Το 2011, ο Ρότζερ Κόρμαν βρισκόταν στις Κάννες με αφορμή το προσωπογραφικό ντοκιμαντέρ της ΆΑλεξ Στέιπλετον «Corman’s World: Exploits of a Hollywood Rebel», που λίγους μήνες μετά ήταν να κάνει και το ελληνικό του ντεμπούτο στις Νύχτες Πρεμιέρας με τον τίτλο «Ο Κόσμος του Κόρμαν».
Ο Ρόμπυ Εκσιέλ είχε την τύχη να μιλήσει με τον ακούραστο υπηρέτη του «αυτοσχέδιου» σινεμά, στον οποίο οφείλουν τη μετέπειτα φήμη τους καλλιτέχνες όπως ο Τζακ Νίκολσον, ο Τζέιμς Κάμερον, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο ή ο Φράνσις Φορντ Κόπολα. Ιδού η συνέντευξη που είχε τότε δημοσιευθεί στο περιοδικό MEN.
Διαβάστε ακόμη: Ο Ρότζερ Κόρμαν ήταν Βασιλιάς (όχι μόνο των B-movies)
Με τη γυναίκα και την κόρη του το 1982 έξω από το μιούζικαλ βασισμένο στο δικό του «The Little Shop of Horrors»
Ποιο είναι το πιο παράξενο περιστατικό από την καριέρα σας που σας έρχεται αμέσως στον νου;
Θα αναφέρω το «The Ιntruder», μια ταινία που γύρισα στον αμερικανικό Νότο για τον ρατσισμό στις αρχές του ‘60. Η τελευταία σκηνή εκτυλίσσεται σε μια κούνια σε παιδική χαρά έξω από ένα σχολείο. Γύρισα το μακρινό πλάνο και ο σερίφης μας πήρε χαμπάρι και μας έδιωξε από την πόλη απειλώντας μας με συλλήψεις. Φύγαμε και πήγαμε σε ένα δημόσιο πάρκο, όπου βρήκα μια άλλη κούνια, την κινηματογράφησα, μέχρι που ο αρχηγός της εκεί Αστυνομίας μας είπε τα ίδια. Και φύγαμε και πήγαμε τελικά σ ένα σχολείο στην ύπαιθρο που ήταν κλειστό λόγω εποχής, και τραβήξαμε πλάνα της εκεί κούνιας. Εκανα πλάνα τριών διαφορετικών κούνιων ως να ήταν η ίδια. Ηταν όλες σε διαφορετικά ύψη. Και κανείς ποτέ δεν το πρόσεξε.
Φημίζεστε για το πόσο γρήγορα δουλεύετε. Είναι θέμα ταμπεραμέντου κι επιλογής ή μήπως ανάγκης λόγω περιορισμένων πόρων;
Μάλλον ένας συνδυασμός και των δύο. Αν ρωτάτε αν είμαι δρομέας μακρινών αποστάσεων ή σπρίντερ, είμαι μάλλον το δεύτερο. Αλλά φυσικά παίζουνε πάντα ρόλο και τα χαμηλά μπάτζετ.
Στα γυρίσματα του «The Pit and the Pendulum» το 1961
Θα αλλάζατε καμιά ταινία σας, να τη γυρίζατε διαφορετικά, αν σας δινόταν σήμερα η ευκαιρία;
Ισως να άλλαζα κάποιες. Πράγματα που δεν πήγαν κατ’ ευχήν, που δεν λειτούργησαν στην εποχή τους.
Πως νιώθετε που κάποιες ταινίες σας, που ίσως να μην είχαν εντυπωσιάσει τότε, έχουν γίνει τώρα επιτυχημένα ριμέικ και φραντσάιζ;
Μια χαρά, τη στιγμή που τους τίτλους τους αγόρασαν από μένα [γέλιο]. Είμαι μέγας φαν του «Fast and Furious», για παράδειγμα. Κοιτάξτε, οι ταινίες χαμηλού κόστους που έκανα τότε όχι μόνο εγώ, αλλά και πολλοί συμπατριώτες μου, έχουν περιθώριο να βελτιωθούν με αυτό τον τρόπο, και βελτιώνονται θα έλεγα καμιά φορά με τα ριμέικ, μέσα από πιο καλογραμμένα σενάρια. Δεν ισχύει, όμως, το ίδιο και για τα εφέ. Φυσικά σε πολλά φιλμ παρατηρείς τη δημιουργική χρήση τους, αλλά σε κάποια άλλα φαίνεται πως ο σκηνοθέτης δεν έχει επενδύσει, δεν έχει δώσει τον εαυτό του όπως τον δίναμε τότε εμείς.
Εχετε βοηθήσει πολλούς ηθοποιούς που είναι τώρα σταρ να ανέλθουν. Ανταπέδωσε ποτέ τη χάρη κανένας τους;
Ναι, μερικοί. Oπως ο Γουίλιαμ Σάτνερ που έκανε αμισθί την αφήγηση για το making of του «The Ιntruder» στο DVD. Η κάποιοι σκηνοθέτες που με έβαλαν σε μικρά περάσματα, ως ηθοποιό, σε ταινίες τους. Για την πλάκα, βέβαια.
Αν ζητούσατε από κάποιον διάσημο τώρα να εμφανιστεί σε ταινία σας...;
Κάποιος ρώτησε τον Τζακ Νίκολσον, σ ένα τηλεοπτικό σόου, αν σήμερα θα έπαιζε σε ταινία μου. Κι εκείνος απάντησε: βεβαίως, αρκεί να μπορεί πληρώσει τα λεφτά που παίρνω [γέλιο]. Με τον Τζακ γνωριζόμαστε πάνω από μισό αιώνα, και είναι από τους πιο έντιμους και πλακατζήδες ανθρώπους που ξέρω. Εννοείται πως πάντα απλώνω τα πόδια μου ανάλογα με το πάπλωμα. Πάντα ίσχυε αυτό. Ηθελα τους καλύτερους ηθοποιούς για τον εκάστοτε ρόλο, αλλά αυστηρά στο πλαίσιο των χρημάτων που μπορώ να δώσω.
Εννοείται πως πάντα απλώνω τα πόδια μου ανάλογα με το πάπλωμα. Πάντα ίσχυε αυτό. Ηθελα τους καλύτερους ηθοποιούς για τον εκάστοτε ρόλο, αλλά αυστηρά στο πλαίσιο των χρημάτων που μπορώ να δώσω.»
Με τη Νάνσι Σινάτρα στα γυρίσματα του «Wild Angels»
Εχετε κάνει πάνω από 400 ταινίες χαμηλού μπάτζετ και exploitation ως σκηνοθέτης ή παραγωγός. Στους κριτικούς δώσατε ποτέ σημασία;
Στην αρχή καθόλου. Γιατί ήταν μικρές οι ταινίες μου, γυρισμένες σε δέκα μέρες όλες κι όλες, δεν είχαν χώρο ούτως ή άλλως στον Τύπο. Ωσπου, στα τέλη της δεκαετίας του ’50, έκανα μια ταινία με έναν σχεδόν άσημο τότε ηθοποιό, τον Τσαρλς Μπρόνσον, το «Machine Gun Kelly». Και κάποιος μου έστειλε κριτικές από Παρίσι, τους τότε εκπροσώπους της νουβέλ βαγκ, που την εκθείαζαν. Και από τότε άρχισα να προσέχω τις κριτικές.
Από τους Αμερικανούς, ποιοι ήταν εκείνοι που σας στήριξαν;
Αρκετοί, Ο Κέβιν Τόμας από τους Los Angeles Times, ο Ρότζερ Εμπερτ, η Πολίν Κέιλ…
Πιστεύετε πως εξακολουθεί να υφίσταται η αντάρτικου τύπου κινηματογράφηση, όπως τα χρόνια του ’60 και του ‘70;
Υπάρχει, και είναι πιο εύκολη τώρα. Οι νέες ψηφιακές κάμερες είναι τόσο ελαφρές και οικονομικές. Χρειάζεσαι πολύ μικρό συνεργείο, γυρίζεις εύκολα το φιλμ και το μοντάρεις στο κομπιούτερ του σπιτιού σου. Το να γυρίζεις μια ταινία ναι, είναι ευκολότερο. Από την άλλη, η διανομή αυτής της ταινίας είναι πολύ πιο δύσκολη. Όταν ξεκίνησα, ό,τι ταινία και να γύριζα είχε πλήρη κινηματογραφική διανομή. Κάτι τέτοιο είναι πολύ σπάνιο τώρα. Υπάρχουν βέβαια άλλα μέσα, καλωδιακή τηλεόραση, ίντερνετ, που σου δίνουν την ευκαιρία να προβάλλεις αλλιώς τις ταινίες σου.
