Οπως λέει ο ίδιος, ο Τόνι Σερβίλο, έχει στα πόδια του, χιλιάδες ώρες ορθαστασίας στην σκηνή, αλλά όχι τόσες πολλές κινηματογραφικές ταινίες. Σε μια φιλμογραφία που μετρά μόλις 19 ταινίες, τέσσερις από αυτές είναι σκηνοθετημένες από τον Πάολο Σορεντίνο, με τον οποίο συνεργάζονται από την πρώτη κι όλας ταινία του, κι έχουν δουλέψει μαζί στις τέσσερις από τις έξι που έχει κάνει μέχρι σήμερα ο σκηνοθέτης. Η τελευταία, «Η Τέλεια Ομορφιά», είναι η ιστορία του Τζεπ Γκαμαπρντέλα, ενός δημοσιογράφου που έχει γράψει ένα μόνο βιβλίο και που ζει μια ζωή που μοιάζει γεμάτη εμπειρίες μα κανένα νόημα σε μια Ρώμη που δεν κοιμάται (και σχεδόν δεν σκέφτεται) ποτέ. Μια γεμάτη ανθρώπους, πάρτι, μουσική, μελαγχολική ταινία για μια εσωτερική αναζήτηση στην οποία η ερμηνεία του Σερβίλο δίνει νόημα και ειδικό βάρος. Το φιλμ προβλήθηκε στο διαγωνιστικό των Καννών τον περασμένο Μάιο κι εκεί συναντήσαμε τον πρωταγωνιστή του. Ελαφρώς αγχωμένο γιατί αμέσως μετά την συνέντευξη θα έπρεπε να φύγει για το αεροδρόμιο προκειμένου να βρεθεί το βράδυ στην σκηνή του θεάτρου πίσω στην Ρώμη για την βραδινή παράσταση, αλλά εξαιρετικά γοητευτικό και παρών, για μια σύντομη μα ουσιαστική κουβέντα.
Η Ρώμη, η ομορφιά της, είναι ένας από τους χαρακτήρες στην ταινία. Τι σημαίνει στ΄αλήθεια να ζεις σε μια τέτοια πόλη, γεμάτη ομορφιά;
Συμφωνώ ότι η Ρώμη, η χωρά μου, είναι γεμάτη ομορφιά. Φυσική, πνευματική, καλλιτεχνική ομορφιά. Δυστυχώς, ένας συγκεκριμένος τρόπος ζωής, κάποιες κοινωνικές συμπεριφορές, η πολιτική κατάσταση, επηρεάζουν με καταλυτικό τρόπο την εκπαίδευση και την κουλτούρα των ανθρώπων και κάνουν αυτές τις ομορφιές να μοιάζουν αδιάφορες. Συχνά όταν μια χώρα είναι γεμάτη ομορφιά την συνηθίζεις και, πια δεν την βλέπεις. Συνηθίζεις την ομορφιά γύρω σου και κάτι αληθινά υπέροχο και μοναδικό, μοιάζει πια σαν ένας σωρός από ερείπια. Αν όμως είσαι ικανός να κοιτάζεις την ομορφιά με την κατάλληλη μάτια και μπορείς να βλέπεις το φάντασμα αυτού που κάποτε υπήρξε, κατορθώνεις να αποκτάς μια πιο καθαρή όψη του παρόντος και να χτίζεις διαφορετικά το μέλλον.
Πιστεύετε ότι οι καλλιτέχνες, ένας σκηνοθέτης σαν τον Πάολο Σορεντίνο, εσείς, είστε πιο ικανοί να αναγνωρίζετε την ομορφιά γύρω μας;
Οχι. Οχι στ΄αλήθεια. Δεν πιστεύω σε αυτή την ανωτερότητα των καλλιτεχνών απέναντι στους υπόλοιπους ανθρώπους.
Το φιλμ περιγράφει την Ρώμη και την Ιταλική κοινωνία με μια μελαγχολία, με ένα μάλλον μελανό χρώμα. Νιώθετε ότι πράγματα γίνονται χειρότερα απ ότι ήταν παλιότερα;
Δίχως αμφιβολία στις μέρες μας καταστρέφουμε, την κληρονομιά μας. Κι αν πρέπει να μιλήσω πολιτικά , αν σκεφτείτε ότι η Ιταλία είναι μια χώρα που φιλοξενεί το 90% της ομορφιάς, της αρχιτεκτονικής ομορφιάς του κόσμου, είμαστε εντελώς ανίκανοι να εκμεταλλευτούμε αυτή την ομορφιά, να δημιουργήσουμε από αυτή όχι μόνο κάτι καινούριο, μα ίσως και κάτι τόσο απλό όσο έσοδα για την χώρα. Αντίθετα την αφήνουμε να πηγαίνει στα σκουπίδια.
Οντας διάσημος, δημοφιλής, νιώσατε ποτέ την έλξη αυτού του κενού, μα ίσως γοητευτικού κόσμου στον οποίο ζει ο χαρακτήρας σας στο φιλμ;
Οχι καθόλου, δεν με προσέλκυσε ποτέ. Δεν έχω ζήσει καθόλου σαν τον Τζεπ, δεν έχω πάει ποτέ σε πάρτι σαν αυτά που βλέπετε στην ταινία . Ζω σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, είκοσι χιλιόμετρα μακριά από την Νάπολη, ναι δεν ζω καν στην Ρώμη κι όλα όσα βλέπετε στην ταινία είναι για μένα απλά το προϊόν μιας δημιουργικής φαντασίας Εν τούτοις, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχω βρεθεί απέναντι σε ανθρώπους σαν αυτούς που συναντά ο ήρωας. Απέναντι σε ανθρώπους που προσποιούνται ότι είναι σύμβολα αρετής και ηθικής ακεραιότητας και θέλουν να αποτελούν το πρότυπο για όλους τους άλλους. Και όπως κι ο Τζεπ, υπήρξαν φορές που δεν μπόρεσα να μείνω απαθής, που είπα πράγματα πολύ χειρότερα κι αυστηρά απ΄όσα λέει σε μια σκηνή ο χαρακτήρας μου στην ταινία.
Κάποιοι σύγκριναν το φιλμ και τον Τζεπ με τον «Υπέροχο Γκάτσμπι». Τι σκέφτεστε γι αυτό;
Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποια σύγκριση. Ο «Υπέροχος Γκάτσμπι» είναι ένα από τα πιο όμορφα μυθιστορήματα που έχω διαβάσει στα νιάτα μου αλλά ο Γκάτσμπι και ο Τζεπ είναι δυο εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες. Ο Γκάτσμπι δεν μοιράζεται την επιθυμία του Τζεπ να χαθεί και ίσως το μόνο κοινό σημείο που έχουν είναι η μελαγχολία που νιώθουν και οι δυο για τις χαμένες ευκαιρίες στην ζωή τους.
Νιώθετε πως είναι σημαντικό να αρπάζουμε τις ευκαιρίες της ζωής. Θα λέγατε πως το carpe diem είναι ένα μότο που ασπάζεστε;
Η ιδέα πίσω από το carpe diem μπορεί να μεταφραστεί με δύο διαφορετικούς τρόπους. Αν σημαίνει να παίρνεις τις ευκαιρίες που σου δίνει η ζωή με την λαμπρότητα του πνεύματος σου και με θετική ενέργεια, τότε ναι είναι κάτι που ακολουθώ και το αποδέχομαι. Αν όμως σημαίνει κάτι σαν αυτό που βλέπουμε στο φιλμ, το να έχεις εμμονή με το παρόν και να μην σκέφτεσαι το μέλλον αλλά να προσπαθείς νευρωτικά να «ζήσεις την στιγμή», τότε δεν με ενδιαφέρει καθόλου.
Πως είναι να δουλεύετε ξανά με τον Πάολο Σορεντίνο; Τι κάνει την σχέση σας ξεχωριστή;
Είχα την τύχη να δουλέψω με τον Μάρκο Μπελόκιο, με τον Μάτεό Γκαρόνε, με εξαιρετικούς σκηνοθέτες. Θα σας απαντήσω με κάτι που λέει ο Πάολο. Λέει ότι με σκέφτεται σαν τον μεγαλύτερο αδελφό του. Αυτή είναι διαφορά. Η φύση της σχέσης μας είναι σαν αυτή δυο αδελφών, σαν μέλη της οικογένειας. Και η μέρα που μου πρόσφερε τον ρόλο στην «Τέλεια Ομορφιά» αυτό που μου είπε, ήταν: “Τόνι, πάμε πίσω σπίτι”.
Είναι πιο εύκολο να δουλεύετε με σκηνοθέτες καθώς μεγαλώνετε κι αποκτάτε πείρα, ή αυτή η πείρα σας κάνει ανυπόμονο, σαν κάνει να χάνετε την υπομονή σας;
Οταν αποφασίζω να κάνω μια ταινία, πάντα, εκτός από την ποιότητα του σεναρίου που μου προσφέρουν, είμαι πολύ προσεκτικός στην επιλογή των σκηνοθετών με τους οποίους δουλεύω. Και πάντα προσπαθώ να καταλάβω όχι μόνο τις ικανότητες τους ως καλλιτέχνες, αλλά και την ποιότητά τους ως άνθρωποι. Δεν έχω κάνει ποτέ μια ταινία μονο για τα χρήματα. Και γι αυτό δεν έχω δουλέψει και στην τηλεόραση.
Δεν έχετε κάνει ποτέ λάθος στις επιλογές σας;
Ποτέ μέχρι τώρα. Αν κάτι μου αναγνωρίζουν όλοι είναι ότι έχω την ικανότητα να διαλέγω καλά σενάρια. Έχω χιλιάδες ώρες στο θέατρο αλλά ξεκίνησα αργά στο σινεμά όταν ήμουν σαράντα. Οπότε είχα ήδη μία πείρα. Εχω συνηθίσει να αντιλαμβάνομαι την ικανότητα των θεατρικών συγγραφέων στην δραματουργία, οπότε ξέρω τι πρέπει να ψάχνω σε ένα σενάριο που να το κάνει ενδιαφέρον για μένα.
Τι θεωρείτε άσχημο στη ζωή;
[Σκέφτεται για πολλή ώρα]. Τους ανθρώπους που δεν πληρώνουν ποτέ για τις αμαρτίες του ή τα εγκλήματά τους.
Κι αυτή η εμμονή των ανθρώπων με την αισθητική ομορφιά, με τις πλαστικές εγχειρήσεις, τα πρόσωπα δίχως ρυτίδες, τα ψεύτικα στήθη;
Ευτυχώς έχω την τύχη να έχω μια πολύ όμορφη γυναίκα που δεν έχει κάνει πότε καμιά αισθητική επέμβαση και δεν νομίζω ότι θα κάνει ποτέ. Μου αρέσουν οι γυναίκες που η ομορφιά τους είναι φυσική δίχως μπότοξ μου αρέσει ο τρόπος που ο χρόνος γράφει στο πρόσωπό μας. Είναι υπέροχο να μπορείς να διαβάζεις το πρόσωπο των ανθρώπων. Η ιδέα της ομορφιάς όπως έχει μεταμορφωθεί στις μέρες μας, η ανάγκη μας να νικήσουμε τη φθορά και τον χρόνο, είναι απλά μια ψευδαίσθηση. Γι αυτό δεν φοράω περουκίνι, δεν με νοιάζει το ότι τα μαλλιά μου είναι άσπρα. Πολύ απλά, πρέπει να μπορείς να δέχεσαι τον εαυτό σου γι αυτό που είσαι...
Περισσότερη «Τέλεια Ομορφιά»:
