Η συνέντευξη γίνεται στα ελληνικά, παρόλο που ο Σπύρος μεγάλωσε στην Κολομβία και τα τελευταία χρόνια είναι κάτοικος Λος Αντζελες. Αλλωστε, μπορεί η μετανάστευση στην λατινική Αμερική να συνέβη όταν ήταν μόνο επτά ετών, οι δεσμοί με την Ελλάδα όμως δεν έσπασαν ποτέ. Εδώ περνούσε τα παιδικά καλοκαίρια, εδώ υπηρέτησε στρατό το 1997. Η σχέση του με τους Ελληνες συγγενείς και τους παιδικούς φίλους παρέμεινε ανεξίτηλη.
Σκηνοθετικά μας συστήθηκε το 2007. Οταν γύρισε την πρώτη του ταινία με μία λήψη: ένα εκρηκτικό μονοπλάνο 85 λεπτών με τίτλο “PVC 1” άφησε άφωνους κοινό και κριτικούς, άνοιξε τις πόρτες των Καννών και τιμήθηκε σε 30 ακόμα φεστιβάλ - ανάμεσα στα οποία και το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Τώρα που τον έχουμε ξανά απέναντί μας δεν κρατιόμαστε να τον ρωτήσουμε: τον θυμήθηκε η Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν; Είχε προτάσεις από παραγωγούς; Ή, ως δυστυχώς είθισται, τον είδαμε, ενθουσιαστήκαμε, τον ξεχάσαμε;
«Οχι, είχα κάποιες προτάσεις και τους ευχαριστώ όλους όσους επικοινώνησαν μαζί μου» μας απαντάει με χαμογελαστή, αινιγματική, ευγένεια. «Αλλά εγώ είχα άλλα σχέδια για τη δεύτερη ταινία. Επρεπε να κάνω τα 'Μετέωρα'»
Μας εξηγεί πώς οι παιδικές του αναμνήσεις από τον μυσταγωγικό αυτό τόπο, έγιναν σκηνοθετικό όραμα. Πώς αυτή η ιδέα έγινε ταινία, αρχικά με την τρέλα τριών φίλων, τριών Ελλήνων που κυνηγούν το αμερικανικό όνειρο στο Λος Αντζελες (ο σεναριογράφος Ασημάκης Παγίδας και ο πρωταγωνιστής Θίο Αλεξάντερ ζουν και εργάζονται στις παρυφές του Χόλιγουντ ) και οι οποίοι έβαλαν δικά τους χρήματα, πήραν μία μικρή HVX200 κάμερα και σκαρφάλωσαν στην ορεινή Καλαμπάκα. «Οπως συνηθίζει να λέει ο Θοδωρής ''ανεβήκαμε ένα βουνό και κατεβήκαμε με μια ταινία''» χαμογελά ικανοποιημένος ο Σταθουλόπουλος.
Μετά το πρώτο cut ακολούθησε η σύμπραξη με τους Γερμανούς παραγωγούς. Για τον Σταθουλόπουλο αυτή είναι η λύση απέναντι στην κρίση που ορθώθηκε ως αξεπέραστο εμπόδιο στο ελληνικό σινεμά: «Να κάνουμε συμπαραγωγές. Αυτό θα φέρει και χρηματοδότηση, αλλά παράλληλα θα μας δικτυώσει στο εξωτερικό, ώστε οι ταινίες μας να ταξιδέψουν...»
Η συμπαραγωγή με τη Γερμανία του επέτρεψε να ολοκληρώσει την ταινία, αλλά και να χρησιμοποιήσει αυτό το άρτιο, μικρό αριστούργημα από μόνο του, κομμάτι του animation. «Οι αγιογραφίες είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την χριστιανική θρησκεία κι αυτό ήταν ένα στοιχείο που ήθελα να χρησιμοποιήσω. Θα μπορούσα να εισάγω ψηφιδωτά ή μωσαϊκά, αλλά επέλεξα τις ξύλινες αγιογραφίες. Και για κινηματογραφικούς λόγους, για να μην είναι ακίνητα πλάνα, είχαμε την ιδέα να τις κάνουμε αφηγηματικές σεκάνς animation...»
Ιδέες, αυτοπεποίθηση, ανησυχία για την γενέτειρα πατρίδα αλλά δημιουργία που ξεπερνά σύνορα και ιστορικούς περιορισμούς. Ο Σπύρος Σταθουλόπουλος θα συνεχίσει να κάνει ταινίες - όπως τις θέλει, με το δικό του ασυμβίβαστο τρόπο.
Προς το παρόν όμως μετράει μέρες μέχρι την απονομή των βραβείων της 62ης Berlinale. Φήμες τον θέλουν να είναι ανάμεσα στην λίστα των προτιμήσεων της κριτικής επιτροπής.
Δείτε το βίντεο με την συνέντευξή του στην κάμερα του Flix.
Διαβάστε τη γνώμη του Flix για τα «Μετέωρα» και θυμηθείτε την συνέντευξη Τύπου των συντελεστών.
Διαβάστε τα πάντα για το 62ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου εδώ
Tags: βερολίνο 2012
