Ο κινηματογράφος δεν είναι το έργο των δισεκατομμυρίων.
Ο κινηματογράφος δεν είναι έργο αστέρων.
Ο κινηματογράφος δεν είναι το θέαμα των πολυεθνικών.
Ο κινηματογράφος δεν είναι εγγραφή βιντεοταινίας.
Ο κινηματογράφος δεν είναι έργο της όμορφης φωτογραφίας, του τέλειου πλαισίου, της καθαρής και κατά συνθήκη ηχητικής μπάντας της πλούσιας σκηνογραφίας.
Ο κινηματογράφος δεν υπάρχει χωρίς φιλμ. Αλλά φιλμ υπάρχει μόνο όταν ξεκινά από την απόφαση βαθιά μέσ’ απ’ τα σπλάχνα εκείνου που το κάνει και ΟXΙ από την ηλίθια αποφασιστικότητα των προγραμματιστών, χειριστών της κουλτούρας, παραγωγών της ψωλής, στελεχών επιχειρήσεων, λειτουργών διαφόρων, τραπεζιτών, γραφειοκρατών, βοηθητικών.
Ο κινηματογράφος είναι τα δικά μας φιλμ
Ο κινηματογράφος είναι η άρνηση του τεχνικισμού και του σημειολογισμού.
Ο κινηματογράφος είναι ο τόπος
που εσύ και εγώ γνωριζόμαστε,
«εγώ» και άλλοι αγκαλιαζόμαστε.»
Ο κινηματογράφος είναι όλα τα έργα που δεν έγιναν αλλά θεάθηκαν εκστατικά μέσα στην έκρηξη της ύπαρξης.
Ο κινηματογράφος είναι ή απελευθερωτική προσήλωση του περιθωρίου στην αναζήτηση του ατομικού του κόσμου.
Ο κινηματογράφος είναι ο χώρος της κατάρας και της μέθης.
Ο κινηματογράφος είναι αιώνια αναλογία του είναι.
Ο κινηματογράφος είναι η κοινωνία που αναπαράγεται κάτω από μια μοναδική συνθήκη: να αφήσει να διαφανεί το είναι, ο χρόνος (κόσμος), πίσω από της πλευρές του λογισμού.
Ο κινηματογράφος είναι το σημείο συνάντησης-σύγκρουσης μεταξύ του πραγματικού και του αδιανόητου, του φανταστικού και του αδύνατου.
Ο κινηματογράφος είναι αυτή η υπόσχεση-απειλή: η επιστροφή του ασύλληπτου, η τόλμη του Απρόβλεπτου.
Ο κινηματογράφος δεν είναι οι ταινίες που παίζονται στην τηλεόραση.
Ο κινηματογράφος δεν είναι τα δασκαλέματα των ειδικών.
Το κείμενο «Γιατί κάνω κινηματογράφο» (Ισχυρισμός) γράφτηκε το 1977 και βρίσκεται δημοσιευμένο στην έκδοση του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για τον Σταύρο Τορνέ που κυκλοφόρησε το 2001
