Μοιάζει να έζησε την παιδική της ηλικία στην οθόνη, αφού ξεκίνησε να δουλεύει σαν ηθοποιός σε ηλικία 8 ετών. Ηταν το κοριτσάκι της Τζόντι Φόστερ στο «Panic Room» του Ντείβιντ Φίντσερ, είναι (και θα είναι για πάντα) η Μπέλα Σουάν του «Twilight».
Ομως η Κρίστεν Στιούαρτ είχε τη φόρα να αποφύγει τις λακκούβες της καριέρας και της ζωής στις οποίες συνήθως σκοντάφτουν οι περισσότεροι child stars και την εξυπνάδα να γίνει κάτι παραπάνω από «το κορίτσι του βρικόλακα».
Με την «Χιονάτη και τον Κυνηγό» να χτίζει πάνω της ένα θεαματικό blockbuster κι ένα ακόμη υποψήφιο franchise και το «On the Road» του Βάλτερ Σάλες που μόλις προβλήθηκε στι διαγωνιστικό των Καννών να τις δίνει πόντους σε ένα άλλο κοινό, η Κρίστεν Στιούαρτ βρίσκεται δίχως αμφιβολία σε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία της καριέρας της.
Και σε λίγο, ελεύθερη από τα δεσμά του «Twilight» που ολοκληρώνεται με το δεύτερο μέρος της «Χαραυγής» τον ερχόμενο Νοέμβριο, πολύ πιο σίγουρη για τον εαυτό της, αλλά και άφοβη να πει την γνώμη της χωρίς περιστροφές, θα δοκιμάσει να ανακαλύψει αν οι σταρ του Χόλιγουντ οφείλουν να περιμένουν υπομονετικά τον πρίγκηπα του κάθε καινούριου ρόλου, ή αν όπως κάνει η ίδια στην καινούρια ταινία της, να παίρνουν το σπαθί τους και να χαράζουν οι ίδιες τη μοίρα τους.
Την συναντήσαμε ταιριαστά, σε ένα κάστρο έξω από το Λονδίνο και μιλήσαμε για τα παραμύθια και την πραγματικότητα, για τους βρικόλακες και το φως και για τον δρόμο που ανοίγεται (ναι, μπορείτε εύκολα να διαβάσετε όλα τα παραπάνω κι ως μεταφορές), σε μια νεαρή ηθοποιό που κουβαλά ως αποσκευή μια τεράστια φήμη αλλά αυτό δεν τη σταματά από το να δείχνει και να θέλει να παραμείνει «αληθινή»...
Ησουν από τα κορίτσια που διάβαζαν παραμύθια μικρή; Επαιζες την πριγκίπισσα με τις φίλες σου;
Μάλλον όχι. Και η αλήθεια είναι ότι δεν είχα ιδιαίτερη αγάπη για τα παραμύθια. Στην πραγματικότητα δεν είχα διαβάσει ποτέ τις ιστορίες των αδελφών Γκριμ. Και από μια πλευρά ήταν ευτύχημα που δεν το είχα κάνει γιατί η ταινία μου έδωσε μια διαφορετική οπτική γωνία. Με βοήθησε να ανακαλύψω μια κλασσική ιστορία με έναν καινούριο νομίζω πιο ενδιαφέροντα τρόπο.
Ετσι κι αλλιώς άλλωστε οι κλασσικές πριγκίπισσες δεν θα ήταν πολύ ικανοποιημένες από την συμπεριφορά της Χιονάτης στην ταινία.
Ναι, η Χιονάτη εδώ, δεν είναι η κλασσική πριγκίπισσα, αν και νομίζω ότι τα βασικά χαρακτηριστικά της είναι πολύ κοντά στην αλήθεια της ηρωίδας των Γκριμ. Είναι αγνή, καλοπροαίρετη, ουσιαστικά χωρίς εγωισμό. Αλλά αυτό που είχε για μένα σημασία δεν ήταν τόσο το να μείνουμε πιστοί στο πρότυπο του παραμυθιού, όσο το να βρούμε μια ανθρώπινη υπόσταση, κάτι που να την κάνει κάτι παραπάνω από σύμβολο ή απλά το αντίπαλο δέος της σατανικής βασίλισσας. Μια τόσο σχηματική ιστορία και μια τόσο επίπεδη ηρωίδα, δεν θα είχε κανένα ενδιαφέρον. Με τον ίδιο τρόπο που η δράση στην ταινία είναι φυσική, αυθόρμητη, δεν βλέπεις για παράδειγμα ένα κοριτσάκι να νικά μόνο του έναν στρατό από άντρες, ακριβώς έτσι θέλαμε να είναι και ο τρόπος που βλέπεις τους ήρωες. Σαν ανθρώπους που θα μπορούσαν να υπάρξουν στην πραγματικότητα.
Είναι ενδιαφέρον ότι η «Χιονάτη και ο Κυνηγός» είναι μια action movie στην οποία οι βασικοί χαρακτήρες είναι γυναίκες.
Νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί ρόλοι δυναμικών γυναικών τα τελευταία χρόνια, είναι κάτι σαν μόδα, αλλά στα περισσότερα σενάρια που διαβάζω, μοιάζει σαν να πήραν έναν ήρωα που ήταν άντρας και απλά του άλλαξαν όνομα και φύλο. Και δεν νομίζω ότι μια δυνατή γυναίκα κι ένας δυνατός άντρας μπορούν να περιγραφούν με τον ίδιο τρόπο. Το να έχει έναν χαρακτήρα που είναι φασαριόζικος ή θρασύς δεν τον κάνει απαραίτητα δυναμικό και στην περίπτωση ενός γυναικείου χαρακτήρα, συχνά δεν είναι καν ελκυστικός ή αληθοφανής.
Κι εσύ, νιώθεις πιο άνετα όταν κάνεις ένα φιλμ σαν αυτό ή αισθάνεσαι καλύτερα σε κάτι σαν το «On the Road» του Βάλτερ Σάλες;
Κάθε εμπειρία είναι διαφορετική. Είναι δυο διαφορετικές ταινίες. Από τη μια , έχουμε μια επική ταινία ενός μεγάλου στούντιο, αλλά μια ταινία που δεν ένιωσα ποτέ ότι έχει γεννηθεί από μια μηχανή. Ηταν πάντα μια μικρή ομάδα ανθρώπων που χειριζόταν το φιλμ κάτι που είναι σπάνιο σε ένα φιλμ τέτοιου μεγέθους. Δεν λέω ότι ένα στούντιο δεν μπορεί να κάνει ταινίες, αλλά πολύ συχνά είναι «μηχανικές» και γενικά μιλώντας οι μηχανές δεν μπορούν να κάνουν τέχνη. Από την άλλη το «On the Road» είναι φτιαγμένο μόνο από την καθαρή επιθυμία μιας ομάδας ανθρώπων να κάνουμε την ταινία. Ομως όταν κάνεις μια ταινία σωστά και για τους σωστούς λόγους, το μέγεθος δεν μετράει στ' αλήθεια.
Οπότε τι θα έλεγες ότι σε οδηγεί στους επιλογές σου;
Ακολουθώ απλά το ένστικτό μου. Δεν έχω πολύ τακτ στον τρόπο που κάνω τις κινήσεις της καριέρας μου. Το «On The Road» ήταν το πρώτο βιβλίο που αγάπησα στ' αλήθεια, άνοιξε τόσο πολύ τους ορίζοντές μου οπότε ήθελε με κάθε τρόπο να το κάνω. Γυρίζοντας την ταινία είχαμε την απίστευτη τύχη να έρθουμε πολύ κοντά με τον αληθινό κόσμο που ενέπνευσε το βιβλίο, κάτι που μπορώ να περιγράψω μόνο ως μια από εκείνες τις εμπειρίες που σε σημαδεύουν.
Σε λίγους μήνες θα βγει στις αίθουσες η τελευταία ταινία της σειράς του «Twilight». Πως νιώθεις που επιτέλους ολοκληρώνεται;
Χαίρομαι που θα ειπωθεί όλη η ιστορία. Είναι κάτι που πήρε πολύ καιρό για να ολοκληρωθεί. Για πολλά χρόνια, αυτό ήταν η ζωή μου. Είμαι χαρούμενη που τελειώνει, όχι όμως με την έννοια του «ούφ επιτέλους το ξεφορτώθηκα», αλλά επειδή κάθε τι που ξεκινάς ένας από τους λόγους που το κάνεις είναι να το ολοκληρώσεις. Ολοι νομίζουν ότι προσπαθώ να αποδείξω ότι είμαι κάτι παραπάνω από την Μπέλα, αλλά ούτε το προσπαθώ, ούτε με νοιάζει τι νομίζουν. Κάνω απλά ότι έκανα πάντα.
H εμπειρία ενός τόσο μεγάλου franchise τόσο νωρίς στην καριέρα σου σε δίδαξε κάτι; Νιώθεις πιο σίγουρη για τη δουλειά σου πλέον;
Οταν ξεκίνησε το «Twilight» ήμουν κυριολεκτικά παιδί. Είμαι πολύ πιο σίγουρη για τον εαυτό μου, όχι μόνο σαν ηθοποιός, αλλά κυρίως σαν άνθρωπος τώρα. Αλλά πάντα ήμουν ΟΚ με τα πράγματα που έκανα. Μου αρέσει να είμαι ηθοποιός. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με το να είμαι ηθοποιός, δεν ήμουν ποτέ ανασφαλής με τη δουλειά μου. Αυτό που με κάνει να νιώθω ανασφαλής είναι το να ενδιαφέρω τους ανθρώπους για οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό. Να νιώθω ένα «προϊόν». Δεν νομίζω ότι υπάρχει τίποτα πιο προσβλητικό και γελοίο από το όταν οι ηθοποιοί προσπαθούν να πουλήσουν τους εαυτούς τους σαν κάτι τόσο πολύ ενδιαφέρον και βαθύ. Ενοιθα απέχθεια για κάτι τέτοιο από μικρή, αλλά ίσως δεν ήξερα πως να το χειριστώ πως να κάνω κατανοητή την άποψή μου. Υποθέτω πολλοί θεωρούσαν ότι «έχω θέματα» και ναι, πολλές φορές ένοιωθα μια έντονη οργή για πολλά πράγματα που είχαν να κάνουν όχι με τη ίδια τη δουλειά, αλλά με όσα την ακολουθούν. Αλλά είναι κάτι που έχω μάθει να χειρίζομαι πλέον.
Μήπως όμως απλά έμαθες να «παίζεις το παιχνίδι»;
Αντίθετα. Νιώθω περήφανη που δεν έχω κανένα προσωπείο. Κάθε γαμημένος ηθοποιός που θα γνωρίσεις, θα νιώσεις ότι κρατά μια απόσταση. Και όλοι συνεχώς υποδύονται κάτι. Ολόκληρη τη ζωή τους. Ο λόγος που ένιωθα αυτή την οργή που περιέγραψα, είχε να κάνει με μια πλημμύρα συναισθημάτων που πραγματικά όταν ξεκινούσε δεν μπορούσα με τίποτα να ελέγξω. Αυτό που έμαθα είναι να βάζω τα όρια. Να ξέρω γιατί θέλω να μιλήσω, και να αναγνωρίζω το τι ακριβώς κάνουμε κάθε φορά. Ξέρω γιατί είμαστε εδώ, τόσο εγώ όσο κι εσύ. Κάτι που μοιάζει, αλλά δεν είναι πάντα αυτονόητο...
- H ταινία του Ρούπερτ Σάντερς «Η Χιονάτη και ο Κυνηγός» προβάλετται στις αίθουσες από τις 31.05.2012.
- Διαβάστε τη γνώμη του flix.gr.
- Δέιτε το τρέιλερ αλλά κι αποσπάσματα από το φιλμ
- Διαβάστε μια συνέντευξη του συμπρωταγωνιστή της Κρις Χέμσγουρθ
