Η Σοφία και η Σοφία. Μητέρα και κόρη. Μεγαλώνουν, και οι δυο, στο σπίτι στο Πολύδροσο. Σ' αυτό το προάστιο που λες κι έχει ξεμείνει σε μία αέναη vintage ησυχία παλιάς Αθήνας.
Μία ησυχία που σε υποχρεώνει να αφουγκράζεσαι όσα σου συμβαίνουν λίγο πιο δυνατά. Κι όταν είσαι παιδί, κόρη, αυτό σε παγιδεύει και θέλεις να το σκάσεις - να πας στο κέντρο, στη βοή, στη ζωή τη δική σου. Οταν είσαι μητέρα θέλεις να κρατήσεις τις στιγμές σφιχτά, να μη γλιστρήσουν από τα δάχτυλά σου.
Διαβάστε εδώ: την κριτική του Flix για το «Πολύδροσο»
Η Βίκυ και η Σοφία. Απέναντι σε μία ταινία που τις θέλει άρρηκτα δεμένες με ομφάλιο λώρο - με όσα σε τρέφουν, με όσα σε κάνουν αυτή που είσαι, με όσα σε πονάνε και στη σκέψη ότι μπορεί να τα χάσεις.
Ο The Boy τις επέλεξε να δώσουν ψυχή, βλέμματα, αγγίγματα, σιωπές, τρυφερότητα στις δικές του μνήμες. Στις δικές τους μνήμες, καθώς και οι τρεις τους μεγάλωσαν στο Πολύδροσο.
Και κάπως έτσι ένας τόπος γίνεται ταινία. Και μία ταινία γίνεται ο τόπος που συναντάς τον παιδικό σου εαυτό. Και συνομιλείς μαζί του.
Photos credit: Μυρτώ Τζίμα
Σοφία εσύ έχεις μία άλλη σχέση συνεργασίας/συνωμοσίας με τον Αλέξανδρο μέσα στα χρόνια - υποπτεύομαι ότι δε διαβάζεις καν σενάριο για να συμφωνήσεις στο επόμενο πρότζεκτ…
(Η Σοφία χαμογελάει συνωμοτικά, γνέφει καταφατικά)
…Βίκυ εσύ όμως; Πώς έγινε η πρόταση, πώς είπες το ναι;
Βίκυ Καγιά: Μην με ρωτάς εμένα, εγώ νόμιζα ότι μου κάνουν πλάκα. Πήραν από την Filmiki και μου είπαν για ταινία του Αλέξανδρου Βούλγαρη και, επειδή με παίρνουν διάφοροι και μου λένε διάφορα, νόμιζα ότι ήταν τρολιά. Κι αρχικά δεν ασχολήθηκα. Μετά ξαναπήραν τους συνεργάτες μου άλλες δύο φορές, και τότε μόνο άρχισα να πιστεύω ότι μάλλον είναι αλήθεια και δεν είναι το Candid Camera από πίσω (γελάει). Τη Filmiki τους ξέρω χρόνια, γιατί έκανα πάντα πολλά διαφημιστικά. Το πρώτο μου διαφημιστικό ήταν με τον Γιώργο Πανουσόπουλο, το δεύτερο με τον Νίκο Περάκη. Ακόμα κι όταν σιγουρεύτηκα όμως ότι κάποιος δεν με δουλεύει και ήταν μία σοβαρή πρόταση, είπα όχι. Αρνήθηκα, αρχικά. Δεν θεωρούσα ότι μπορώ να το κάνω.
Εγώ νόμιζα ότι μου κάνουν πλάκα. Αρχικά αρνήθηκα. Είπα αποκλείεται. Η πρόκληση ήταν να μην τους απογοητεύσω. Να μπορέσω να ανταποκριθώ σε αυτό που είχαν φανταστεί και μου είχαν εμπιστευθεί. Ειλικρινά, δεν σκέφτηκα τον εαυτό μου - την αποτυχία, τι θα πει ο κόσμος. Δεν με ενδιέφεραν αυτά. Αγωνιούσα μόνο να μην κρεμάσω τον Αλέξανδρο, ένα πλάσμα τόσο ταλαντούχο που μου εμπιστευόταν την ταινία του. Είπα στον εαυτό μου «Βίκυ, τον νου σου»...»
Ποιος ήταν ο φόβος, ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση;
Βίκυ Καγιά: Ξέρω ότι έχω δυνατότητες, έχω κάνει σινεμά με τον Περάκη, θέατρο με τον Φασουλή. Αλλά αυτό εδώ ήταν κάτι εντελώς άλλου στιλ, πολύ πιο βαθύ, πολύ πιο εσωτερικό. Άκουσα ότι δίπλα μου θα ήταν και η Σοφία και είπα αποκλείεται να σταθώ εγώ. Μετά τους συνάντησα και με έπεισαν. Αυτοί οι δύο φταίνε, ο Αλέξανδρος και η Σοφία. Είχαμε πολύ ωραία χημεία κι έτσι με έπεισαν. Και θα είμαι για πάντα ευγνώμων. Η πρόκληση ήταν να μην τους απογοητεύσω. Να μπορέσω να ανταποκριθώ σε αυτό που είχαν φανταστεί και μου είχαν εμπιστευθεί. Ειλικρινά, δεν σκέφτηκα τον εαυτό μου - την αποτυχία, τι θα πει ο κόσμος. Δεν με ενδιέφεραν αυτά. Αγωνιούσα μόνο να μην κρεμάσω τον Αλέξανδρο, ένα πλάσμα τόσο ταλαντούχο που μου εμπιστευόταν την ταινία του. Είπα στον εαυτό μου «τον νου σου».
Πάντως πράγματι, όχι απλά δεν απογοήτευσες, αλλά αποτέλεσες και μεγάλη έκπληξη. Αν κανείς μου έλεγε «και την μητέρα της Σοφία Κόκκαλη θα κάνει η Βίκυ Καγιά» δεν θα ήταν ξεκάθαρο. Όμως στην ταινία η μεταξύ σας χημεία είναι εξαιρετική - μοιάζει αβίαστη, νατουραλιστική. Καταλήγετε να μοιάζετε - ακόμα και στο physic, την έκφραση, τον τρόπο που κουβαλάτε τον εαυτό σας- σαν μητέρα και κόρη. Επίσης πετυχαίνετε το πιο δύσκολο - την ίδια τονικότητα στην κίνηση, τη ροή του λόγου. To δουλέψατε μαζί, πώς το βρήκατε;
Βίκυ Καγιά: Είχαμε πράγματι αβίαστη χημεία. Όμως εγώ είχα πολλά να μάθω. Είχα να μάθω από τη Σοφία. Ενιωθα σαν το παπάκι, πίσω από την μαμά πάπια που ήταν η Σοφία. Την ακολουθούσα, την παρακολουθούσα, την μελετούσα. Γενικώς, ήταν ένα σετ που ήθελα να ακούω όλους τι οδηγίες δίνουν, ακόμα κι αν δεν με αφορούσε - άκουγα τον Αλέξανδρο, άκουγα τον Σίμο (σ.σ. Σαρκερτζή, διευθυντή φωτογραφίας), τι οδηγίες δίνουν, πώς στήνουν…
Σοφία Κόκκαλη: Υπήρχε μία ησυχία σε αυτό το σετ. Ρουφούσες κάπως τον τόνο που έδινε ο Αλέξανδρος και σε εμάς και στο συνεργείο…
Βίκυ Καγιά: …εγώ αν πήγαινα να κάνω ένα κλικ πιο πάνω, ερχόταν «Βίκυ μου λίγο πιο ήσυχα, κατέβασε λίγο…» (γελάει)
Σοφία Κόκκαλη: Ήταν σχεδόν κατανυκτικό το κλίμα. Έμοιαζε να είχε επιβληθεί από το σενάριο, να ήταν γραμμένη αυτή η ησυχία. Οπότε, όλα κάπως μεγεθύνθηκαν. Κάναμε πολύ λίγες πρόβες με τη Βίκυ. Λίγες αναγνώσεις. Ελάχιστες «αναλύσεις». Ο Αλέξανδρος μάς άφησε περισσότερο να αισθανθούμε η μία την άλλη.
Ηταν ξεκάθαρη επιλογή του Αλέξανδρου: δε θα έκανε μία κλισέ ιστορία μαμάς-κόρης, με εντάσεις, συγκρούσεις. Ηθελε να κλείσει σε μια κάψουλα μόνο την τρυφερότητα της σχέσης. Να μεγενθύνει το Καλό. Ακόμα κι όταν ήρθε η αρρώστια και έσπειρε τον τρόμο του αποχαιρετισμού, πάντα κυριαρχούσε η τρυφερότητα. Και εμένα αυτός ήταν ο οδηγός μου...»| Σοφία Κόκκαλη
Πόσο ήταν όλα γραμμένα στο χαρτί και πόσο ήταν αυτοσχεδιασμοί; Αυτά τα μικρά, ψιθυριστά, κλεφτά ανάμεσά σας. Τα 4 φιλάκια;
Βίκυ Καγιά: Αυτό ήταν του Αλέξανδρου…όλα ήταν του Αλέξανδρου.
Σοφία Κόκκαλη: Όλα ήταν γραμμένα, ναι. Ο Αλέξανδρος τα γράφει όλα.
Έμοιαζε τόσο της στιγμής. Είναι το σινεμά του The Boy, βέβαια. Πονεμένο, αλλά τόσο ρομαντικό και με τόση τρυφερότητα…
Βίκυ Καγιά: Αυτό ήταν που με τρέλανε και μένα. Πόσο ήταν αληθινό. Μία μητέρα με μια κόρη στον καναπέ θα χαχανίζουν και θα κάνουν βλακείες και αυτό θα μπλέκεται με την αγωνία της κόρης «η μαμά μου είναι άρρωστη, θα τη χάσω;», και με την αγωνία της μητέρας «τι θα απογίνει το παιδί μου, γιατί τα έχει με αυτό τον τύπο που δεν μου αρέσει, θα τη δω να μεγαλώνει;» - όλα μαζί.
Σοφία Κόκκαλη: Και μένα αυτό με ενεργοποίησε και λειτούργησε μέσα μου σαν βατήρας. Η επιλογή του Αλέξανδρου αυτή η ταινία να αποτυπώνει το ότι, κάθε πέτρα που σηκώνεις κρύβει από κάτω της ένα λουλούδι. Παντού υπάρχει τρυφερότητα. Κι ενώ είναι μία ταινία αποχωρισμού ή φόβου για την κοπή του ομφάλιου λώρου - από τη μαμά σου, το πατρικό σου, τη γειτονιά σου, την παιδική σου ηλικία- αυτό που μένει είναι η αγάπη. Ηταν ξεκάθαρη επιλογή του Αλέξανδρου: δε θα έκανε μία κλισέ ιστορία μαμάς-κόρης, με εντάσεις, συγκρούσεις κλπ. Ηθελε να κλείσει σε μια κάψουλα μόνο την τρυφερότητα της σχέσης. Να μεγενθύνει το Καλό. Ακόμα κι όταν ήρθε η αρρώστια και έσπειρε τον τρόμο του αποχαιρετισμού, πάντα κυριαρχούσε η τρυφερότητα. Και εμένα αυτός ήταν ο οδηγός μου.
Βίκυ Καγιά: Kι εμένα, όλα τα κομμάτια του χαρακτήρα είναι κομμάτια δικά μου. Κάποια είχα ξεχασμένα, κάποια παρατημένα, κάποια πολύ μεγεθυμένα. Έψαξα και βρήκα μέσα μου εμπειρίες, στιγμές -ως κόρη με τη δική μου τη μαμά, ως μητέρα με τα παιδιά μου- που με συνέδεαν με το σύμπαν του Αλέξανδρου. Γιατί σαν άνθρωπος συντονίζομαι με την αγάπη και το φως. Μόνο. Δεν θα ασχοληθώ με την μικρότητα, την κακία, το κουτσομπολιό, δεν με βοηθάει. Όπως δεν με βοηθάει να μοιρολογάω για κάτι που μου συμβαίνει, να θυματοποιούμαι. Με πάει πίσω. Ως χαρακτήρας θέλω κι εγώ να βλέπω το καλό, να το μεγεθύνω, να εστιάζω στην αγάπη, σε αυτό που συμπτωματικά, ίσως κι όχι, ήθελε ο Αλέξανδρος. Όσο αφελές κι αν ακούγεται αυτό είναι το safe place μου. Και δεν το λέω απλά - μετά από τα τελευταία χρόνια στην τηλεόραση, με όλο το ξύλο που έφαγα, με την τοξικότητα, με χιλιάδες ανυπόστατα πράγματα που άκουγα καθημερινά, αυτός ο κόσμος, αυτή η ταινία, ήταν η σωτηρία μου. Μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου, ο πραγματικός εαυτός μου. Με έσωσε ο Αλέξανδρος.
Βίκυ, η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια η τηλεοπτική σου παρουσία απαιτούσε κάτι πολύ διαφορετικό - εξωστρεφές, βροντόφωνο, reality. Αυτό το πιο ψιθυριστό, σού άρεσε;
Βίκυ Καγιά: Όχι απλώς μου άρεσε, αυτή είμαι στην πραγματικότητα. Είμαι πολύ ιδιωτικός άνθρωπος. Οι δύο φίλες μου είναι από το δημοτικό, είμαι συνέχεια σπίτι, είμαι μαμά, μαγειρεύω, δεν είμαι η τηλεοπτική μου περσόνα. Κι ο Αλέξανδρος το ήξερε, γιατί με ξέρει από μικρή.
Σοφία Κόκκαλη: Γεννημένοι στο Πολύδροσο και οι τρεις.
Βίκυ Καγιά: Ναι, και για αυτό ο Αλέξανδρος θυμήθηκε τη Βίκυ όπως ήταν στο σχολείο, στο δεκαπενταμελές, ανέμελη. Μετά με πήρε η μπάλα: το μόντελινγκ, το εξωτερικό, πολλά θέματα οικογενειακά. Μετά η τηλεόραση με όλη την ένταση και την επίθεση. Με τα χρόνια γίνεται δεύτερη φύση σου να προστατεύεσαι και να βγάζεις κι εσύ κάτι άλλο. Όμως το πώς είσαι σπίτι σου, πώς είσαι μέσα σου, είναι πολύ διαφορετικό. Και για μένα ο κόσμος μου είναι η ησυχία της ταινίας. Εντάξει, δεν μιλάμε σπίτι τόσο σιγά (γελάει), είμαστε λίγο πιο έντονοι.
Tο σινεμά το αγαπώ πάρα πολύ. Όμως δεν είναι η δουλειά μου, δεν είναι το pedigree μου. Δεν είμαι ηθοποιός. Αν έρθει μία ομάδα, όπως αυτή του Αλέξανδρου με τη Σοφία, που θέλουν να με διδάξουν, που έχουν την όρεξη να μου δείξουν, να με πάρουν από το χέρι να περπατήσουμε μαζί, τότε μόνο μπορώ να υπάρξω...»
Είναι μία πολύ ιδιαίτερη ταινία και εξετάζει κάτι αρχετυπικά τρομακτικό: να πάθεις κάτι κ να πρέπει να αντιμετωπίσεις το τέλος - όχι μόνο για σένα, αλλά και για τα παιδιά σου. Παρόλο που δεν μου αρέσει αυτή η ερώτηση -θεωρώ ότι ένας ηθοποιός έχει τρόπους να συνδεθεί με κάθε ιστορία, άσχετα με το δικό του στάτους στη ζωή. Αλλά δεν μπορούσα να μην σκέφτομαι ότι είσαι μητέρα. Κι αν η εμπειρία να παίξεις αυτή τη γυναίκα ήταν ιδιαίτερα ενδοσκοπική. Ένα «Ω Θεέ μου, what if…» να υπάρχει πάνω από το κεφάλι σου, συνεχώς…
Βίκυ Καγιά: Φυσικά! Μόνο αυτό σκεφτόμουν. Ήταν όλο δικό μου. Κι επειδή είμαι πολύ αναλυτικός άνθρωπος και υπερπροστατευτική με τα παιδιά μου, όλους αυτούς τους φόβους τους κουβαλάω καθημερινά. Με πάρα πολύ ψυχανάλυση και διαβάζοντας βιβλία έχω μάθει τον τρόπο να σταματάω τις κακές σκέψεις, αυτή τη συνεχή ανησυχία. Για να μην περάσω τη φοβία μου και σε εκείνα.
Σοφία, είναι η δεύτερη φορά που παίρνεις το ρόλο παιδιού/κηδεμόνα εδώ, μετά το «Σελήνη, 66 Ερωτήσεις» της Ζακλίν Λέντζου. Μιας κόρης με άρρωστο γονιό, που αναγκάζεται να ενηλικιωθεί λίγο πιο γρήγορα. Τι κοινό και τι διαφορετικό είχαν στην προσέγγιση τους η «Αρτέμις» και εδώ η «Σοφία»;
Σοφία Κόκκαλη: Έλεγα το αστείο στο γύρισμα ότι «τέλειωσα την ψυχανάλυση με τον πατέρα, τώρα την κάνω με την μητέρα, μετά θα είμαι ελεύθερος άνθρωπος». Οχι, η αλήθεια είναι ότι μπήκα στο ρόλο εντελώς διαφορετικά, τις αντιμετώπισα τις δύο ηρωίδες αλλιώς. Και ήταν συνειδητή απόφαση αυτό. Η Αρτεμις ζούσε με τη χρόνια αρρώστια, εδώ συμβαίνει ξαφνικά κάτι που λειτουργεί ως πρόβα αποχαιρετισμού, ως αφορμή για να κοιταχτούν αλλιώς μητέρα και κόρη. Δεν είναι κάτι τόσο βαρύ.
Τι σχέση έχετε με το μαύρο χιούμορ της ταινίας; Πιστεύετε ότι βοηθάει;
Βίκυ Καγιά: Μόνο. Δεν είναι πάντα εφικτό, αλλά μόνο αν δεν παίρνει κανείς τα πράγματα πολύ σοβαρά, επιβιώνει. Να γελάμε. Σου άρεσε η τούρτα μου; (σκάει στα γέλια).
Τα τελευταία χρόνια συζητάμε συνεχώς για το πώς βλέπει το σινεμά, κι όχι μόνο το ελληνικό, τη γυναίκα. Ότι, επιτέλους, βλέπουμε αληθινές γυναίκες, ωραία γραμμένες, μακριά από κλισέ. Το νιώθετε κι εσείς αυτό;
Σοφία Κόκκαλη: Αναμφισβήτητα και το νιώθω και ως θεατής. Τελευταία το σκεφτόμουν, πόσες ωραίες ηρωίδες βλέπω πια στις ταινίες. Για παράδειγμα, η ηρωίδα στο «Μαύρος Κότσιφας, Μαύρο Βατόμουρο». Τι υπέροχη ταινία, τι γυναίκα. Σου μένει, την κουβαλάς, σού δίνει δύναμη, κάπως.
Η ταινία με επέστρεψε σε κάτι που δεν το περίμενα. Ενιωσα πολύ αντιφατικά συναισθήματα. Ενιωσα πίεση, να θέλω να φύγω από το γύρισμα τρέχοντας, να εξαφανιστώ. Μετά να θέλω να ξαναγυρίσω, να συγχωρέσω...» | Σοφία Κόκκαλη
Πώς ήταν η δική σας επιστροφή στο Πολύδροσο - το κυριολεκτικό και το συμβολικό;
Βίκυ Καγιά: Πολύ παράξενη. Μέχρι να πάμε στο γύρισμα, το είχα αλλιώς κατατάξει μέσα μου. Ήταν κάτι πολύ μακρινό - όπως το είπες και κυριολεκτικά και συμβολικά. Όμως όταν πήγα, αμέσως ενεργοποιήθηκαν πράγματα - μνήμες, συναισθήματα, μυρωδιές. Ήμουν ανέμελο παιδί κι αυτό λόγω των επιλογών μου το έχασα από πολύ μικρή. Αναγκάστηκα να μεγαλώσω πιο γρήγορα από ό,τι θα ήθελα, να γίνω πιο σκληρή από ό,τι θα ήθελα, πιο πολυμήχανη από ό,τι θα ήθελα. Με το που φτάσαμε και έκανα μια βόλτα, αισθάνθηκα την ηρεμία που είχα μικρή. Είδα το σπίτι που μεγάλωσα, υπάρχει ακόμα, ακόμα κι αν δεν είναι κανείς από την οικογένεια μου πια εκεί, είναι το πατρικό μου.
Σοφία Κόκκαλη: Εμένα μένει η μητέρα μου, δεν ήταν ακριβώς επιστροφή.
Βίκυ Καγιά: Κατά κάποιο τρόπο «είναι», το είχαμε συζητήσει ότι μεγαλώνοντας νιώθαμε ότι ζούσαμε σε χωριό. Γιατί είναι ένα κομμάτι αποκομμένο με το ρέμα από την υπόλοιπη πόλη που δεν το πιστεύεις ότι υπάρχει στην Αθήνα - ταβερνάκια, παιδιά που παίζουν, δεν κυκλοφορούν πολλά αυτοκίνητα, δεν ακούς ήχους. Κι όταν είσαι μικρός θέλεις να φύγεις, να κάνεις πράγματα, «ωχού πότε θα φύγουμε από το Πολύδροσο να αρχίσει η ζωή μας…»
Η επιστροφή στο Πολύδροσο, κυριολεκτικά και συμβολικά, ήταν πολύ παράξενη. Μέχρι να πάμε στο γύρισμα, το είχα αλλιώς κατατάξει μέσα μου. Ήταν κάτι πολύ μακρινό. Ομως όταν πήγα, αμέσως ενεργοποιήθηκαν πράγματα - μνήμες, συναισθήματα, μυρωδιές. Ημουν ανέμελο παιδί κι αυτό λόγω της καριέρας μου το έχασα από πολύ μικρή. Αναγκάστηκα να μεγαλώσω πιο γρήγορα από ό,τι θα ήθελα, να γίνω πιο σκληρή από ό,τι θα ήθελα, πιο πολυμήχανη από ό,τι θα ήθελα...» | Βίκυ Καγιά
Δεν ξέρω αν είδατε το «Άγνωστοι Μεταξύ μας» του Αντριου Χέι. Έχει κάτι κοινό η ταινίας σας με αυτό: την επιστροφή στα 12 σου χρόνια, πώς σκεφτόσουν, πώς αισθανόσουν. Σαν να πηγαίνεις πίσω και κάθεσαι και συνομιλείς με τον μικρό σου εαυτό, τα όνειρα, τα φαντάσματα του…
Σοφία Κόκκαλη: Δεν το είχα σκεφτεί έτσι, αλλά όντως. Και νομίζω ότι το νιώθαμε από δύο μέτωπα. Δηλαδή θα το υιοθετούσα αν το απαιτούσε ο ρόλος μου έτσι κι αλλιώς, αλλά όντως στο Πολύδροσο επέστρεφα στα μέρη που μεγάλωσα. Ένιωσα πολύ αντιφατικά συναισθήματα. Ένιωσα πίεση, να θέλω να φύγω από το γύρισμα τρέχοντας, να εξαφανιστώ. Μετά να θέλω να ξαναγυρίσω, να συγχωρέσω.
Βίκυ Καγιά: Κι εγώ ακριβώς έτσι. Είχα μία συνεχή συνομιλία με την μικρή Βίκυ. Ήταν για μένα μεγάλη αφορμή για κάθαρση αυτή η ταινία.
Μετά από τα τελευταία χρόνια στην τηλεόραση, με όλο το ξύλο που έφαγα, με την τοξικότητα, με χιλιάδες ανυπόστατα πράγματα που άκουγα καθημερινά, αυτός ο κόσμος, αυτή η ταινία, ήταν η σωτηρία μου. Μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου, ο πραγματικός εαυτός μου. Με έσωσε ο Αλέξανδρος.»
Βίκυ εσύ τώρα που ξαναζεστάθηκες με το θέμα του σινεμά, ονειρεύεσαι μελλοντικούς ρόλους;
Βίκυ Καγιά: Όχι.
Σοφία Κόκκαλη: Όχι; Αν είναι του Αλέξανδρου;
Βίκυ Καγιά: Με σένα δίπλα μου ναι.
Σοφία Κόκκαλη:Αν είναι κάποιου άλλου; Γιατί με πήραν τηλέφωνο και με ρωτούσαν για σένα (γελάει). Στο λέω από τώρα για να είσαι προετοιμασμένη για τις προτάσεις που θα δεχθείς.
Βίκυ Καγιά: Εγώ; Θα δεχθώ προτάσεις; Καλά, γίνε η ατζέντης μου σε εμπιστεύομαι (γελάει). Κοίτα, το σινεμά το αγαπώ πάρα πολύ. Όμως δεν είναι η δουλειά μου, δεν είναι το pedigree μου. Δεν είμαι ηθοποιός. Αν έρθει μία ομάδα, όπως αυτή του Αλέξανδρου με τη Σοφία, που θέλουν να με διδάξουν, που έχουν την όρεξη να μου δείξουν, να με πάρουν από το χέρι να περπατήσουμε μαζί, τότε μόνο μπορώ να υπάρξω. Αλλά δεν μπορώ να δω να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Βέβαια, μήπως περίμενα να συμβεί και με το The Boy; Οπότε ποτέ, μη λες ποτέ.
To «Πολύδροσο» του Αλέξανδρου Βούλγαρη κυκλοφορεί από την Πέμπτη 16 Μαΐου από το Cinobo
