καθημερινότητα.
Αλλά, ευτυχώς, η ταινία δεν μένει εκεί. Αυτό δεν είναι ένα φιλμ για την τρομοκρατία, αλλά για το «μετά» της ξαφνικής απώλειας. Για την ξαφνική έλλειψη βεβαιότητας για τα πάντα, για ανθρώπινες σχέσεις που μπορεί να είναι φυσικές, αλλά δεν είναι αυτονόητες. Γι' αυτό και, σιγά-σιγά, ο Χερς από τα γοητευτικά γενικά του, πλησιάζει σε ευαίσθητα κοντινά, διερευνώντας τα πρόσωπα, μαντεύοντας τις αντιδράσεις, καθαιρώντας τη σιγουριά και χτίζοντας κάτι εύθραυστο.
Ακόμα και στις δραματικότερες στιγμές της, η «Αμάντα» παραμένει στους χαμηλούς, απλούς τόνους της, αποφεύγοντας την ένταση, διατηρώντας το μικρό εκτόπισμά της, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της μικρής ηρωίδας της και της παιδικότητας του ενήλικα που τη συντροφεύει. Κι εκείνους και το - γραφικό, αλλά γιατί όχι, μέσα στην παροιμιώδη ομορφιά του - Παρίσι, ο Χερς αποτυπώνει με την αμεσότητα της κάμερας στο χέρι, ποτέ στημένα, ποτέ με στόμφο.
Η «Αμάντα» δεν είναι ένα μεγάλο φιλμ, παρότι καταπιάνεται με τα πιο μεγάλα ανθρώπινα ζητήματα. Είναι ένα φιλμ για την αντοχή και το σθένος, μικρό, γλυκό, ρεαλιστικό και με τη λαμπερή σαν ήλιο Ιζόρ Μιλτριέ να γεμίζει την οθόνη με πεισματικό χαμόγελο.
