Παρίσι 1967. Πέντε νέοι Μαοϊκοί, μεταξύ των οποίων η φοιτήτρια Φιλοσοφίας Βερονίκ και ο ηθοποιός Γκιγιόμ ριζοσπαστικοποιούνται σύμφωνα με τις επιταγές του Μάο. Πιστοί στο πνεύμα της κινέζικης «πολιτιστικής επανάστασης» απορρίπτουν το κομμουνιστικό κόμμα, την αστική ιδεολογία, την αστική κουλτούρα, την αστική τέχνη. Οι νεαροί εξεγερμένοι αφού μελετούν διεξοδικά το «μικρό κόκκινο βιβλίο» του Μάο, αποφασίζουν πως πρέπει να χρησιμοποιήσουν την τρομοκρατία για να φέρουν την κοινωνική αλλαγή αφού, όπως έλεγε και ο Κινέζος ηγέτης, «η επανάσταση δεν είναι πρόσκληση σε δείπνο».
Μπαίνοντας στην μαοϊκή (και την εξόφθαλμα πολιτική) του περίοδο ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ φτιάχνει με την «Κινέζα» το δικό του μανιφέστο για να συνοδεύσει το πνεύμα του Μάη του 1968. Ζητά ακύρωση κάθε σύμβασης, θάνατο σε κάθε σκουριασμένο μυαλό, καθαρές εικόνες σαν όπλο απέναντι στις ασαφείς ιδέες, φτιάχνοντας μάλλον κάτι που βλέπεται περισσότερο εγκυκλοπαιδικά αλλά με την ορμή ενός σινεμά που - τουλάχιστον για λίγο ή για τη στιγμή που φτιάχτηκε - κάποιοι πίστεψαν ότι μπορεί να άλλαζε και τον κόσμο.
Ο ίδιος θα κατηγοριοποιήσει την «Κινέζα», όπως και το «Week-End», αλλά και το «Sympathy for the Devil» στην δική του εποχή της μπουρζουαζίας πριν παραδοθεί οριστικά στην... πολιτική. Και τα τρία όμως παραμένουν εμβληματικές κινηματογραφικές στιγμές του Μάη του '68.
Διαβάστε ακόμη:Αφιέρωμα | 50 χρόνια από τις μέρες που θα άλλαζαν τον κόσμο**
Η ταινία, βασισμένη ελεύθερα στους «Δαιμονισμένους» του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, γυρίστηκε το Μάρτιο του 1967 στη Ναντέρ, μετέπειτα ορμητήριο του ηγετικού μέλους των διαδηλώσεων Ντανιέλ Κον Μπεντίτ και των πρώτων καταλήψεων του Μάη του '68. Πρωταγωνιστούν ο Ζαν-Πιερ Λεό, η Αν Βιαζέμσκι (μετέπειτα σύζυγος του Ζαν-Λικ Γκοντάρ) και η Ζιλιέτ Μπερτό.
Οταν ο Γκοντάρ, εν μέσω των διαδηλώσεων του Μάη δήλωνε προς τους μαθητές: «Είμαι Μαρξιστής, της κατηγορίας του Γκράουτσο (Μαρξ)» είχε στο νου του πως κάθε επανάσταση έχει πάντα δύο πλευρές: μια τραγική και μια κωμική που πολλές φορές είναι ακριβώς η ίδια.
