Η ταινία
Μία φορά κι ένα καιρό μια κοπέλα παίρνει τηλέφωνο το 112 (τα επείγοντα, το «100»). Και εκεί που κανείς δεν το περιμένει αρχίζει πολύ σοβαρά να παραγγέλνει μία πίτσα. Αν όμως όλο αυτό... δεν είναι αστείο;
Ο σκηνοθέτης
Ο Ελευθέριος Ζαχαρόπουλος ζει και εργάζεται στο Παρίσι, ως ηθοποιός και σκηνοθέτης. Από το 2012 έχει γράψει /ή και σκηνοθετήσει τα «Faux Depart» (2007, σενάριο), «La Conditionnelle» (2010, σενάριο), «Promesse de Pute» (2012, σκηνοθεσία), «Liberte, Egalite, Cheveux Lisses» (2014, σκηνοθεσία). «Apparences» (2015, σκηνοθεσία), «112-Pizza» (2016, σκηνοθεσία).
Μόλις ολοκλήρωσε τις πρώτες δύο μεγάλου μήκους ταινίες του: «Retour» (με συνσεναριογράφο τον Μπενεντίκτ Ματιέ) και το «Congé Pénitentiaire».
5 ερωτήσεις για το «112-Pizza»
Γιατί κάνατε αυτήν την ταινία τώρα; Τι ήταν αυτό που σας έκανε να θελήσετε να αφηγηθείτε αυτήν την ιστορία;
Είναι η τρίτη μου ταινία που έχει αφορά τη βία κατά των γυναικών γυναίκες. Κι αυτό γιατί πιστεύω ότι είναι το βασικότερο πρόβλημα της κοινωνίας μας. Από τη στιγμή που δεν σέβεσαι τη γυναίκα, δε σέβεσαι τη μάνα που σε γέννησε, δε σέβεσαι την αδερφή σου και, κάπου τελικά, δε σέβεσαι και τον εαυτό σου. Το ότι εκλέχθηκε κάποιος σαν τον Ντόναλντ Τραμπ στο υψηλότερο πολιτικό αξίωμα της ισχυρότερης χώρας του κόσμου είναι ένα ακόμα σύμπτωμα του πόσο δε σεβόμαστε τις γυναίκες. Μόλις άκουσα το περιστατικό με το πούλμαν είπα: «αυτή κι αν είναι και γαμώ τiς ταινίες...»
Πώς θα περιγράφατε την ταινία σας σε έναν υποψήφιο θεατή;
Θα τον προειδοποιούσα μάλλον: πρόσεξε με τι θα αρχίσεις να γελάς, γιατί μπορεί τελικά να το μετανιώσεις...
Τι θα θέλατε να σας ρωτήσει ή να συζητήσετε με κάποιον αφού τη δει;
Τα καλύτερα μαθήματα γίνονται με τη σιωπή. Γι' αυτό είμαι και σκηνοθέτης...
Πώς είναι να κάνεις σινεμά (στην Ελλάδα) σήμερα; Τι σας δίδαξε ή τι κρατάτε από την εμπειρία;
Το να κάνεις σινεμά στην Ελλάδα σήμερα είναι σημαντικό. Οπως και κάθε κοινωνία που ζει βαθιά κρίση είναι δυστυχώς το καλύτερο λίπασμα για τον καλλιτέχνη. Μπορεί να μην κάνω, κυριολεκτικά, σινεμά στην Ελλάδα, αλλά όλες οι ταινίες μου αφορούν μετανάστες δεύτερης γενιάς, σαν και μένα. Εκεί ανήκω.
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας, αλλά και για το σημερινό ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο;
Πιστεύω ότι το φεστιβάλ Δράμας είναι το μεγαλύτερο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους στην Ελλάδα, με αμέσως σημαντικότερο το Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Θεσσαλονίκης του φίλου μου Γιάννη Ζαχόπουλου. Είναι σημαντικός θεσμός η Δράμα και πρέπει να συνεχίσει και να καθιερωθεί, όπως στη Γαλλία έχουν το Clermont-Ferrand. Να ζήσει ο ελληνικός κινηματογράφος!
info
Σενάριο, Σκηνοθεσία: Ελευθέριος Ζαχαρόπουλος / Παίζουν: Lola Dewaere, Jochen Hägele, Ridvan Mjaku, Eric Dacosta, Ludovic Lelievre, Phillippe Richardin / Διεύθυνση Φωτογραφίας: Κριστόφ Λιγκάλ / Μοντάζ: Σιρίλ Πολινακί / Μουσική: Στεφάν Τσαπις / Ηχος: Λουκ Καντό / Παραγωγή: Ζαν Λικ Βαν Νταμ, Σόφι Γουίτμερ
Δείτε το trailer του «112-Pizza»
