Oscars 2024: Γιατί η «Barbie» πρέπει να κερδίσει το Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας;

Η «Barbie» της Γκρέτα Γκέργουιγκ είναι οριακά ή χειρότερη ταινία της φετινής δεκάδας των υποψήφιων ταινιών για το Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας.

Ταυτόχρονα είναι σχεδόν η μόνη που χωρίς δεύτερη σκέψη θα έπρεπε να πάρει το Οσκαρ, όχι με όρους «παρηγοριάς», «δικαιωματισμού» ή λοιπών «χρωστούμενων», που η Ακαδημία αρέσκεται να σβήνει από την πολυκαιρισμένη to-do λίστα της.

Ας αφήσουμε απέξω από τη συζήτηση το γεγονός πως η ταινία της Γκρέτα Γκέργουιγκ θα έπρεπε με κάποιο τρόπο να επιβραβευθεί με το ύψιστο βραβείο της χρονιάς, επειδή υπήρξε το απόλυτο box-office hit της χρονιάς, μια σαρωτική επιστροφή σε εποχές που οι ταινίες ήταν πρωτότυπες, οι αίθουσες έσφυζαν από θεατές και η μετά τους τίτλους συζήτηση… διαρκεί ακόμη. Σε μια σπάνια στιγμή για την υπόσχεση και το hype που είχε μια ταινία πριν καν βγει στις αίθουσες, η «Barbie» τράβηξε μια κατα-ροζ γραμμή σβήνοντας για πάντα τη θλίψη των άδειων αιθουσών, των δύσπιστων θεατών, της χαμένης οριτζιναλιτέ μιας βιομηχανίας που έπηξε στο σίκουελ το πρίκουελ και το ρίκουελ για να επαναπαυτεί στις στάχτες της ίδιας της της φούσκας.

[Σημείωση #1 που συνεχίζει τη συζήτηση: …συμπαρασύροντας ταυτόχρονα και το κραταιό φαβορί για το βραβείο «Οπενχάιμερ» να κάνει το δικό του box office hit, ωφελούμενο αρχικά από την πλημμύρα και στη συνέχεια από τα απόνερα του «Barbenheimer» αλλά και της εμπιστοσύνης που η διαχρονική κούκλα της Mattel ενέπνευσε στη σκοτεινή αίθουσα.]

Ας αφήσουμε απέξω και το πρωτοφανής ριψοκινδυνότητας merge ανεξάρτητου και mainstream σινεμά, με την Γκρέτα Γκέργουιγκ (και τον συνσεναριογράφο Νόα Μπόμπακ) να υπογράφουν το απόλυτο concept μιας ταινίας φτιαγμένης - φυσικά - για να ενισχύσει και το γόητρο σύσσωμης της πολυεθνικής παιχνιδοβιομηχανίας. Κάτι που κανονικά τα Οσκαρ θα έπρεπε να χειροκροτούν όρθια ήδη από την ύπαρξη τους, αφού η «Barbie» έδειξε το σωστό δρόμο που η ταινία της χρονιάς δεν χρειάζεται να είναι ούτε μια λαοφιλής επιλογή χωρίς χρόνια χωνεμένο κινηματογραφικό υπόβαθρο, ούτε όμως και ένα indie δράμα που μετά από χρόνια δεν θα θυμάται κανείς ότι υπήρξε καν υποψήφιο για Οσκαρ.

[Σημείωση #2: Το γεγονός ότι η «Barbie» είναι κωμωδία θα ήταν επίσης ένας ισχυρός λόγος για να θριαμβεύσει στην κατηγορία της Καλύτερης Ταινίας - αν η περσινή καλύτερη ταινία (θα περάσει αρκετή ώρα μέχρι να θυμηθείτε ποια είναι) δεν συγκαταλεγόταν (με το ζόρι) στο ίσως πιο παραγνωρισμένο είδος των βραβείων της Ακαδημίας.]

H "Barbie" θα έπρεπε να κερδίσει το Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας γιατί είναι η ταινία-κατακλείδα μιας ολόκληρης εποχής. Και ακριβώς επειδή δεν είναι μια σπουδαία (με την έννοια του "αριστουργήματος") ταινία, αλλά μια έξυπνη, μπερδεμένη, άλλες φορές αμήχανη, άλλες φορές ανώδυνη, συχνά ντελιριακή, σε όλη τη διάρκεια της "πρωτότυπη¨ ταινία, εκφράζει ακόμη περισσότερο την μπερδεμένη, ντελιριακή, διαρκώς ανώφελα και καταχρηστικά "πρωτότυπη" εποχή μας.»

Η ταινία γίνεται αυτόματα ο καθρέφτης (με φανταχτερό ροζ πλαίσιο) μιας πολύχρονης προσπάθειας να αναδειχθεί το έλλειμμα στην ισότιμη εκπροσώπηση των γυναικών σε όλο το φάσμα της κοινωνίας, στην συζήτηση γύρω από τη μάχη των φύλων, στην θεώρηση Ιστορικά και κοινωνικά πως το τέλος της πατριαρχίας ανήκει μόνο σε κάποια ουτοπία, στην προκατάληψη που θέλει τις γυναίκες «κούκλες», ήσυχες μέσα στο κουτί τους.

Το ότι στο δεύτερο μέρος, το σενάριο παλινδρομεί ανάμεσα σε μια αντεστραμμένη προιόν ατολμίας πολιτική ορθότητα και το διδακτισμό κάνει την αρχική αντανάκλαση ακόμη πιο δυνατή. Κάθε σκηνή της «Barbie», από την πιο χαριτωμένη μέχρι την πιο δηκτική, από την πιο πετυχημένη μέχρι την πιο βαρετή, από την πιο ξεκαρδιστική μέχρι την πιο συγκινητική ενσωματώνει μέσα της όλο το κουβάρι ενός debate που καμιά άλλη ταινία δεν αποτύπωσε με τόσο απροκάλυπτα απενοχοποιημένο τρόπο.

Δύο γυναίκες πρωτοστατούν, παίρνοντας ένα από τα μεγαλύτερα ρίσκα του σύγχρονου Χόλιγουντ. Η μία σκηνοθετεί με κέφι και (επιτέλους) παιδική αθωότητα ένα σύγχρονο παραμύθι του παραλόγου, που λειτουργεί και ως μιούζικαλ και ως σάτιρα και ως παρωδία - ακατάταχτο όσο και εντυπωσιακό σε επίπεδο παραγωγής, κλασικό και εκ των υστέρων πλέον. Η άλλη ερμηνεύει τη Barbie με τον μοναδικό τρόπο που θα μπορούσε να το κάνει κανείς: μονοδιάστατα, με ρωγμές ανθρώπινης ευαισθησίας, μια φαινομενικά και μόνο αδύναμη ερμηνεία που όμως αν έλειπε ή αν ήταν διαφορετική δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει κανένας Ken και κανένας μονόλογος που να θεωρηθεί πιο enough από αυτήν.

Αγνοώντας και τις δύο από δύο υποψηφιότητες που όχι μόνο θα τιμούσαν τον ίδιο το θεσμό των Oσκαρ αλλά και την κινητήριο δύναμη πίσω από την ίδια την ταινία, η Ακαδημία έδωσε ακόμη ένα λόγο για τον οποίο η «Barbie» θα έπρεπε να κερδίσει το Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας.

Ολόκληρη η σημειολογία του Barbenheimer με πρώτο συνθετικό τη Βarbie (κανείς δεν μίλησε ποτέ για «Οppenbarbie») θα καταλήξει με τη νίκη της σαφώς καλύτερης (αν και εξίσου προβληματικής σε ατολμία, στιλιστική υπερβολή και πολιτική θολούρα) ταινίας του Κρίστοφερ Νόλαν ως μια απόλυτη νίκη του αρσενικού πάνω στο θηλυκό. Ή του σοβαρού πάνω στο ευτελές. Ή και του ιστορικού πάνω στο πραγματικό Ιστορικό.

Διαβάστε ακόμη