«Κορσές» (Corsage) της Μαρί Κρόιτσερ
Η ιδέα να χρησιμοποιήσει κανείς το σύμβολο μίας δημοφιλούς πριγκίπισσας του 19ου αιώνα (της Αυτοκράτειρα Σίσσυ της Αυστρίας) για να αφηγηθεί μία σύγχρονη, απαραίτητη ιστορία για τις γυναίκες του 21ου, ήταν ένα απόλυτα επιτυχημένο στοίχημα. Γιατί ακόμα σκοτώνουν τα άλογα όταν γερνάνε. Τι συμβαίνει στις γυναίκες όταν μεγαλώνουν; Οταν παχαίνουν; Οταν ο άντρας τους πια δεν τις αγγίζει; Οταν σταματάνε να γίνονται αρεστές κι ευχάριστες - ένα ρόλο που τους προσάπτουν από τα παιδικά τους χρόνια; Μαζί με τον κορσέ που σφίγγει τα σπλάχνα τους για να επιτύχουν την τέλεια αισθητική εικόνα;
Η Μαρί Κρόιτσερ γράφει καυστικά και σκηνοθετεί αριστοτεχνικά μία φιξιόν απεικόνιση της ζωής της Αυτοκράτειρας Σίσσυ, Οχι, αυτή η ταινία «δεν είναι βασισμένη σε αληθινή ιστορία». Είναι εμπνευσμένη από εκατομμύρια αληθινές ιστορίες.
Η ψηφοφορία των αναγνωστών: Εσύ ψήφισες για την καλύτερη ταινία του 2022;
Power Points
O νατουραλισμός της «ταινίας εποχής». Τίποτα δεν είναι γυαλιστερό, λαμπερό, μια καλλιγραφία. Η ατμόσφαιρα είναι off για period piece, το soundtrack ηχεί το σύγχρονα θλιμμένο μουσικό σκορ της Camille, το φυσικό φως κατεβάζει τους τόνους της λάμψης, οι λάσπες στις μπότες ιππασίας μουτζουρώνουν την αισθητική, η εικόνα της Σίσσυ να καπνίζει μανιωδώς την αποκαθηλώνει από σύμβολο. Είναι άνθρωπος. Είναι γυναίκα. Είναι μία θυμωμένη γυναίκα.
Η αριστοκρατική αλητεία της Βίκι Κριπς. Η στιβαρή πρωταγωνίστρια (που βραβεύτηκε δίκαια με το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στο τμήμα «Ενα Κάποιο Βλέμμα» του Φεστιβάλ Καννών, και το Α Γυναικείο.των Ευρωπαϊκών Κινηματογραφικών Βραβείων) κλέβει κάθε πλάνο, κάθε στιγμή, κάθε ανάσα της ταινίας. Ερμηνεύει τη Σίσσυ δυνατή και εύθραυστη. Εγκλωβισμένη κι αδάμαστη. Ηττημένη, αλλά και μ' έναν αναχρονιστικό τσαμπουκά, μία υπεράνω ωριμότητα και σοφία: ο κόσμος δεν είναι έτοιμος για ένα πλάσμα σαν αυτήν.
Θα μείνει κλασικό
Ως μία από τις πιο φεμινιστικές, πολιτικές ταινίες ενός κόσμου που επιτέλους αλλάζει. Η Σίσσυ έρχεται από τα βάθη του 19ου αιώνα για να μας αφηγηθεί, πικρά, καυστικά, αλλά και ψύχραιμα (δεν χρειάζεται κορώνες, υπερβολές και μανιφέστα) μία απόλυτα σύγχρονη φεμινιστική ιστορία. Εναν κορσέ που δεν έχουμε καταφέρει να αποτινάξουμε, γιατί, τις περισσότερες φορές τον αναζητούμε οι ίδιες. Κι αυτός ο εσωτερικευμένος μισογυνισμός είναι ραμμένος πάνω μας τόσο σφιχτά που μάς έχει σπάσει τα κόκκαλα.
H σκηνή που δε θα ξεχάσουμε
Καμία σκηνή δε θα ξεχάσουμε. Καμία μικρή ή μεγάλη επανάσταση. Κανένα απαγορευμένο νυχτερινό μπάνιο. Καμία μπούκλα που κόπηκε. Καμία γλώσσα που βγήκε κοροϊδευτικά. Κανένα μεσαίο δάχτυλο που σηκώθηκε ως απάντηση στον πατριαρχικό καθωσπρεπισμό των δαχτυλοκουνάκηδων.
Γράψαμε στο Flix
Η 40χρονη Σίσσυ θα έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με την ανασφάλεια για την εικόνα της που συνδέεται άμεσα με την αυτοεκτίμηση και την αυτοδιάθεση για σεξουαλική απόλαυση. Θα επανεξετάσει τον ρόλο της συζύγου - σιωπηλή μαζορέτα σε όποια απόφαση, ή σύντροφος που λέει την άποψή της με σθένος και στηρίζει έμπρακτα; Θα την πνίξει η ιερή αποστολή της μητρότητας - η Κρόιτσερ θα μας δείξει μέσα από μικρές στιγμές τον αντισυμβατικό τρόπο που αυτή η γυναίκα εξέφραζε την αγάπη της στα παιδιά της, μη ακολουθώντας της επιταγές της εποχής και το αυτοκρατορικό πρωτόκολλο, και κατά πόσο ήταν και τα ίδια έτοιμα να την εισπράξουν έτσι, ακατέργαστα, παθιασμένα, τσαλακωμένα.
Γιατί δεν αγαπιέται μια γυναίκα που τρέχει ελεύθερα με τους λύκους; Διαβάστε την κριτική του Flix εδώ
Και κάτι ακόμη
Ρωτήσαμε την Μαρί Κρόιτσερ κατά πόσο μία γυναίκα σκηνοθέτης νιώθει ακόμα «τον κορσέ» να σφίγγει τα κόκκαλά της. Μας αφηγήθηκε το εξής περιστατικό: όταν μαζί με την διευθύντρια φωτογραφίας, Τζούντιθ Κάουφμαν, πήγαν για να εξετάσουν το τελικό color correction στο στούντιο, δεν είχαν ακολουθηθεί οι οδηγίες. «Καθόμασταν σ' ένα τραπέζι με 4 άντρες οι οποίοι μάς εξηγούσαν γιατί αυτό που ζητήσαμε ήταν λάθος. Δεν άκουγαν τις αντιρρήσεις μας. Ενώ, εμείς ήμασταν ο πελάτης - στο φινάλε, φινάλε! Επρεπε να σηκωθώ και να βάλω τις φωνές για να ακουστώ. Για το color correction της δικής μου γαμημένης ταινίας!»
