Mε το «The Waiter», το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, ο Στηβ Κρικρής αποδεικνύει ότι ξέρει να κατασκευάζει ένα στιλιζαρισμένο, απολαυστικό, νεονουάρ σύμπαν. Ακολουθώντας τον Ρένο, τον μοναχικό του σερβιτόρο, στην καθημερινότητά του (η οποία διακόπτεται βίαια από ένα έγκλημα της διπλανής πόρτας) ο Κρικρής μάς κάνει να δούμε την Αθήνα με άλλα μάτια - μέσα κι έξω από τις συνοικιακές της πολυκατοικίες με τις μαρμάρινες εισόδους και τα ερημωμένα ξύλινα θυρωρεία, μέσα κι έξω από τα διαμερίσματα που φωτοσκιάζονται από ακάλυπτους και κολώνες της ΔΕΗ, μέσα κι έξω από κλασικές καφετέριες, μπαρ και καμπαρέ.
Διαβάστε επίσης: Στο «The Waiter» του Στηβ Κρικρή καμία λεπτομέρεια δεν είναι ασήμαντη
Οσο βουλιάζεις κι εσύ σε αυτό τον κόσμο συνειδητοποιείς ότι η γεωμετρία, η θερμοκρασία και η ατμόσφαιρα των πλάνων είναι κάτι παραπάνω από θέμα αισθητικής. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με την ευφάνταστη σκηνογραφική προσέγγιση. Ολα συμβάλουν στο να εγκλωβίζουν τον Waiter σε μια μελαγχολική αστική μοναξιά, να τον καδράρουν και τον κρατούν εγκλωβισμένο σε «κουτάκια» - επιβάλλοντας την ίδια τάξη και τα ίδια όρια που κι αυτός χρησιμοποιεί για να «τακτοποιεί» τη ζωή του.
Το Flix μίλησε λοιπόν με τους δυο συνεργάτες του Στηβ Κρικρή που προσέγγισαν με το ίδιο βλέμμα το έργο του, το στήριξαν και το ανέδειξαν: τον διευθυντή φωτογραφίας Γιώργο Καρβέλα και τον σκηνογράφο /production designer Κώστα Παππά. Να σημειώσουμε ότι και οι δυο είναι υποψήφιοι για βραβεία Ιρις (της ΕΑΚ) στις αντίστοιχες κατηγορίες τους.
Γιώργος Καρβέλας - Διευθυντής Φωτογραφίας
Με τον Στηβ γνωριζόμαστε αρκετά χρόνια κυρίως απο τη συνεργασία μας στη διαφήμιση. Την άνοιξη του 2017 με κάλεσε για ενα καφέ και μου έδωσε το σενάριο. Αμέσως μπήκαμε στην προετοιμασία της ταινίας ανταλλάζοντας αναφορές (ταινίες, φωτογραφίες, εικόνες) ώστε να δημιουργήσουμε τον «μικρόκοσμο» της ταινίας.
Ο διάδρομος του δημόσιου κτιρίου. Χρησιμοποιήσαμε τα φώτα που είχε ο χώρος εδω και πολλά χρόνια. Από εδώ θα ξεκινήσουν όλα
Από την πρώτη κιόλας στιγμή μου ανέφερε τη λίμνη Δόξα και το ζαχαροπλαστείο του Βάρσου στη Κηφισιά. Εχοντας ήδη δύο σημαντικά location της ταινίας, αναζητήσαμε με την ομάδα παραγωγής τις πιθανές επιλογές για διάδρομο και σπίτι του Ρένου. Ο διάδρομος αυτός θα έπρεπε να ήταν μακρύς και να είχε δύο αντικριστές πόρτες. Καταλήξαμε σε ενα εγκαταλελειμμένο δημόσιο κτίριο που με τις παρεμβάσεις του Κώστα Παππά (σκηνογράφος) μεταμορφώθηκε στην πολυκατοικία της ταινίας. Το πρώην γραφείο του υπουργού εργασίας έγινε το σπίτι του Ρένου. Πλέον είχαμε τον σκελετό. Τα υπόλοιπα ήταν περιφερειακά.
Πλάνο εμπνευσμένο από τον M.C. Escher
Η σιλουέτα του Ρένου απο το φως δρόμου της οδού Περαιώς
Προσπαθήσαμε να μην είναι η Αθήνα αναγνωρίσιμη. Θέλαμε να την δούμε σαν έναν είδους “καμβά” για τον ήρωα και πως όλο αυτό θα έπρεπε να είναι κάπως άχρονο, χωρίς συγκεκριμένες αναφορές της εποχής μας. Οσο αναφορά στην φωτιστική προσέγγιση - στα εσωτερικά χρησιμοποιήσαμε αρκετά τα practicals (prop lights) για να έχουμε την αίσθηση του φυσικού φωτός. Στα νυχτερινά εξωτερικά δουλέψαμε με το διαθέσιμο φωτισμό της πόλης και στα ημερήσια είχαμε αυστηρό πρόγραμμα γυρίσματος, σύμφωνα με το φώς που θέλαμε στην εκάστοτε σκηνή.
Στη λίμνη Δόξα ο Ρένος θα ξεπεράσει και τον ίδιο του τον εαυτό
Η πάλη των αρσενικών. Μια δύσκολη σκηνή που θέλαμε να την τραβήξουμε μέσα σε ένα magic hour
Τα κάδρα μας θέλαμε να έχουνε μια αυστηρότητα και μια λιτότητα σαν να εκφράζουν την ρουτίνα της καθημερινότητας του Ρένου. Αυτό ισχύει τουλάχιστον μέχρι την στιγμή που ο Ρένος και η καινούργια του παρέα θα πάνε αυτή την εκδρομή, που για τον χαρακτήρα σηματοδοτεί την έξοδό του απο την ρουτίνα του και όπου παρασύρεται από μία λάθος γυναίκα. Από εκεί και πέρα τα κάδρα της ταινίας ανοίγουν και περικλείουν το χάος της φύσης, πληροφορίες έξω απο το χαρακτήρα, όπως και ο Ρένος βγαίνει έξω από τα νερά του.
Iσως η αγαπημένη μου σκηνή της ταινίας: o "Κεραυνός" υποψιάζεται…
Στον Βάρσο κυρίως σβήναμε λάμπες
Κώστας Παππάς - Σκηνογράφος
H συνολική ατμόσφαιρα της ταινίας δεν περιορίζεται στη γεωγραφία όπου εξελίσσεται η δράση του έργου, στην περίπτωση μας στην Αθήνα. Η πόλη δρα ως συνδετικός ιστός που κρατά τους εσωτερικούς χώρους και τη δράση ενωμένα. Στη θέα της Αθήνας το βλέμμα κάνει μια σύντομη στάση για να αντιληφθεί ο θεατής την ΠΟΛΗ ως έννοια, χωρίς αυστηρά καθορισμένη ταυτότητα.
Επρεπε να ξανακοιτάξουμε, με άλλο βλέμμα, το προφανές Το να εντοπίσουμε τους κατάλληλους χώρους για τα γυρίσματα δεν ήταν μια αποστολή εξερεύνησης, αντίθετα, έπρεπε να εκτεθούμε στο προφανές και να καταγράψουμε όσα οι Αθηναίοι προσπερνάμε σε καθημερινή βάση, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε. Το σκηνικό έπρεπε να περικλείει την αισθητική του έργου απομονώνοντας την από το ευρύτερο περιβάλλον για να μπορέσει τελικά και αυτό να ενταχθεί στην πλοκή. Σε κάποιες σκηνές οι εσωτερικοί χώροι έπρεπε να αλλαχθούν εκ βάθρων και σε άλλες έπρεπε να παρέμβω διακριτικά, καθοδηγούμενος από την υφιστάμενη οργανική σχέση τους.
Ο Ρένος είναι ένα ψυχαναγκαστικό άτομο που αντισταθμίζει την απουσία του φυσικού περιβάλλοντος στο αστικό τοπίο, φτιάχνοντας μια μινιατούρα του δικού του κήπου της Εδέμ μέσα στο διαμέρισμα του. Καλύπτοντας με αυτό τον τρόπο το τεράστιο υπαρξιακό του κενό, καταφεύγει στον προσωπικό του χώρο όπου βρίσκει παρηγοριά και ισορροπία μέσα στο πράσινο.
Το πατρικό σπίτι ως πηγή έμπνευσης Για το εκλεκτικό συνονθύλευμα στο διαμέρισμα του Μίλαν, έπρεπε να φέρω στο νου τον ίδιο τον πατέρα μου, καπετάνιος σε μεγάλα εμπορικά πλοία, συλλέκτης εμπειριών και αντικειμένων, μοναχικός, περιστοιχισμένος από λάφυρα του παρελθόντος. Εχοντας εμπειρία από πρώτο χέρι αυτής της μακράς διεργασίας, τα πρώτα 15 χρόνια της ζωής μου είχαν σημαδευτεί από πολλές εικόνες που χρόνια αργότερα θα τα αναγνώριζα μέσα στο χώρο που ζούσε ως αποσπάσματα της ζωής του. Ο Μίλαν είναι ένα παράσιτο, ένας απόκληρος της κοινωνίας, μια αινιγματική παρουσία χαμένη στη σαγήνη της απουσίας του.
Ο Βάρσος είναι το πασίγνωστο cult στέκι για όλες τις γενιές εδώ και δεκαετίες. Εχει μια διαχρονικότητα σχεδόν θεατρική που τέρπει το βλέμμα και τη γεύση. Είναι η νοσταλγία, είναι η οικειότητα, είναι το μέρος όπου δεν χωράει η αμφιβολία, είναι η άνετη συνύπαρξη, είναι το δεύτερο σπίτι μας.
Κι όμως: το καμπαρέ υπάρχει Το Faust είναι ένας χώρος μέσα στον οποίο κρατείται σε ομηρία η προσμονή της αφήγησης, εντελώς θεατρικός, υπέρ-δραματοποιημένος, ένα δοχείο πλοκής.
Το σκηνικό δεν φωνάζει Αθήνα, αλλά τίποτα στις μέρες μας δεν χρειάζεται να φωνάζει. Σκοπός μου ήταν να φέρω στο προσκήνιο τη ρουτίνα, το καθημερινό, το ασήμαντο εστιάζοντας στην αισθητική όλων αυτών που έχουμε οικειοποιηθεί και μας καθορίζουν μέρα με τη μέρα.
Το «The Waiter» του Στηβ Κρικρή θα προβάλεται από την Πέμπτη 4 Απριλίου στον κινηματογράφο «Ελλη» στην Αθήνα και στην αίθουσα «Παύλος Ζάννας» στη Θεσσαλονίκη
Διαβάστε περισσότερα:
