Δεν είναι τυχαίο ότι θα χρειάζονταν αρκετά χρόνια μετά την εμφάνιση του στη μουσική βιομηχανία των 70s και λίγη βοήθεια από τους φανατικούς θαυμαστές του - τον Μαρκ Αλμοντ και κυρίως τον Morrissey - για να βρει o Jobriath τη θέση που του αξίζει δικαιωματικά στο πόσο συναρπαστικά εισέβαλε η queer κουλτούρα μέσα στο ροκ σε μια εποχή που το να είσαι ανοιχτά γκέι δεν ήταν ακριβώς «της μόδας».
Η τύχη, όμως, δεν ήταν ακριβώς στο πλευρό του Μπρους Γουέιν Κάμπελ (όπως ήταν το πραγματικό όνομα του Jobriath), ο οποίος γεννήθηκε το 1946 στην Πενσιλβάνια των Ηνωμένων Πολιτειών για να αναγνωριστεί από πολύ μικρή ηλικία ως παιδί θαύμα, πριν μετακομίσει στο Λος Αντζελες και διαπρέψει σε μικρούς ρόλους στα θεατρικά «Hair» και «Sunset Boulevard» και φτιάξει τη δική του μπάντα, τους Pidgeon με τους οποίους κυκλοφόρησε ένα μόλις δίσκο.
O Μπρους Γουέιν Κάμπελ είχε ήδη μέσα του τον Jobriath, περιμένοντας απλά την κατάλληλη στιγμή για να τον ελευθερώσει στη Γη. Τα demos του θα απορρίπτονταν από την Columbia Records με τον χαρακτηρισμό «τρελά, χωρίς δομή και καταστροφικά ως προς τη μελωδία», πράγμα όμως που δεν αποθάρρυνε τον Τζέρι Μπραντ, μάνατζερ της Κάρλι Σάιμον και τον άνθρωπο που έκλεισε την πρώτη περιοδεία των Rolling Stones στην Αμερική, να κλείσει στον Jobriath ένα από τα πιο μυθικά συμβόλαια ροκ καλλιτέχνη με την Elektra Records (500.000 δολάρια για δύο δίσκους) και να δηλώσει στο «Melody Maker» το 1974 «Αν το hype σημαίνει να προβάλλεις τον καλλιτέχνη σου, θα δημιουργήσω το μεγαλύτερο hype που έγινε ποτέ.»
Οπως και έγινε. Ο Μπραντ ξόδεψε 80.000 δολάρια για τον πρώτο δίσκο του Jobriath (τα μισά μόνο για την προώθηση του που περιελάμβανε και μια τεράστια αφίσα του γυμνού σταρ στην Times Square) που κυκλοφόρησε το 1973, ως αντίβαρο στο glam rock που στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στη Μ. Βρετανία, ξόδευε τόνους glitter προκειμένου να δώσει λίγο χρώμα στην κατάθλιψη των τελων της δεκαετίας του 60' μέσα από τις εποποιίες των Μαρκ Μπόλαν, Μπράιαν Φέρι και Ντέιβιντ Μπόουι.
O δίσκος πήρες εξαιρετικές κριτικές για την εξαιρετική μείξη glam rock, μουσικού θεάτρου και 70s ροκ, αλλά δεν ήταν η επιτυχία που αναμενόταν από την εταιρία και τον Μπραντ. Ο κόσμος και το ροκ δεν ήταν έτοιμα για έναν ανοιχτά γκέι καλλιτέχνη (η ανδρόγυνη φιγούρα του Μπόουι ήταν όσο πιο μακριά μπορούσε να φτάσει η φαντασία των ρόκερς...) που φαντασιωνόταν πως ήταν η Μάρλεν Ντίτριχ και όλη του η περσόνα (από το εξώφυλλο του δίσκου μέχρι το βαρύ μακιγιάζ και από τη φωνή του μέχρι τις εμφανίσεις του στην τηλεόραση) ήταν ένα κινητό σεξουαλικό σκάνδαλο. Στην Μ. Βρετανία τον θεωρούσαν ένα τσαρλατάνο που αντιγράφει τον Μπόουι, η γκέι κοινότητα τον απεχθανόταν γιατί ήταν πολύ θηλυπρεπής στην εποχή του leather machismo και ήταν λίγοι μόνο όσοι μπορούσαν να διακρίνουν πίσω από την εξτραβαγκάντζα του έναν εμπνευσμένο καλλιτέχνη που οι οργισμένες οπερατικές μελωδίες του απλά αφηγούνταν τι σήμαινε να είσαι «εξωγήινος» σε έναν κόσμο που παραδοσιακά αρνείται να δεχθεί οτιδήποτε διαφορετικό.
O δεύτερος δίσκος του «Creatures of the Streets» κυκλοφόρησε το 1974. To 1975, όμως, ανακοίνωσε πως αποσύρεται από το προσκήνιο, μένοντας απομονωμένος σε ένα διαμέρισμα στο μυθικό Chelsea Hotel της Νέας Υόρκης. Προσπάθησε να κερδίσει το ρόλο του εραστή του Αλ Πατσίνο στη «Σκυλίσια Μέρα» χωρίς επιτυχία και κατέληξε να εμφανίζεται σε καμπαρέ με το όνομα «Cole Berlin». Το 1981 έγινε γνωστό πως είχε προσβληθεί από τον ιο του AIDS και πέθανε το 1983 σε ηλικία 36 ετών, ως ένας από τους πρώτους διάσημους που χτύπησε ο ιός.
To ντοκιμαντέρ του Κιέραν Τέρνερ «Jobriath A.D.» αφηγείται τη συναρπαστικά τραγική ιστορία ενός ανθρώπου που δεν έπρεπε ποτέ να πέσει στη Γη αλλά να μείνει για πάντα στα αστέρια και προβάλλεται τη Δευτέρα 22 Απριλίου στις 17.45 στην Αίθουσα 1 και την Τετάρτη 24 Απριλίου στην Αίθουσα 2 του Ινστιτούτου Θερβάντες, στο πλαίσιο του 7ου Outview Film Festival. (Διαβάστε περισσότερα εδώ)
Tags: JOBRIATH, OUTVIEW 2013
