Το κλασικό μυθιστόρημα της Πηνελόπης Δέλτα αποφάσισε να διασκευάσει για τη μεγάλη οθόνη το Πνευματικό Κέντρο της Ιεράς Μητροπόλεως Κίτρους «Ο Αγιος Φώτιος», με παραγωγό τον Αρχιμανδρίτη Παύλο Ντούρο και τη συμμετοχή 60 μη επαγγελματιών ηθοποιών, μελών του Πνευματικού Κέντρου. Το οποίο ακούγεται ως ευχάριστη πρωτοβουλία για το Κέντρο, όταν όμως μπαίνει στη ροή της κινηματογραφικής διανομής με κοινό, έρχεται στη δύσκολη θέση του ν’ αντιμετωπιστεί σαν κινηματογραφική ταινία – κι εκεί προδίδεται κατάφορα.
Το βασίλειο της ιστορίας έχει καταρρεύσει οικονομικά και οι υπήκοοι αγωνίζονται να ζήσουν, ή φεύγουν από τη χώρα – ανάμεσά τους κι ο Πρωθυπουργός που φεύγοντας αδειάζει και το ταμείο. Ο γιος του βασιλιά, ο Συνετός, με τη βοήθεια της αδελφής του της Ειρηνούλας, προσπαθεί να γνωρίσει από κοντά τον ταλαίπωρο λαό του και να τον εμπνεύσει σε επανάσταση.
Οι σύνδεσμοι του παραμυθιού με την ελληνική επικαιρότητα είναι προφανείς, ωστόσο τη λεπτότητα και το χιούμορ της πένας της Πηνελόπης Δέλτα, στο σενάριο της ταινίας αντικαθιστά ο διδακτισμός και ο μονοδιάστατος λόγος.
Η σκηνοθεσία είναι αυτή μιας σχολικής παράστασης, η φωτογραφία δοκιμάζει τις εναλλαγές ύφους σύμφωνα με το manual της κάμερας, η μεγάλη διάρκεια της ταινίας δοκιμάζει τη δική μας αίσθηση του χιούμορ και ο ερασιτεχνισμός των ερμηνειών αλλά και του συνολικού αποτελέσματος δεν μπορεί καν να θεωρηθεί χαριτωμένα ναΐφ. Ενώ αν η κινηματογραφική πρωτοβουλία του «Αγίου Φώτιου» είχε παραμείνει για χρήση και απόλαυση των πιστών και θαμώνων του, θα είχαν ζήσει κι αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
