Σταθερά και διαχρονικά σε όλες τις λίστες με τα καλύτερα και τα πιο περίεργα animation όλων των εποχών, ο «Αγριος Πλανήτης» του Ρενέ Λαλού κατάφερε μέσα στις δεκαετίες που ακολούθησαν την πρώτη του προβολή στο Φεστιβάλ των Καννών το 1973 και τη βράβευσή του με το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής όχι μόνο να αποκτήσει ένα αξιοσέβαστο cult status, αλλά και να θεωρείται ένα από τα πιο ιδιαίτερα και μοναδικά δείγματα του είδους, ένα ιδιόμορφο πάντρεμα επιστημονικής φαντασίας και κοινωνικοπολιτικής αλληγορίας, ανοιχτό ακόμα και σήμερα σε ποικίλες αναγνώσεις και ερμηνείες, αλλά και τόσο αντιπροσωπευτικό του ιστορικού πλαισίου μέσα από το οποίο ξεπήδησε.
Για όσους δεν έτυχε ποτέ να τον δουν ή δεν ξέρουν τίποτε γι’ αυτόν, ο «Αγριος Πλανήτης» μας μεταφέρει στον πλανήτη Γιάγκαμ, όπου οι ανθρωπόμορφοι Ομς ζουν σχεδόν σαν ζώα, καταδυναστευμένοι από την κυρίαρχη κάστα των γιγαντιαίων Ντραγκς. Μέχρι που ένα νεαρό αγόρι Ομ αποκτά τις γνώσεις που η φυλή του είχε έως τώρα στερηθεί, και αποφασίζει να ηγηθεί μιας επανάστασης ενάντια στους εξουσιαστές τους, διεκδικώντας την ελευθερία για τους δικούς του.
Από την πρώτη κιόλας σκηνή του σαδιστικού και χαιρέκακου βασανισμού και της δολοφονίας μιας νεαρής μητέρας Ομ, η οποία προσπαθεί να σώσει το βρέφος της (και μετέπειτα ταγό της επανάστασης), η ταινία μας εισάγει σ’ ένα δυστοπικό καθεστώς ανελευθερίας και καταπίεσης. Οι μικρόσωμοι Ομς (σαφής η παραπομπή για τους γνώστες των γαλλικών) ζουν κυριολεκτικά στη σκιά των Ντραγκς (επίσης σαφές το λογοπαίγνιο, μην ξεχνάμε ότι η ταινία γυρίστηκε στα '70s) και είτε ζουν σε άγρια κατάσταση ως παρίες ενός εχθρικού κι εφιαλτικού οικοσυστήματος, γεμάτου από επικίνδυνα και ασύλληπτης φαντασίας φυτά και τέρατα, είτε εκτρέφονται ως κατοικίδια από το κυρίαρχο είδος των Ντραγκς, οι οποίοι έχουν αναπτύξει μια ανώτερη μορφή πολιτισμού, βασισμένη στο διαλογισμό και την εξωσωματική επαφή στον χωρίς όνομα Αγριο Πλανήτη του τίτλου.
Ο πρωταγωνιστής Τερ (Γη στα γαλλικά, για να μην ξεχνιόμαστε με την αλληγορική διάσταση της ονοματοδοσίας) θα μεγαλώσει μετά το θάνατο της μητέρας του ως κατοικίδιο στα χέρια της Τίβα, κόρης του άρχοντα και εξέχουσας μορφής της κάστας των Ντραγκς, Σιν, και παρά τη σαδιστική μεταχείριση που υφίσταται θα μάθει όλα τα επιτεύγματα και μυστικά του πολιτισμού τους, τα οποία θα προσπαθήσει να μεταλαμπαδεύσει στο διστακτικό είδος του, όταν καταφέρει να δραπετεύσει. Ο δρόμος, όμως, προς την επανάσταση και την ελευθερία θα είναι μακρύς και γεμάτος από αμφισβητήσεις και σκαμπανεβάσματα.
Βασισμένος στο βιβλίο «Οι Ομς στη Σειρά» του Γάλλου συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας Στεφάν Βιλ, ο «Αγριος Πλανήτης» ήταν η πρώτη (και μάλλον one hit wonder, καθώς καμία από τις μετέπειτα δουλειές του δεν είχαν τον ίδιο καλλιτεχνικό αντίκτυπο) μεγάλου μήκους ταινία του Ρενέ Λαλού, για την οποία συνεργάστηκε στο σχεδιασμό και το σενάριο με μια εξέχουσα μορφή του σουρεαλιστικού κινήματος, τον Ρολάν Τοπόρ, συνεργάτη του Αλεχάντρο Χοδορόφσκι και συγγραφέα του «Ενοικου», στον οποίο βασίστηκε η ομώνυμη ταινία του Ρόμαν Πολάνσκι. Η ταινία ήταν συμπαραγωγή της Γαλλίας και της (τότε) Τσεχοσλοβακίας, ο σχεδιασμός της μάλιστα είχε ξεκινήσει από το 1968 και είχε ανατεθεί σε Τσέχους σχεδιαστές, λόγω όμως της κατάληψης της χώρας από τα σοβιετικά στρατεύματα και των προβλημάτων με τη λογοκρισία και τη γραφειοκρατία του νέου καθεστώτος, η παραγωγή ολοκληρώθηκε στη Γαλλία και κυκλοφόρησε τελικά το 1973, αντικατοπτρίζοντας πλήρως τους ταραγμένους και οργασμικούς ταυτόχρονα καιρούς μέσα από τους οποίους ξεπήδησε.
Σαράντα τέσσερα χρόνια μετά την πρεμιέρα του, ο «Αγριος Πλανήτης» παραμένει συναρπαστικά ανοιχτός για τουρισμό στις πανέμορφες εικόνες του ή για ένα πιο ενδελεχές ταξίδι στην αινιγματική πολυσημία του, μια εμπειρία που αξίζει σίγουρα να βιωθεί σε μεγάλη οθόνη και ένα από τα πιο ψυχεδελικά τριπ στην ιστορία του κινηματογράφου.
Είναι οι ανθρωπόμορφοι Ομς απόγονοι ή πρόγονοι του ανθρώπινου είδους; Η απάντηση ποτέ δεν είναι σαφής, ούτε αναγκαία σ’ αυτό το παλίμψηστο, η αλληγορική διάσταση του οποίου, σε συνδυασμό με την αφαιρετική αφήγηση, επιτρέπουν πολλαπλές ερμηνείες και αναγνώσεις, θρησκευτικές, πολιτικές και οικολογικές. Ο Τερ είναι ταυτόχρονα ένας Μωυσής που οδηγεί το λαό του στην πολυπόθητη Εξοδο, ο φορέας της Γνώσης που θα οδηγήσει το ανθρώπινο είδος στην αυτονομία και την ελευθερία, και ο επαναστάτης που θα εναντιωθεί στην υποδούλωση και θα συσπειρώσει τους μαρασμένους από την ηττοπάθεια και τις ενδοφυλετικές έριδες ομοίους τους στον αγώνα για την ισοτιμία και την αξιοπρέπεια. Η κοινωνία των Ντραγκς θα μπορούσε να συμβολίζει το κομμουνιστικό καθεστώς, ισοπεδωτικό μέσα στην ουτοπική του υπόσχεση για ισότητα των μελών του και καταδυναστευτικό για κάθε παρείσακτο ή ανεπιθύμητο, ή είναι απλά μια παραβολή για κάθε κάστα ή μόρφωμα ή το ίδιο το ανθρώπινο είδος που στο όνομα της διανοητικής του ανωτερότητας οδηγείται στην υπεροψία και θέτει ένα ολόκληρο (οικο)σύστημα σε κίνδυνο;
Τα ερωτήματα, όμως, και οι ακραίες ή μη ερμηνείες για τους συμβολισμούς του «Αγριου Πλανήτη» ωχριούν ή ελάχιστη σημασία έχουν μπροστά στην οργιαστική εικονοποιεία του, βγαλμένη θαρρείς από πίνακες του Σαλβατόρ Νταλί και του Ιερώνυμου Μπος, γεμάτη από ονειρικά (ή εφιαλτικά, το ίδιο πράγμα είναι) τοπία, πλάσματα που μοιάζουν να έχουν ελευθερωθεί από το πιο σκοτεινό υποσυνείδητο και με ξεκάθαρο φαλλικό και σεξουαλικό υπόβαθρο, δημιουργώντας τελικά ένα αξέχαστα ψυχεδελικό αποτέλεσμα, γνήσιο αποκύημα της δεκαετίας του '70 και των όσων κατέληξε τελικά να πρεσβεύει.
Σαράντα τέσσερα χρόνια μετά την πρεμιέρα του, ο «Αγριος Πλανήτης» παραμένει συναρπαστικά ανοιχτός για τουρισμό στις πανέμορφες εικόνες του ή για ένα πιο ενδελεχές ταξίδι στην αινιγματική πολυσημία του, μια εμπειρία που αξίζει σίγουρα να βιωθεί σε μεγάλη οθόνη και ένα από τα πιο ψυχεδελικά τριπ στην ιστορία του κινηματογράφου.
Ποιος χρειάζεται τα ναρκωτικά όταν υπάρχουν τέτοιες ταινίες;
