Ενας σκύλος ζει περισσότερες από μια ζωές, προσπαθώντας να ανακαλύψει το νόημα της (σκυλίσιας) ζωής.
Αυτό, ακριβώς όπως το διαβάζετε παραπάνω και προσπαθείτε να μαντέψετε αν είναι κάτι που αναφέρεται σε παιδική ταινία, κωμωδία ή κάποιο πειραγμένο ανεξάρτητο φιλμ, είναι ακριβώς η υπόθεση της ταινίας του Λάσε Χάλστρομ που έγινε τόσο διάσημη τον τελευταίο καιρό χωρίς να αξίζει ίχνος ούτε από την κακή δημοσιότητα που πήρε.
Προφανώς και δεν θα μπορούσε ποτέ κανείς να κατηγορήσει την (ελπίζουμε μόνο φημολογούμενη) κακοποίηση των σκυλιών που πρωταγωνιστούν για το γεγονός πως το «Ο Καλύτερος Φίλος μου» είναι μια πολύ κακή ταινία - από αυτό το είδος που θα συνεχίσει να υπάρχει και βρίσκεται μονίμως κολλημένο σαν ψεύτικο εκβιαστικό δάκρυ στον κενό χώρο ανάμεσα στην τηλεταινία, το tearjerker και τη βλακεία.
Εκμεταλλευόμενο τον πανανθρώπινο πόνο που προκαλεί και μόνο η ιδέα του θανάτου ενός σκυλιού, το φιλμ που βασίζεται σε ένα best-seller από αυτά που διαβάζεις μόνο επειδή κάποιος σε έχει υποχρεώσει για αρχειακούς λόγους, θα πεθάνει τρεις φορές τον ίδιο σκύλο. Και, ως διά μαγείας, θα τον ξαναφέρει στη ζωή με άλλη ράτσα και φύλο ώστε να κατανοήσει το κρυμμένο νόημα που έχει η ζωή - και το οποίο, όπως θα μάθουμε με κάθε πιθανό τρόπο, δεν εξαντλείται στο να κυνηγάς κότες, να τρως και να τρέχεις στα λιβάδια όλη την ημέρα (και τη νύχτα).
Ο θάνατος, όμως, ενός σκύλου (αν η ταινία δεν είναι του επιπέδου της έκπληξης που ήταν το «Marley & Me» του 2008 - αναζητήστε το) δεν αρκεί για να δώσει σε μια ταινία το «κυν-ικό» βάρος που θα την έκανε ένα σχόλιο για την ανθρώπινη κατάσταση και τον κύκλο της ζωής που, αν πιστέψουμε στην μετενσάρκωση, πρέπει λογικά να συμβαίνει σε όλους μας και άρα δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην συμβαίνει και στα σκυλιά.
Βουτηγμένο στα κλισέ, στην πολιτική ορθότητα και στην εύκολη (σαν φτηνή παραβολή) αλληλουχία των γεγονότων που δεν απευθύνονται ούτε σε παιδια προσχολικής ηλικίας, το «O Καλύτερος Φίλος μου» εξαντλείται σε χαριτωμένες φατσούλες και κουτάβια που θες να αγκαλιάζεις, προσφέρεται για δεκάδες gif's που θα χρησιμοποιούμε όλοι στα επόμενα χρόνια, αποδεικνύει πως ο Ντένις Κουέιντ και η φάρμα είναι δύο έννοιες που θα ταιριάζουν ακόμη και αν ο κόσμος τελείωσει απόψε, βάζει επιτέλους το όνομα του Λάσε Χάλστρομ βαθιά κάτω από τη γη των καλών ταινιών (που και ο ίδιος έκανε κάποτε - στην εποχή του «What's Eating Gilbert Grape?») και σε κάνει γυρίζοντας στο σπίτι να θες να σφιχταγκαλιάσεις το σκυλάκι σου απλά και μόνο επειδή δεν θες όταν πεθάνει να ξυπνήσει πρωταγωνιστής σε μια ταινία σαν αυτή.
