Με το μέρος της Γκλόρια
Ηθελα πάντα να κάνω μια ταινία για μια γυναίκα που ανήκει στην γενιά της μητέρας μου. Αυτή ήταν η αρχή για το «Gloria» μαζί με την ιδέα του να κάνουμε ένα φιλμ για έναν χαρακτήρα που υπό φυσιολογικές συνθήκες «δεν θα άξιζε» μια ταινία. Ηταν κάτι που βρήκαμε συναρπαστικό. Το αίσθημα ότι χτίζαμε μια ιστορία κι ένα φιλμ πάνω σε πράγματα που κανείς δεν θα παρατηρούσε. Πάνω στις μικρές λεπτομέρειες τις χαρές και τις απογοητεύσεις μιας ζωής που τις περισσότερες φορές περνά απαρατήρητη. Οταν αρχίσαμε να χτίζουμε τον χαρακτήρα ήμασταν από την αρχή στην πλευρά της Γκλόρια. Ήμασταν μαζί της. Ενιωθα πάντα ότι υπάρχει κάτι πολύ συγκινητικό σε μια γυναίκα κοντά στα 60 που ξαφνικά είναι σαν να γίνεται αόρατη. Η κοινωνία είναι πολύ πιο σκληρή στις ηλικιωμένες γυναίκες απ όσο θα περίμενε κανείς, Κι ακόμη κι αν θελήσαμε να δείξουμε τόσο τις σκοτεινές και τς φωτεινές πλευρές της ζωής της, δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία για το τίνος το μέρος παίρναμε στην ταινία..
Βασισμένο σε αληθινά συναισθήματα
Γράφοντας το σενάριο μίλησα πολύ με την μητέρα μου και με φίλες της, με γυναίκες της ηλικίας της. Θελήσαμε να πάρουμε μια σαφή εικόνα της πραγματικότητας τους, να συλλάβουμε ιστορίες από την ζωή τους, αλλά κυρίως τα συναισθήματά τους. Οχι απαραίτητα στα μεγάλα, ή τα βαθιά, αλλά στα καθημερινά, τα πιο μικρά και ασήμαντα, ακόμη και την ρουτίνα της ζωής τους, το πως νιώθουν βγαίνοντας στον δρόμο. Και ένα μεγάλο μέρος του σεναρίου, των ιδεών που περιλαμβάνει είναι βγαλμένα από ιστορίες που μας είπαν, από φράσεις που σώσαμε από μια κουβέντα, από αφηγήσεις που κρατήσαμε και συνδυάσαμε, που εμπλουτίσαμε και μεταμορφώσαμε μέσα από την μυθοπλασία που χτίσαμε για την ηρωίδα μας.
Forever young
Το πρώτο πράγμα που ανακαλύπτεις μιλώντας με γυναίκες που έχουν πια αφήσει πίσω τα χρόνια της νιότης τους, είναι ο πόσο ζωντανές νιώθουν και το πόσο θεωρούν ότι είναι δικαίωμα τους να είναι ζωντανές. Κάποιες από τις γυναίκες που γνώρισα μου έλεγαν αυτό ακριβώς με πολύ ευθύ τρόπο, άλλες, μέσα από την συμπεριφορά τους. Και ήταν κάτι που αναγνώρισα αμέσως, γιατί έτσι ακριβώς νιώθω κι εγώ απέναντι στη ζωή. Αυτή νομίζω είναι η συμπεριφορά που πρέπει να έχουμε απέναντί της. Από την άλλη πλευρά με έκαναν να σκεφτώ πόσο εμμονική με την νιότη είναι οι σύγχρονη κοινωνία μας και πόσο παιδιάστικος και συχνά άδικος είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τις γυναίκες μιας κάποιας ηλικίας, στην καθημερινή μας ζωή και στο σινεμά. Νομίζω ότι η άρνησή μας απέναντι στα γερατειά, στην τέχνη, στο σινεμά, στη μόδα, έχει να κάνει με τον φόβο του θανάτου. Με την άρνηση αυτού που είναι το μόνο σίγουρο ότι θα συμβεί. Και με εξέπληξε το ότι οι άνθρωποι που θεωρητικά βρίσκονται πιο κοντά στο θάνατο από τους νέους, νιώθουν με κάποιο τρόπο, πολύ πιο ζωντανοί.
Μια ποπ ταινία
Ηθελα να κάνω μια ταινία από την οποία θα βγαίνεις τραγουδώντας. Την οποία μπορείς να γευθείς ώρες ή μέρες αφότου την είδες. Πάντα ήθελα να κάνω ένα φιλμ βασισμένο στα συναισθήματα, που να μένει στον θεατή σαν μια προσωπική εμπειρία. Βρήκα επίσης εξαιρετικά ενδιαφέρουσα την ιδέα να δουλέψω με υλικά που δεν είναι αυτό που θεωρούμε «κινηματογραφικά» ή με πράγματα που δεν απασχολούν ιδιαίτερα στις μέρες μας την «σοβαρή τέχνη». Την χαρά, την ευτυχία, την ποπ μουσική. Η ακόμη και τα συναισθήματα. Πράγματα που δεν είναι της μόδας στις μέρες μας στο σινεμά και στην τέχνη γενικότερα. Είναι πιο δημοφιλές να κάνεις ταινίες αφηρημένες, υπαινικτικές, σκληρές, παρά ένα φιλμ που να μιλά για κάτι λιγότερο «μεγάλο», ή που να φιλοδοξεί να σε κάνει να νιώσεις καλά.
Παουλίνα Γκαρσία
Εγραψα την ταινία για εκείνη. Για χρόνια την είχα στο μυαλό μου σαν μια από τις καλύτερες ηθοποιούς της Χιλής και πάντα ήθελα να συνεργαστούμε. Οταν μου ήρθε η ιδέα γι αυτό το φιλμ, σκέφτηκα ότι αυτή είναι επιτέλους η ευκαιρία μου να δουλέψω με την Παουλινα. Και νομίζω ότι κατάλαβα από τότε ότι αυτό θα ήταν κάτι σαν ένα ερωτικό γράμμα στην ίδια, στο ταλέντο της. Πριν ξεκινήσω να γράφω το σενάριο, της τηλεφώνησα και την ρώτησα αν θα ήθελε να γίνει η Γκλόρια. Είπε ναι και μετά από δύο χρόνια, το σενάριο είχε αλλάξει ριζικά, αλλά η ουσία του παρέμενε η ίδια και η ηρωίδα ήταν ακόμη περισσότερο χτισμένη πάνω στην Παουλίνα Γκαρσία.
Από τον Κασαβέτη, ως τον Ουμπέρτο Τότσι
Ξεκινώντας να δουλεύουμε το σενάριο, είχαμε ένα ή μάλλον τρία προβλήματα. Επρεπε να βρούμε το όνομα της ηρωίδας, τον τίτλο της ταινίας και το τελευταίο τραγούδι που θα χόρευε αφού σε ένα φιλμ με πολλή μουσική, θα έπρεπε το τελευταίο τραγούδι να είναι κάτι σαν δήλωση, να έχει την δική του δύναμη. Και κάποια στιγμή αποφασίσαμε να της δώσουμε το όνομα Γκλόρια και φυσικά το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν πως αυτό είτε το θέλουμε είτε όχι, είναι μια άμεση αναφορά στον Τζον Κασαβέτη, τον οποίο λατρεύω. Και σχεδόν μαζί, σκεφτήκαμε πως ίσως το τελευταίο τραγούδι θα μπορούσε να είναι το «Gloria» του Ουμπέρτο Τότσι κι αμέσως λύσαμε τρία προβλήματα με τη μία. Ναι η Τζίνα Ρόουλαντς στο «Gloria» υπήρξε ένα μοντέλο χαρακτήρα για να χτίσουμε την ηρωίδα μας. Και μια από τις αγαπημένες μου ταινίες και της Πολίνα επίσης, είναι το «A Woman Under the Influence». Κι αυτό που βρίσκω καταπληκτικό στο σινεμά του, είναι το πως μπορείς να βρεις μια αληθινή αισθητική απόλαυση σε αυτό και την ίδια στιγμή μια τόσο άμεση και έντονη εικονογράφηση και αποκρυπτογράφηση της ανθρώπινης ζωής.
