Η ακροβασία στη γραμμή που χωρίζει την τεκμηρίωση από τη μυθοπλασία και το πείραμα από την «θεμελιωμένη» αφήγηση παραμένει ζωηρή και στο φετινό τοπίο του Διεθνούς Διαγωνιστικού Προγράμματος του Φεστιβάλ Δράμας. Ο επικεφαλής Γιώργος Ζώης και η ομάδα του παραμένουν πιστοί σε ένα υβριδικού τύπου σινεμά που εξερευνά και διασταυρώνει είδη, ύφη και θεματικές με ιδιαίτερους τρόπους, ενίοτε δε τόσο ξεχωριστούς που να προαναγγέλλουν τη νομιμοποίηση μιας εντελώς προσωπικής σφραγίδας.
Διαβάστε ακόμη: Δράμα 2023 | Τελετή Λήξης και Βραβεία
The Silence of the Banana Trees
Apostles of Cinema
Οχι πως το φετινό lineup στερείται καθαρόαιμων ντοκιμαντέρ, όπως το άκρως συγκινητικό «Η Σιωπή των Μπανανόδεντρων» του Αλβανού Ενεος Τσάρκα, πάνω στη σχέση αποξένωσης ενός 70άρη πρώην χίπι (παρόντα και ομιλών στο απομονωμένο επαρχιακό του σπίτι) με την (απούσα και ζωντανή μονάχα μέσα από μνήμες και αρχειακό υλικό) κόρη του, φημισμένη εικαστικό που παλεύει από χρόνια με τον καρκίνο.
Ή το διασκεδαστικό «Απόστολοι του Σινεμά» από την Τανζανία και την κινηματογραφική κολεκτίβα Ajabu Ajabu, που παρακολουθεί τους ταλαντούχους ερασιτέχνες του τίτλου, δήθεν τεχνικούς και «djs», να προβάλλουν σε προχειροστημμένες αίθουσες πειρατικά dvd και να τα μεταγλωττίζουν live κατά το δοκούν, προς τέρψη των τοπικών «σινεφίλ». Μια ταινία πληροφοριακής αξίας περισσότερο παρά διαγωνιστικής που, πάντως, κέρδισε την κριτική επιτροπή, μαζί και το Ειδικό Βραβείο TV5 MONDE Καλύτερης Παραγωγής.
The Open House
Hold on for Dear Life
Teacups
Ωστόσο, το όριο μεταξύ μύθου και πραγματικότητας είναι λιγότερο διακριτό στο ντοκιμαντέρ «Ανοικτό Σπίτι» (Βραβείο Σκηνοθεσίας), μια «φανταστική αναπαράσταση», όπως την περιγράφει η Ισπανίδα σκηνοθέτης Χουλιέτα Λασάρτε, των οικογενειακών της μνημών, με πρωταγωνιστή την πατρική της οικία και υλικό τις θύμησες που ζωντανεύουν από τα 16άρια φιλμ του παππού της και ντοκουμέντα της εποχής με την διάσημη ηθοποιό μητέρα της, ενώνοντας το παρελθόν με το παρόν και χτίζοντας δημιουργικά το ταμπλό της φαμίλιας.
Κι ακόμα θολότερο στο μελωδικό μέσα στη δυστοπία του «Hold on for Dear Life» του Σικελού Σιμόνε Φιορεντίνο, που ενώ αυτοαποκαλείται πειραματικό ντοκιμαντέρ στα χαρτιά, είναι animation με φόντο μια βομβαρδισμένη πόλη και ήρωα έναν νεαρό που περιπλανιέται στους δρόμους της με τον σκύλο του και έναν τραυματισμένο φίλο του, προσπαθώντας να διατηρήσει άθικτη την καθημερινότητά του. Ή το επίσης κινουμένων σκίτσων και το ίδιο αισιόδοξο «Teacups» (Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων - ΑΣΙΦΑ ΕΛΛΑΣ στο τμήμα Animation), σε σκηνοθεσία των Αυστραλών Άλεκ Γκριν και Φίνμπαρ Γουότσον και αφήγηση του Χιούγκο Γουίβινγκ, που εμψυχώνει την πραγματική ιστορία του Ντον Ρίτσι, σωτήρα, επί μισό αιώνα, κάπου 180 επίδοξων αυτοχείρων που σκόπευαν να πέσουν από τον γκρεμό κοντά στο σπίτι του.
Διαβάστε ακόμη: Φεστιβάλ Δράμας 2023: Anima, animation και νεανικά άγχη στο Διεθνές Σπουδαστικό Τμήμα
Αχέροντας
The Blind
Και ο «Αχέρoντας»; Είναι ηθοποιοί ή όχι οι ταξιδιώτες του φέριμποτ των οποίων ακούμε άλλοτε τις σκέψεις κι άλλοτε τους διαλόγους στην εξαίρετα σχεδιασμένη ηχητική μπάντα; Και τα παιδάκια που παίζουν με τα νομίσματα; Είναι αυθεντικές εικόνες που φιλμάρισε ο Ισπανός Μανουέλ Μουνιόθ Ρίβας και μορφοποίησε μετά σε ένα fantasy διά του μοντάζ; Μήπως πρόκειται για θύματα κάποιας τραγωδίας που δεν έχουν καταλάβει πως έχουν παραδοθεί στον Χάροντα και οδεύουν προς τον Αδη; Και τα μουγκρητά των σιδερικών και της μπουκαπόρτας ο επιθανάτιος ρόγχος τους; Πού κατατάσσεις τελικά τούτη την ταινία; Μόνο στα μικρού μήκους αριστουργήματα. Δίκαιο το Grand Prix, η ανώτατη διάκριση, της κριτικής επιτροπής.
Στα διαμάντια του Διεθνούς, εμείς θα βάλουμε και τον ασπρόμαυρο, υποβλητικό «Τυφλό» του Βέλγου Μισιέλ Ρόμπερεκτ και το «Same Old» του Κορεάτη Λόιντ Λι Τσόι, μια σύγχρονη γκέτο εκδοχή του «Κλέφτη Ποδηλάτων», κι ας έφυγαν με άδεια χέρια. Μυθοπλασίες και οι δύο, η πρώτη με ερασιτέχνες ηθοποιούς αυθεντικούς αόμματους που ζουν σε έναν παράκτιο οικισμό ευτυχείς, αλλά με μια μόνιμη ανησυχία για τον μυστηριώδη συριγμό που ακούγεται κάθε νύχτα και επιφύλαξη απέναντι σε ένα νεαρό μέλος τους, καλλιτέχνη, που ισχυρίζεται πως βλέπει ενίοτε ένα φως, μέχρι που εκείνος ξεκινά ένα ταξίδι για να μάθει την αλήθεια. Και η δεύτερη με αντιήρωα έναν Κινέζο ντελιβερά στη Νέα Υόρκη, μετανάστη βιοπαλαιστή, που παλεύει κόντρα στο χρόνο και την ανέχεια ένα βράδυ να βρει το κλεμμένο του ποδήλατο.
The Way Winter Comes
Offline
Οδυσσέας
The Age of Innocence
Μας συγκίνησε, ακόμα, το κινέζικο «The Way Winter Comes» του Ζιτσέν Βονγκ, που βουτά με ενσυναίσθηση στον μουδιασμένο ψυχισμό ενός μετέφηβου με πρόβλημα ακοής κατά την παραβατική του περιπλάνηση στο πληκτικό του χωριό, μας διασκέδασε αφάνταστα το νορβηγικό «Offline» των Ντάνιελ Φούρε Σουόρτζ και Μόριτζ Μπρέκε Σόλμπεργκ, πανούργο σχόλιο για την -κατά πώς μας βολεύει- ελαστικότητα του πολιτικά ορθού μέσα από το χρονικό ενός εταιρικού μίτινγκ για το final cut μιας τηλεοπτικής διαφήμισης όπου όλα πάνε στραβά, μας απορρόφησαν στο σύμπαν τους, παρά τα αινιγματικά τους κενά, ο «Οδυσσέας» του Ισπανού Φέλιξ Μπρίξελ, τον οποίο σταθμίσαμε ως επίδοξο Μπρουνό Ντιμόν, πάνω στη μόνιμη αδυναμία ενός άντρα με ψυχοκινητική διαταραχή να φύγει από το αγροτόσπιτο και την περίθαλψη του αδελφού του για να ταφεί στην ύπαιθρο, και το «The Age of Innocence» του Γερμανού Μαξιμίλιαν Μπουνγκάρτεν (Ειδική Μνεία), καταγραφή της ανιαρής καθημερινότητας ενός νεαρού υπαλλήλου προαστιακού εργοταξίου μέχρι την αναστάτωση της ρουτίνας του από μια αναπάντεχη ανακάλυψη. Μυθοπλασίες όλες, που όμως κουβαλούν εμφανώς το βιωματικό στοιχείο.
Από την άλλη, φλύαρο σε λόγο και υπέρμετρα χαλαρό στις ραφές του βρήκαμε το (επίσης τιμημένο με Ειδική Μνεία) «Το Ποτάμι και ο Λαβύρινθος» του Πορτογάλου Ίαν Καπιλέ, που διασταυρώνει τις ζωές δύο φιλενάδων από το Ρίο κι ενός απελπισμένου (άγνωστο γιατί) νέου στα περίχωρα της Λισαβόνας, περιττό μας φάνηκε το βάδην ανάμεσα στο ιστορικό ντοκιμαντέρ και την καθαρή μυθοπλασία του «Les Chenilles» (Οι Κάμπιες) των Λιβανέζων Μισέλ και Νοέλ Κεσερβάνι, γύρω από τη φιλία που αναπτύσσεται, παρά τις αρχικές τριβές, ανάμεσα σε δύο Μεσανατολίτισσες που εργάζονται στο ίδιο μπιστρό στη Λυών, ενώ δεν καταλάβαμε τίποτα από το επίσης πορτογαλικό «Bed Days» της Τατιάνα Ράμος, που έχει σαν επίσημη σύνοψη το «…οι καλοκαιρινές διακοπές οδηγούν την Ινές στο σπίτι όπου μεγάλωσε. Καθώς προσπαθεί να διαχειριστεί μια πρόσφατη οικογενειακή απώλεια, την ακολουθούμε να επιστρέφει στην πόλη όπου ζει. Κύμα καύσωνα συνοδεύει τα νυχτοπερπατήματά της», αλλά σπανιότατα τού φαίνεται.
The River and the Labyrinth
Les Chenilles
Bed Days
Να σημειώσουμε, ακόμα, πως από τις πέντε ελληνικές συμμετοχές του Διεθνούς Διαγωνιστικού, «Super» του Νικόλα Κούλογλου, «Φως εκ Φωτός» του Νεριτάν Ζιντζιρία, «Ready» της Ειρήνης Βιανέλλη, «Ανορθόδοξος» του Κωνσταντίνου Αντωνόπουλου και «Midnight Skin» του Μανώλη Μαυρή, βραβεία από την αντίστοιχη επιτροπή πήραν οι δύο τελευταίες -Βραβείο Καλύτερης Ταινίας από τη Νοτιοανατολική Ευρώπη και Βραβείο Υποψηφιότητας για το Βραβείο Καλύτερης Μικρού Μήκους Ταινίας της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου, αντίστοιχα.
Ανορθόδοξος
Midnight Skin
Δείτε εδώ το τρέιλερ του 46ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Δράμας:
Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες για το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Δράμας στο επίσημο site του, στην επίσημη σελίδα του στο Facebook, στο κανάλι του στο YouTube και στον επίσημο λογαριασμό του στο Instagram.
