Δεν είναι young-adult το μυθιστόρημα στο οποίο βασίστηκε η ταινία της νεοεμφανιζόμενης στο σινεμά Τζένι Γκέιτζ, είναι «μετά». Μετά τα 18, μετά το λύκειο, μετά την προστατευμένη ζωή με γονείς, αδέλφια, γειτονιά. New-adult την ονόμασαν την κατηγορία οι εκδότες, τοποθετώντας την ηλικιακά μετά το young-adult και πριν το σκέτο adult, και προωθώντας την εμπορικά σαν λογοτεχνία που μπορεί να απευθύνεται και στους αναγνώστες των άλλων δύο κατηγοριών, κυρίως δε των μετεφήβων: ποιο 16χρονο δε θα’ θελε να παραμυθιάζεται με τις πιθανές δοκιμασίες του λίαν προσεχώς ενήλικου εαυτού του;
Η Ανα Τοντ, που έγραψε το 2014 το «Μετά» ως fanfiction βασισμένο στο λατρεμένο της συγκρότημα One Direction (χρησιμοποιώντας ως πρότυπο τον Χάρι Στάιλς) και το συνόδεψε ακολούθως από πέντε συνέχειες μετά το τεράστιο σουξέ του ως e-book, είναι από τις πιο αντιπροσωπευτικές συγγραφείς της «ενδιάμεσης» αυτής κατηγορίας. Το βιβλίο της, αν κρίνουμε από την παρούσα μεταφορά, θυμίζει μια νεανική εκδοχή του ενήλικου «Πενήντα αποχρώσεις του Γκρι» της Ε.Λ. Τζέιμς. Ποιος να’ ν’ αυτός ο αψηλός; είναι το ζήτημα-μοτίβο… Με τη ριγέ γραβάτα, αναρωτιέται η επιμελής, όμορφη, παρθένα φοιτήτρια Αναστέζια για τον σαγηνευτικό πλην μυστηριώδη Κρίστιαν, με τα ριγέ τατουάζ η επιμελής, όμορφη, παρθένα φοιτήτρια Τέσα για τον σαγηνευτικό πλην μυστηριώδη Χάρντιν.
Λοιπόν, η Τέσα Γιανγκ (Τζόζεφιν Λάνγκφορντ, γλυκιά ομορφιά που ταιριάζει στον ρόλο), από κόρη αφοσιωμένη στη χωρισμένη μαμά, φίλη πιστή στο σχολικό αμόρε και πρωτοετής προσηλωμένη στις σπουδές που ήταν, θα δει τον οργανωμένο και ευπρεπή κόσμο της να ανατινάζεται μετά τη γνωριμία της με τον τραχύ, γοητευτικό όσο και αινιγματικό συμφοιτητή Χάρντιν, γιο του πρύτανη του κολεγίου (ένας μάλλον μονότονος Χίροου Φάινς Τίφιν, γιος της γνωστής σκηνοθέτη Μάρθα Φάινς και ανιψιός των Ρέιφ και Τζόζεφ). Για την άβγαλτη 18χρονη, είναι μια αυτόματη γνωριμία με την ελευθερία, το ερωτικό πάθος και τη σεξουαλική αφύπνιση, με σοβαρό όμως συναισθηματικό τίμημα, όπως θα δείξουν οι τρόποι του παιδιόθεν τραυματισμένου ψυχικά νεαρού.
Ο οποίος είναι τόσο μάγκας που μιλά με δεσποτική βρετανική προφορά, φέρει τατουάζ στις ωμοπλάτες και τολμά να μένει με το σώβρακο για να κολυμπήσει στη λίμνη. Και οι φίλοι του είναι τόσο φρικιά που έχουν μαλλιά έγχρωμα και σκουλαρίκια στη μύτη και στα χείλη. Μέσα στις ανύπαρκτες αυτές αποχρώσεις του γκρι (ποιου γκρι, δηλαδή!), η Τέσα στέκει αποσβολωμένη, έρμαιο ενός φαύλου κύκλου πράξεων προδοσίας που είτε υφίσταται (από τον νυν) είτε, παρά τις «αθωότερες» των προθέσεών της, πυροδοτεί (στον πρώην, στη μαμά). Ατέλειωτο το πηγαινέλα, αλλά δεν πειράζει, τα πάντα θα ξεκαθαριστούν, οι πάντες θα συμφιλιωθούν και όλα θα πάνε καλά –άντε και καλύτερα στα επόμενα κεφάλαια- όσο σπόνσορες και ανακυκλωτές του εν λόγω new-adult ρομαντισμού εξακολουθούν να ζουν στην (μαυρόασπρη) κοσμάρα τους.
