Θα 'λεγε κανείς πως η συνύπαρξή τους, η διακριτή, μάλιστα, στο πλαίσιο μιας σπονδυλωτής ταινίας, με συναδέλφους τους βαρέων υπογραφών και περγαμηνών, τους έκανε να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους. Μέχρι που καταργήθηκε η αυτονομία τους από το μοντάζ, τονίζοντας – τι περίεργο – ακόμα περισσότερο την αστραφτερή προσωπικότητα του καθενός και της καθεμιάς.
Διαβάστε ακόμη: Εφτά νομά σ' ένα δωμά. Το «Ηλέκτρα 7» αποκαλύπτεται στο Flix
Μπορεί και να βοήθησε η αναβάπτισή τους στη μικρή, μικρότατη διάρκεια, που απεχθάνεται τα περιττά και επιβάλλει ουσία. Και, έπειτα, πού την βάζεις αυτή την απίστευτη, ανατριχιαστική μητροκτονία στο παλάτι των Ατρειδών, που έχουν κάνει την Ηλέκτρα και τον Ορέστη να κυλάνε στο αίμα μας κι ας μην καταφέρουμε ποτέ να συμφιλιωθούμε με την πράξη τους; Δεν θα 'παιξε κι αυτή το ρόλο της;
Κατέβηκε μια στα χαρτιά κινηματογραφική dream team (Αλέξανδρος Βούλγαρης, Σοφία Εξάρχου, Νεριτάν Ζιντζιρία, Χριστίνα Ιωακειμίδη, Μπάμπης Μακρίδης, Αργύρης Παπαδημητρόπουλος, Ελίνα Ψύκου), να αναμετρηθεί με την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή και… κέρδισε το ματς κάνοντας περίπατο.»
Ψάχνω να βρω τους λόγους, που έκαναν να πετύχει τόσο πολύ η μεσαίου μήκους ταινία «Ηλέκτρα 7», συμπαραγωγή της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και του Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου, που έκανε τη πρεμιέρα της στις 18 Ιουλίου στη Μικρή Επίδαυρο. Εκεί όπου μέχρι τότε μόνο πεζογράφοι της νεώτερης γενιάς δοκίμαζαν τα όπλα τους σε σύγχρονες μεταφορές-διασκευές της αρχαίας γραμματείας, με άνισα αποτελέσματα, κατέβηκε μια στα χαρτιά κινηματογραφική dream team (Αλέξανδρος Βούλγαρης, Σοφία Εξάρχου, Νεριτάν Ζιντζιρία, Χριστίνα Ιωακειμίδη, Μπάμπης Μακρίδης, Αργύρης Παπαδημητρόπουλος, Ελίνα Ψύκου), να αναμετρηθεί με την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή και… κέρδισε το ματς κάνοντας περίπατο. Σ’ αυτού του είδους τα πειράματα, τις γονιμοποιήσεις και τις ανταλλαγές ανάμεσα σε αιώνες και είδη τέχνης, το πρωτότυπο δεν είναι μπαμπούλας, το νέο έργο κρίνεται από τη δική του και μόνο συνέπεια, αλήθεια και ομορφιά, σ’ αυτά τα τρία μετριέται η αξία του, άντε και σε μια τζούρα από το παλιό, που φτάνει στο σήμερα με αναλλοίωτα το άρωμα και τη γεύση της.
Και το σενάριο του Παναγιώτη Χριστόπουλου, στο οποίο βασίστηκε η ταινία και συνδιαμόρφωσαν όλοι οι σκηνοθέτες, ήταν η πρώτη ωραία έκπληξη. Η ιστορία του Ορέστη και της Ηλέκτρας τοποθετήθηκε, φυσικά, στο σήμερα σε μια πολυτελή βίλα με πισίνα και μοντέρνα έργα τέχνης. Η δολοφονία της Κλυταιμνήστρας εξιχνιάζεται με όλα τα πρωτόκολλα από αυστηρή αστυνομικό, οι νεαροί ύποπτοι, αδέλφια σακατεμένα ψυχικά από την οικογενειακή δυσλειτουργία και αφόρητα δεμένα μεταξύ τους, το σκάνε ζώντας σε κλειστο water park τις τελευταίες στιγμές ξεγνοιασιάς και παιδικότητας, ενώ ένας χορός από μικρά παιδάκια, που είδαν το έγκλημα, το ξαναζούν για πάρτη τους, αλλά και για την αστυνομία. Ακολουθεί η σύλληψή τους, η αναπαράσταση του εγκλήματος, η δίκη, η καταδίκη του Ορέστη και αθώωση της Ηλέκτρας και η επιστροφή της τελευταίας στο οικογενειακό σπίτι και την επιχείρηση φύλαξης του δολοφονημένου πατέρα της για μια τελευταία πράξη κάθαρσης.
Μεγαλύτερη ανάσα και χαρά είναι, όμως, η ηδονή του θεατή μπροστά στο τι μπορεί να κάνει με σκληρή δουλειά και συνεργασία το ελληνικό σινεμά. Μπροστά στις ερμηνείες όλων και κυρίως του νεαρού Στέφανου Καλτζίδη, σπουδαστή ακόμα στο Εθνικό, που τόσο σοφά επιλέχτηκε για τον ρόλο του Ορέστη, σαλού και δίχως ερινύες.»
Δεν την αποκαλύπτω, όχι ότι θα μείωνα το ενδιαφέρον και την ένταση με την οποία παρακολουθεί κανείς την ταινία - οκ, το έχει αυτό το προσόν η αρχαία τραγωδία, όσες φορές και να δεις τον Οιδίποδα θα σου κόβεται η ανάσα. Αλλά, άθλος μέγας των εφτά σκηνοθετών και του μοντέρ Γιώργου Μαυροψαρίδη, είναι το πώς σε αρπάζουν και σε καθηλώνουν από το πρώτο δευτερόλεπτο οι εικόνες της ταινίας, ακόμα και οι πιο απρόσμενες και κρυπτικές, το πίσω-μπρός στην ιστορία, η ποίηση, το μυστήριο και η αμφισημία της. Εδώ δεν υπάρχουν βεβαιότητες που συγκρούονται, η οργισμένη κόρη από τη μια και η αγέρωχη μητέρα από την άλλη, που σπαράσσονται για έναν δολοφονημένο πατέρα-Βασιλιά. Κάθε τραύμα και κακό από τα παλιά έρχεται χωρίς λόγια, σαν αστραπή, σαν θραύσμα, βιαστικό, μαυρόασπρο. Δεν έχει, λες, σημασία το πώς και γιατί δυο νέα παιδιά έφτασαν στη μητροκτονία, μόνο η δική τους σχέση, η αγάπη και η φροντίδα που τα δένει από μικρά, καταφύγιο και σωτηρία από την οικογενειακή κόλαση.
Ακούγονται όλα αυτά πολύ μαύρα; Ε, δεν είναι η Ηλέκτρα για χαρές και πανηγύρια. Υπάρχουν, όμως, στιγμές ανάσας, ακόμα και χιούμορ, όπως στις σκηνές του απαραίτητου τηλεοπτικού πάνελ της εκμετάλλευσης, στις βουτιές του Ορέστη και της Ηλέκτρας στο water park, στην ανθρωπιά κάποιων τυχαίων συναντήσεών τους στη διάρκεια της φυγής τους. Μεγαλύτερη ανάσα και χαρά είναι, όμως, η ηδονή του θεατή μπροστά στο τι μπορεί να κάνει με σκληρή δουλειά και συνεργασία το ελληνικό σινεμά. Μπροστά στις ερμηνείες όλων και κυρίως του νεαρού Στέφανου Καλτζίδη, σπουδαστή ακόμα στο Εθνικό, που τόσο σοφά επιλέχτηκε για τον ρόλο του Ορέστη, σαλού και δίχως ερινύες.
Μακάρι να έχει δρόμο μπροστά της η «Ηλέκτρα 7». Να επιτρέπει το σχήμα της παραγωγής της (ΕΑΚ και Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου) το ταξίδι της σε αίθουσες και φεστιβάλ. Ευχαρίστως θα την ξανάβλεπα.