Μετά τη βράβευση της ταινίας του Γιώργου Λάνθιμου «Αλπεις» στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, ο Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού, Παύλος Γερουλάνος, έκανε την ακόλουθη δήλωση, που μεταδόθηκε από τον Τύπο:
«Μετά την περσινή, θριαμβευτική πορεία του ‘Κυνόδοντα’ στα σημαντικότερα κινηματογραφικά φεστιβάλ του κόσμου, ο Γιώργος Λάνθιμος, ο Ευθύμης Φιλίππου και οι συνεργάτες τους, καταφέρνουν με τη βράβευση των ‘Αλπεων’ στη Βενετία να στρέψουν και πάλι το βλέμμα της διεθνούς κινηματογραφικής κοινότητας στη νέα ελληνική δημιουργία.Πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό επίτευγμα, ιδίως ενόψει των πολύ αντίξοων συνθηκών που έχει να αντιμετωπίσει κάθε ελληνική κινηματογραφική παραγωγή αυτήν την περίοδο.Η διεθνής διάκριση των ‘Αλπεων’ στη Βενετία αποδεικνύει για ακόμα μία φορά την αποφασιστικότητα των Ελλήνων δημιουργών να διακριθούν και να αρθρώσουν τον δικό τους λόγο στο διεθνές στερέωμα.Και μας κάνει να εντατικοποιήσουμε την προσπάθεια που αρχίσαμε, με τον καινούργιο νόμο για τον κινηματογράφο, να απελευθερώσουμε τις δημιουργικές δυνάμεις της χώρας και να διαμορφώσουμε τις αναγκαίες προϋποθέσεις ώστε η νέα γενιά Ελλήνων δημιουργών να μείνει και να δημιουργήσει στον τόπο της, αναδεικνύοντας με τη δουλειά και το ταλέντο της το πιο δυναμικό και εξωστρεφές πρόσωπο της σύγχρονης Ελλάδας».
Ο Παύλος Γερουλάνος καλώς έστειλε τη συγχαρητήρια επιστολή του – θα γκρινιάζαμε κι αν δεν το έκανε! Διαβάζοντας, όμως, το μήνυμα του Υπουργού προσεκτικά, δεν μπορούμε να μη σκεφτούμε τα παρακάτω:
Η ελληνική παραγωγή δεν αντιμετωπίζει αντίξοες συνθήκες μόνο αυτήν την περίοδο, δεν υπήρχε, δηλαδή, μια περίοδος των παχέων αγελάδων, όταν οι ταινίες γίνονταν εύκολα και πλούσια και ξαφνικά αυτό άλλαξε. Οι ταινίες πάντα δύσκολα γίνονταν στην Ελλάδα. Απλώς, ούτε το Υπουργείο του Παύλου Γερουλάνου, ούτε και κανένα από τα προηγούμενα πολλών χρόνων, έκανε κάτι για να βελτιώσει την κατάσταση αυτή. Παράλληλα, οι ελληνικές ταινίες έμαθαν τον τρόπο να διοχετεύονται στο εξωτερικό, κέρδισαν εκεί με το σπαθί τους αναγνώριση και η έλλειψη της υποστήριξης από το Υπουργείο και το κράτος γίνεται πολύ πιο εμφανής.
Η αποφασιστικότητα των Ελλήνων δημιουργών, έγκειται στο να τολμήσουν, μέσα στην ανέχεια, να βάλουν το κεφάλι τους στον ντορβά για να κάνουν τη δική τους ταινία, που δεν εκπροσωπεί πρακτικά, παρά μόνο συναισθηματικά την Ελλάδα, να πάρουν τα εύσημα από τη διεθνή κοινότητα και, κατόπιν εορτής, έχοντας φτάσει στο αμήν, να πάρουν και μια υποστήριξη από το ΥΠ.ΠΟ και το Ε.Κ.Κ., κυρίως για να μην πηγαίνουν στα διεθνή φεστιβάλ και εκθέτουν την Ελλάδα. Γιατί αν περίμεναν από την κρατική υποστήριξη, οι όχι-και-τόσο-αποφασιστικοί Ελληνες δημιουργοί δε θα έκαναν καμία ταινία ποτέ.
Το Υπουργείο δεν έχει κάποια προϋπάρχουσα, βραδέως κινούμενη προσπάθεια για να την εντατικοποιήσει τώρα. Ο καινούριος νόμος έχει ήδη παλιώσει χωρίς να ξεκινήσει να εφαρμόζεται. Προτάσεις όπως «να εφαρμόσουμε τις αναγκαίες προϋποθέσεις» δε σημαίνουν κάτι, όταν λέγονται από έναν άνθρωπο που γνωρίζει ποιες είναι και που έχει τη θέση να τις εφαρμόσει. Η νεά γενιά Ελλήνων δημιουργών, εάν έχει τη δυνατότητα να δράσει στο εξωτερικό, γιατί να μην το κάνει; Τι χρωστάει στην ελληνική διοίκηση, ώστε να το σκεφτεί και δεύτερη φορά και να μη φύγει;
Γνωρίζουμε – πολύ καλά και στην πράξη – ότι χρήματα δεν υπάρχουν. Υπάρχουν όμως αποφάσεις κλειδιά που ο Παύλος Γερουλάνος μπορεί να πάρει και να διευκολύνει τα πράγματα, με δουλειά, σεμνότητα και σοβαρότητα. Ξεκινήσαμε τη ζωή αυτού εδώ του site με μια δική του συνέντευξη και πάντα θα πιστεύουμε ότι οι λύσεις βρίσκονται στη θετική κι όχι στην αρνητική σκέψη. Αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει το Υπουργείο, το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και οποιοσδήποτε κρατικός φορέας να πάψει να καμαρώνει εκ των υστέρων και να καρπώνεται την επιτυχία των Ελλήνων ανθρώπων του κινηματογράφου, όταν ήταν ουσιαστικά απόντες την περίοδο που ήταν πραγματικά απαραίτητοι: όχι στη χαρά των βραβείων, αλλά στις δυσκολίες της δημιουργίας μιας ταινίας. Γιατί το ελληνικό κράτος δεν έχει συμμετάσχει στη δημιουργία ταινιών περισσότερο από οποιονδήποτε Ελληνα κι από ό,τι σχηματίζει την εθνική μας κουλτούρα: αυτήν που μας κάνει να είμαστε πρόθυμοι για όλα, μέχρι να φτάσει η ώρα να υλοποιηθούν.
