«Bunheads»
Υποθέτω κάθε χρόνο η λίστα πρέπει να περιλαμβάνει μια σειρά που κόπηκε άδοξα και βασανιστικά σκίζοντάς μας την καρδιά, αλλά τι να γίνει, αυτοί είναι οι κανόνες του παιχνιδιού όταν μιλάμε για ενασχόληση με την τηλεόραση.
Είναι λες κι οι τηλεοπτικοί θεοί ψάχνουν να βρουν νέους τρόπους για να μας βασανίζουν. Κάποτε ο σειρές απλά κόβονταν μετά από λίγα επεισόδια. Μετά άρχισαν να κόβονται μετά από 1 ή 2 επεισόδια. («Lone Star», δεν ξεχνώ.) Πέρσι, το μεγαλειώδες «Luck» κόπηκε ενώ η 2η σεζόν είχε ήδη αρχίσει να γυρίζεται. Και φέτος, το «Bunheads» της Έιμι Σέρμαν-Παλαντίνο κόπηκε μήνες αφότου είχε ολοκληρωθεί η πρώτη (και μοναδική) σεζόν, λήγοντας μήνες αγωνία και εικασιών και ανθρωποθυσιών στους θεούς, οι οποίοι φάγανε καλά-καλά κι ύστερα μας έφτυσαν τα κόκαλα στη μούρη.
Τόσο απομακρυσμένοι από τον τελευταίο χορό, ποτέ όμως δεν ξεχνάμε πόση αγάπη πρόλαβε να βγάλει αυτή η σειρά μέσα από τη μικρή διάρκεια ζωής της.
Ανέφερα το «Luck» προηγουμένως και νιώθω πως πρέπει να το κάνω και πάλι. Όπως κι εκείνο, έτσι και το «Bunheads» είναι πρότζεκτ πάθους, μια σειρά-εμφανές αποτέλεσμα auteur δημιουργού που παίρνει όλες της τις χαρές, τις πίκρες, όλα όσα έμαθε από τόσα χρόνια καριέρας, από τις επιτυχίες και τις αποτυχίες, και τα έβαλε σε ένα εντελώς προσωπικό έργο που εστιάζει πάνω σε κάτι για το οποίο τρέφουν τεράστια αγάπη. Για τον Μιλτς ήταν ο ιππόδρομος και τα άλογα, για την Παλαντίνο το μπαλέτο.
(Αυτή ακριβώς τη στιγμή στο μυαλό μου αναπτύσσεται μια τρομακτικής ακρίβειας παράλληλη πορεία για τον Ντέιβιντ Μιλτς και την Έιμι Σέρμαν-Παλαντίνο. Αν δε με σταματήσει κάποιος θα υπάρξουν τυπωμένες λέξεις και μετά και δημοσιευμένο άρθρο.)
Κάθε επεισόδιο της σειράς κορυφωνόταν συναισθηματικά με έναν χορό, που συχνά σε έκανε να κοιτάς με το στόμα ανοιχτό ακόμα κι αν δεν είχες ποτέ σου έγνοια για αυτού του είδους την τέχνη. Αυτό συνέβαινε επειδή προηγουμένως η αφήγηση βασιζόταν σε αλήθειες χαρακτήρων Παλαντινικής ακρίβειας στον καθορισμό τους. Που θα πει, στο πρώτο μισό της διαδρομής της σειράς το βάρος έπεσε στη σχέση της Φάνι με την Μισέλ (δε λειτούργησε τέλεια) και την ανάπτυξη του παραμυθένιου σύμπαντος της σειράς που μοιάζει να προήλθε από τα ίδια όνειρα εξοχικής americana νυκτός από τα οποία γεννήθηκε το Σταρς Χόλλοου (αυτό το πέτυχε ιδανικά). Αλλά στο δεύτερο, που απολαύσαμε μες στο 2013, και με την αυτοπεποίθηση αυξημένη, η Παλαντίνο εστίασε περισσότερο στις χορεύτριες από τις οποίες εμπνεύστηκε και τον τίτλο.
Καθώς φερόταν στην κάθε μία από τις 4 φανταστικές πιτσιρίκες σα να ήταν μια ξεχωριστή Ρόρι Γκίλμορ, η Παλαντίνο κατάφερε να φτιάξει μια μαγική δραμεντί γεμάτη πάθος, γέλια, γρήγορους διαλόγους, παλιομοδίτικη γοητεία και χορό, που για αυτά τα 7-8 επεισόδια έμοιαζε με «Gilmore Girls» επί τέσσερα.
Γράψαμε στο Flix
Όπως και το «Gilmore Girls», έτσι και το «Bunheads» καταφέρνει να αναμείξει τα πιο ιδιόρρυθμα στοιχεία ώστε να πει μια ιστορία αξιολάτρευτων χαρακτήρων σε έναν τόπο που θα ήθελες να ζεις, τουλάχιστον στα όνειρά σου. Δεν διεκδικεί τις δάφνες του σημαντικού, αλλά θα σου φορέσει χαμόγελο, θα σε κάνει να χαμογελάσεις, να συγκινηθείς όταν δεν το περίμενεις (το «Gilmore Girls» εξάλλου ήταν διάσημο για την ικανότητά του να κάνει τον θεατή να κλαίει δίχως να φέρει κανένα χαρακτηριστικό του tear-jerker). Αναμφίβολα, το πιο γλυκό entertainment αυτού του τηλεοπτικού καλοκαιριού. (Περισσότερα.)
Το καλύτερο επεισόδιο
«Next!» (1x18)
To φινάλε με τον γλυκόπικρο τίτλο είναι στην πραγματικότητα το τέλειο κλείσιμο για τη σειρά, άσχετα που θέλαμε κι άλλο. Όλες οι ελπίδες και τα όνειρα των ηρωίδων φτάνουν στο κρίσιμο σημείο τους μα τίποτα δεν βαστά μεγαλύτερο βάρος από τη στιγμή που η Μισέλ διαπιστώνει πως η οντισιόν στην οποία είχε τόσο επενδύσει, ήταν στην πραγματικότητα εκεί απλώς για τα μάτια του κόσμου. Ακυρώνει αυτό όλη της την διαπροσωπική και συναισθηματική διαδρομή αυτό τον τελευταίο χρόνο; Όχι, Έιμι Σέρμαν-Παλαντίνο. Ακόμα κι αν όλα αυτά ήταν για το τίποτα, ήταν και πάλι υπέροχα. Τίποτα για δεν είναι για το τίποτα.
Μια σκηνή
Η σειρά έπαιρνε συναισθήματα και τα έκανε χορό, οπότε νομίζω ο μόνος δίκαιος τρόπος να εκπροσωπηθεί μέσα από μια σκηνή εδώ, θα ήταν μέσω ενός μοντάζ σαν αυτού, με 4 από τα καλύτερα νούμερα που πρόλαβε να κάνει. Το πρώτο είναι το διασημότερο, ωστόσο το τελευταίο είναι εκείνο που, ειδικά μες στο πλαίσι του επεισοδίου, σε κάνει να θες να μαζευτείς σαν κουβάρι.
Και κάτι ακόμα
Αγαπήσαμε τη σειρά με το καλημέρα, γράφοντας μια πρώτη εκτίμηση μετά τα πρώτα της επεισόδια όμως ήταν στο δεύτερο μισό που πραγματικά τη λατρέψαμε, ειδικά όταν εξετάσαμε το βασανιστικό κόψιμο υπό το πρίσμα της ευρύτερης καριέρας (και των στυλιστικών τικ) της δημιουργού Έιμι Σέρμαν-Παλαντίνο. Ε, και ύστερα βουρκώσαμε βλέποντας μια ακόμα φορά τον τελευταίο, αποχαιρετιστήριο χορό.
Πέρσι
- Στη θέση 8: «Downton Abbey»
- Το «Bunheads»: (νέα σειρά)
Τα άλλα νούμερα
Κι άλλα από τα καλύτερα της TV του 2013:
- H χρονιά σε πρόσωπα: Τα 10 πρόσωπα (και οι καρχαρίες) της χρονιάς
- Τα νεο-procedurals του CBS: Η θριαμβευτική επιστροφή στις ρίζες
- Το απότομο τέλος του «Bunheads»: Η καλύτερη cancelled-too-soon σειρά της χρονιάς
- Η πολλαπλή Τατιάνα Μασλάνι του «Orphan Black»: Η καλύτερη ερμηνεία της σεζόν
- Τίτλοι αρχής: Τα 11 ωραιότερα ανοίγματα νέων σειρών
- Τα success story: Η απότομη άνοδος του Netflix
- Τα μεγάλα αντίο: Τα 5 καλύτερα και το 1 χειρότερο φινάλε
