Αν και οι ίδιοι οι Beatles πρωταγωνίστησαν ουσιαστικά στην καριέρα τους σε μόλις 5 ταινίες, η επιρροή τους στην pop κουλτούρα και, ως συνέπεια, φυσικά και στο σινεμά ήταν πολύ μεγαλύτερη από όσο θα τους αναλογούσε, αποκλειστικά από την διάρκεια της παρουσίας τους στη μικρή και την μεγάλη οθόνη.
Γιατί φυσικά η κινηματογραφική δύναμη των Beatles δεν περιορίστηκε μόνο στο εκκεντρικό mockumentary του «A Hard Day’s Night» του 1964, ούτε στην σατιρική extravaganza του «Help!» έναν χρόνο αργότερα. Ο σαρωτικός τους αντίκτυπος δεν είχε να κάνει αποκλειστικά με το σουρεαλιστικό (αν και «χτυπημένο» από τους κριτικούς στην εποχή του) «Magical Mystery Tour», ούτε οφειλόταν – αν και θα μπορούσε – στην ψυχεδελική εικονολατρία του «Yellow Submarine».
Ακόμα και το «Let it Be», το ντοκιμαντέρ του 1970 που στόχευε να αποτυπώσει την επιστροφή του γκρουπ στις συναυλίες αλλά έμελλε να κινηματογραφήσει τελικά απλά την αρχή του τέλους του, δεν ήταν αυτό που, παρά την ειρωνική ματαιότητά του, προσέφερε στην καριέρα των Beatles την απαραίτητη υστεροφημία για να καταγραφούν μια για πάντα στην ιστορία της κινηματογραφική μνήμης.
Οι Beatles στην πρεμιέρα του «Yellow Submarine» στο Λονδίνο το 1968.
Ηταν η ίδια η μουσική τους εκείνη που κατάφερε να τρυπώσει το γκρουπ σε ταινίες διαφορετικών ειδών και αισθητικής, ήταν τα τραγούδια τους που είχαν την δύναμη να υποκαταστήσουν τα σινεφιλικά λόγια με κάτι πολύ πιο άμεσο και συναισθηματικό, ήταν η ένταση των μουσικών ιστοριών τους που είχε την ικανότητα να υπερισχύει και να βρίσκει την κινηματογραφική της θέση σε ένα μέσο που μπορεί μεν να έχει έναν τελείως διαφορετικό τρόπο για να μεταδώσει αυτό που θέλει σε σχέση με την μουσική, έχει όμως ταυτόχρονα και τον ίδιο αναντίρρητο τελικό στόχο: να δημιουργήσει αγνή, ανόθευτη, ατίθαση συναισθηματική μαγεία.
Διαβάστε ακόμη: O Μάης του '68 των Beatles και των Stones
Για αυτό και στο «Yesterday», ο βραβευμένος με Οσκαρ σκηνοθέτης Ντάνι Μπόιλ («Slumdog Millionaire», «Trainspotting», «28 Μέρες Μετά») και ο σεναριογράφος Ρίτσαρντ Κέρτις («Τέσσερις Γάμοι και Μια Κηδεία», «Αγάπη Είναι…», «Μια Βραδιά στο Νότινγκ Χιλ») έχουν μια ανατριχιαστική ιδέα. Τι θα συνέβαινε αν ξαφνικά και φαινομενικά χωρίς αιτία, ολόκληρος ο κόσμος ξεχνούσε ξαφνικά τόσο τους Beatles όσο και την μουσική κληρονομιά τους;
Οι Beatles ερμηνεύουν ζωντανά το «Yesterday» στο Studio 50 της Νέας Υόρκης το 1965.
Ο μόνος που δείχνει να θυμάται τις επιτυχίες των Σκαθαριών είναι ο Τζακ Μάλικ του Χιμέρ Πατέλ, ένας αποτυχημένος τραγουδοποιός σε ένα Αγγλικό προάστιο που βρίσκει στις μελωδίες των Beatles τον τρόπο για να κατακτήσει επιτέλους την επιτυχία, παίζοντας τα θρυλικά τραγούδια του γκρουπ σε ένα κοινό που δεν τα έχει ξανακούσει ποτέ. Μόνο που επαναπροσδιορίζοντας την ζωή του, ο Τζακ θα πρέπει να προσέξει να μην χάσει ταυτόχρονα τον ίδιο του τον εαυτό. Γιατί «Happiness is a warm gun» αλλά τα πράγματα είναι επικίνδυνα όταν «Baby, you’re a rich man».
Με αφορμή το «Yesterday» του Ντάνι Μπόιλ, το Flix θυμάται 10 χαρακτηριστικά κινηματογραφικά στιγμιότυπα, όπου η μουσική των Beatles κατάφερε να μετατραπεί σε κάτι πολύ μεγαλύτερο από μια απλή μελωδία και τα τραγούδια τους έγιναν φορείς μιας μεγάλης αλήθειας, ικανής να ξεπεράσει με χαρακτηριστική άνεση κάθε ατάκα που θα μπορούσε να ξεστομίσει οποιοσδήποτε κινηματογραφικός ήρωας.
Είστε έτοιμοι να παρασυρθείτε άλλη μια φορά από την ισχύ των μελωδιών τους;
«Hey Jude» από την «Οικογένεια Τένενμπαουμ» του Γουές Αντερσον – 2001
Ο Γουές Αντερσον ξεκινά την ιστορία της δυσλειτουργικής «Οικογένειας Τένενμπαουμ» χρησιμοποιώντας γλυκά – επί των πλείστων – λόγια, υπέροχες παστέλ συνθέσεις που συνοδεύουν ανατρεπτικά την ειρωνική αφήγηση του Αλεκ Μπόλντουιν και την ονειρική διασκευή του «Hey Jude» από την Mutato Muzika Orchestra για να γεμίσει το κινηματογραφικό στιγμιότυπο με την αυθόρμητη αισιοδοξία που διαπερνά την χαρακτηριστική «να-να-να» κορύφωση του τραγουδιού. Εμπιστευόμαστε πάντα τις επιλογές του Γουές Αντερσον.
«Because» από το «American Beauty» του Σαμ Μέντες – 1999
Στον αντίποδα του Γουές Αντερσον, ο Σαμ Μέντες χρησιμοποιεί την εκτέλεση του «Because» από τον Ελιοτ Σμιθ για να γεμίσει το φινάλε της ταινίας του με μελαγχολία και μια αιθέρια αίσθηση ματαιότητας, όχι πολύ διαφορετική από αυτή που χαρακτηρίζει και την πορεία του χαρακτήρα του Κέβιν Σπέισι στο φιλμ. Ειρωνικά, λίγο μετά από την ηχογράφηση του τραγουδιού, ο Σμιθ αυτοκτόνησε, προσθέτοντας ακόμα περισσότερο μύθο στην κληρονομιά του τραγουδιού.
«Yesterday» από το «Κάποτε στην Αμερική» του Σέρτζιο Λεόνε – 1984
Καθώς ο ηλικιωμένος Νουντλς (του Ρόμπερτ Ντε Νίρο) επιστρέφει στην Νέα Υόρκη ύστερα από δεκαετίες αποχής από την πόλη, οι αναμνήσεις και οι σκέψεις του που επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος συνοδεύονται από μια ορχηστρική διασκευή του «Yesterday», η οποία διατηρεί από την αρχική εκδοχή του τραγουδιού μόνο τον τίτλο, το «suddenly» και τον αδάμαστο λυρισμό του. Η αμερικανική, πετσοκομμένη εκδοχή του έπους του Σέρτζιο Λεόνε, ατυχώς είχε δει αυτό το στιγμιότυπο να κόβεται από το τελικό μοντάζ, η αποκατεστημένη όμως, ολοκληρωμένη κόπια της ταινίας έδωσε την ευκαιρία στους Beatles να ενσωματωθούν για άλλη μια φορά στον γκανγκστερικό, ονειρικό κόσμο του Λεόνε.
«Twist and Shout» από το «Η πιο κουφή μέρα του Φέρι Μπούλερ» του Τζον Χιουζ – 1986
Αν και το τραγούδι έγινε για πρώτη φορά επιτυχία από τους Isley Brothers (χωρίς καν να είναι και αυτή η εκτέλεση του τραγουδιού η αυθεντική), το «Twist and Shout» έγινε συνώνυμο με την θετική ενέργεια των τραγουδιών των Beatles, κάτι που βρίσκει απόλυτα σύμφωνο και τον Τζον Χιουζ, καθώς επέλεξε αυτό το τραγούδι για την αποθεωτική, χαρούμενη σεκάνς του φινάλε της «Πιο Κουφής Μέρας του Φέρι Μπούλερ». Με τον Μάθιου Μπρόντερικ να μιμείται τα φωνητικά του Λένον και να χρησιμοποιεί τις κινήσεις του για να τιθασεύει όλον τον ενθουσιώδη χαμό γύρω του, οι Beatles θα ήταν σίγουρα περήφανοι.
«Happiness is a Warm Gun» από το «Bowling for Columbine» του Μάικλ Μουρ – 2002
Με τους ειρωνικούς στίχους, τα ηχητικά εφέ με ήχους όπλων και μια διάχυτη σατιρική διάθεση που δεν κρύβει απόλυτα τον τρόμο πίσω από τις λέξεις, το «Happiness is a Warm Gun» θα μπορούσε να είχε γραφτεί κατευθείαν για το «Bowling for Columbine» του Μάικλ Μουρ, αν δεν είχε αποδειχτεί ήδη τόσο προφητικός ο Τζον Λένον στη δημιουργία του τραγουδιού αρκετές δεκαετίες πριν. Η δε τραγική δολοφονία του προσθέτει ακόμα περισσότερα επίπεδα ειρωνείας στη φύση του τραγουδιού, κάτι που σίγουρα δε θα πέρασε απαρατήρητο από το σαρδόνιο, χειριστικό μυαλό του Μουρ.
«Come Together» από το «Across The Universe» της Τζούλι Τέιμορ – 2007
To «Αcross The Universe» της Τζούλι Τέιμορ είναι έτσι κι αλλιώς στην ολότητά του ένα τραγούδι των Beatles, καθώς χρησιμοποιεί ολόκληρη την δισκογραφία των Σκαθαριών για να αφηγηθεί μια διαστρωματική ιστορία αγάπης με φόντο τον πόλεμο του Βιετνάμ. Ωστόσο, η διασκευή του «Come Together» από, ναι, τον Τζο Κόκερ έχει μια extra rock επίστρωση που μετατρέπει το τραγούδι από (έτσι κι αλλιώς επιδραστικό) anthem σε σαρωτική μουσική επανάσταση.
«All You Need Is Love» από το «Αγάπη Είναι…» του Ρίτσαρντ Κέρτις – 2003
Αφενός υπάρχουν τα τραγούδια των Beatles που προτρέπουν την αντίδραση και την αλλαγή. Από την άλλη πλευρά όμως, υπάρχουν και εκείνες οι δημιουργίες τους που δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα κάλεσμα για αγάπη, χαμόγελο, έναν ονειρικό, ειρηνικό κόσμο. Το «All You Need Is Love» ανήκει φυσικά στην δεύτερη κατηγορία, για αυτό και δε θα μπορούσε να βρεθεί πιο ταιριαστή επιλογή για το φινάλε του «Αγάπη Είναι…», ενός φιλμ που έτσι κι αλλιώς μοιάζει να γεννήθηκε από τις πιο γνήσιες, ουτοπικές φαντασιώσεις των Σκαθαριών.
«Baby, You’re a Rich Man» από το «The Social Network» του Ντέιβιντ Φίντσερ – 2010
Για το φινάλε του «Social Network», ο Ντέιβιντ Φίντσερ κρατάει έναν τελευταίο άσο στο μανίκι. Χρησιμοποιεί ένα τραγούδι από το «Magical Mystery Tour» των Beatles για να κάνει ένα τελευταίο σχόλιο για τον ήρωά του, με τους στίχους του «Baby, You’re a Rich Man» να αποδεικνύονται απρόσμενα διαχρονικοί και ανατριχιαστικά στοιχειωτικοί. Μπορεί ο Φίντσερ τελικά να μην παίρνει ακριβώς θέση πάνω στην φύση των πράξεων του Ζούκερμπεργκ, δίνει όμως στα Σκαθάρια την δυνατότητα να σχολιάσουν μέσα από τα δικά τους λόγια την απλή, όσο και πολύπλοκη, πραγματικότητα. Πανέξυπνο.
«While My Guitar Gently Weeps» από το «Ο Φίλος μου κι Εγώ» του Μπρους Ρόμπινσον – 1987
Στην ουσία, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι το «Ο Φίλος μου κι Εγώ» του Μπρους Ρόμπινσον χρησιμοποιεί ένα τραγούδι των Beatles στο soundtrack του. Αλλωστε, η ταινία αποτελεί συμπαραγωγή και της HandMade Films, εταιρείας παραγωγής του μέλους των Σκαθαριών, Τζορτζ Χάρισον. Αυτό που αποτελεί ωστόσο έκπληξη είναι η απρόσμενη χρήση του «While My Guitar Gently Weeps», καθώς χρησιμοποιείται μόνο για ελάχιστα, σουρεαλιστικά δευτερόλεπτα στα οποία οι Ρίτσαρντ Ε. Γκραντ και Πολ ΜακΓκαν γυρίζουν σπίτι για να βρουν – από το πουθενά – έναν άγνωστο άνδρα στην μπανιέρα τους. Συμβαίνουν και στις καλύτερες βρετανικές οικογένειες.
«Help!» από το «Η Zωή είναι Ωραία με τα Μάτια Κλειστά» του Νταβίντι Τρουέμπα – 2013
Αν και το ίδιο το τραγούδι δεν ακούγεται στην ταινία, το νόημα του «Help!» είναι εκείνοι που ουσιαστικά δίνει ώθηση στη ζωή ενός μεσήλικα καθηγητή αγγλικών (Χαβιέ Κάμαρα). ο οποίος μαθαίνει τους στίχους του συγκροτήματος στους μαθητές του όσο φαντασιώνεται μια συνάντηση από κοντά με τον Λένον. Η ταινία διαδραματίζεται εξάλλου το 1966, την περίοδο που ο Λένον ταξίδεψε στη Βόρεια Ισπανία για να πρωταγωνιστήσει στη μαύρη κωμωδία του φίλου του (και σκηνοθέτη των «A Hard Day’s Night» και «Help!») Ρίτσαρντ Λέστερ, «How I Won the War». Ο τίτλος αποτελεί και τον στίχο που ανοίγει το «Strawberry Fields Forever» των Beatles, δίνοντας τον αισιόδοξο, όσο και μελαγχολικό, τόνο ολόκληρης της ταινίας.
