Το «Togetherness» δεν έχει εφέ. Δεν έχει πυροτεχνήματα. Δεν έχει τραβηγμένες πλοκές και σοκαριστικές αποκαλύψεις. Δεν έχει Χολιγουντιανά σέξι πρωταγωνιστές, δεν έχει τεχνητά δράματα. Δεν έχει κάν κάποιο προφανές hook στην πλοκή. Δεν έχει τίποτα.
Γι’αυτό και, υπό μία έννοια, τα έχει όλα.
Στη νέα δραμεντί του ΗΒΟ, δύο ζευγάρια ανθρώπων, συγγενών, φίλων, μένουν κάτω από την ίδια στέγη όταν τυχαίνει και βρίσκονται όλοι τους την ίδια στιγμή σε κάποιο κρίσιμο σταυροδρόμι της ζωής. (ΟΚ, εξακολουθούμε να βλέπουμε τηλεόραση.)
Η Μισέλ είναι παντρεμένη με τον Μπρετ αλλά ο γάμος τους βρίσκεται στο χειρότερο είδος κρίσης: Τη σιωπηλή, εκείνη όπου δεν έχει συμβεί κάτι τραγικό, απλώς οι δύο άνθρωποι έχουν ξεχάσει πώς να απολαμβάνουν ο ένας τον άλλον. Η Τίνα είναι η αδερφή της Μισέλ και έρχεται να μείνει προσωρινά στο ίδιο σπίτι, όπου γνωρίζει και τον Άλεξ, έναν ηθοποιό φίλο του Μπρετ για τον οποίον ας πούμε πως δεν προμηνύεται κάποια σπουδαία καριέρα πουθενά εδώ κοντά.
Διαβάστε ακόμη: «Better Call Saul»: Καλύτερα να μην το αποκαλούμε ένα απλό spin-off
Οι τεσσερίς τους έχουν βαλτώσει, και τώρα κινούνται με αργές κινήσεις στο βάλτο τους όλοι μαζί, προσπαθώντας να κινηθούν προς τα μπροστά. Αυτό τα κάνει όλα πιο υποφερτά, πιο ανθρώπινα και, ναι, πιο αστεία.
Οπως καταλαβαίνει κανείς από την περιγραφή, δεν είναι το είδος της σειράς που θα σε πιάσει και θα σε ρουφήξει με κάποιο μακράς διαρκείας τρόπο, δε θα έχεις αγωνία ανάμεσα στα επεισόδια τι πρόκειται να συμβεί, αλλά κάθε φορά που ξεκινά το επόμενο, χρειάζονται μόνο στιγμές μέχρι να αφοσιωθεί εκ νέου στις μικρές αληθινές στιγμές αυτών των εντελών συνηθισμένων ηρώων.
Κανείς τους δεν εκπροσωπεί καλύτερα την όλη απόστολή της σειρά από την χαμηλών τόνων αποκάλυψη που είναι ο Στιβ Ζίσις. Ο άγνωστος στο ευρύ κοινό κωμικός έχει στο παρελθόν δουλέψει σε DIY ταινίες των αδερφών Ντουπλάς κι εδώ αναλαμβάνει τον νευραλγικό ρόλο του Αλεξ Πάπας, του wannabe ηθοποιού που βλέπει πως μεγαλώνει χωρίς να έχει πετύχει τίποτα. Ο Ζίσις δε μοιάζει με σταρ, μοιάζει με έναν άντρα που θα πετύχαινες αν έβγαινες τώρα στο δρόμο, όμως κρύβει μέσα του εκπλήξεις, τόσο σε κωμικά ξεσπάσματά του, όσο και στις δραματικές στιγμές που βιώνει ο χαρακτήρας του.
Η σειρά ουσιαστικά ακολουθεί δύο ευρύτερες διαδρομές πλοκής, μία για το κάθε ζευγάρι ηρώων, δίχως αυτό να σημαίνει πως δεν αφοσιώνεται πλήρως στο να βλέπει την διαρκή αληλλεπίδραση όλων τους. Είναι μια απόλυτα πιστευτή, αληθινή παρέα, όμως ταυτόχρονα ο καθένας έχει και τις δικές του σκοτούρες.
Από τη μία έχεις λοιπόν τον Αλεξ και την Τίνα, ένα ζευγάρι πολύ ενδιαφέρουσας δυναμικής, που είναι φίλοι μεν αλλά με μια ξεκάθαρη ενέργεια που υπονοεί προς κάτι περαιτέρω. Οι δυο τους σαμποτάρουν ο ένας τον άλλον σε ρομαντικό επίπεδο ή έστω μοιάζουν στην καλύτερη περίπτωση να επηρεάζονται, αλλά αυτό δεν είναι το τυπικό will-they-won’t-they, γιατί η σειρά μοιάζει διατεθειμένη να εξερευνήσει τι άλλο μπορεί να κρύβεται κάτω από ένα τέτοιο πολυεπίπεδο δέσιμο.
Σε αυτή τη δυναμική, η Αμάντα Πιτ είναι μάλλον ο αδύναμος κρίκος της όλης υπόθεσης, αν ψάχνουμε για κάποιον, επειδή στην ουσία υποδύεται μια ώριμη εκδοχή του manic pixie dream girl. Αυτού του μαγικού πλάσματος που εμφανίζεται γεμάτο ενέργεια και τρελές ιδέες και σπρώχνει τον στρέιτ λευκό άντρα ήρωά μας προς την πραγμάτωση των ονείρων του. Η Πιτ είναι η μόνη από την βασική τετράδα πρωταγωνιστών που μοιάζει με αληθινή ηθοποιός που υποδύεται κάτι, κι αυτό δεν είναι πάντα ταιριαστό εδώ. Η σειρά όμως καταφέρνει να προσγειώνει ακόμα κι αυτό τον χαρακτήρα, δίνοντάς της αυτόνομη ύπαρξη και μετά τις νυχτερινές τρελίτσες (βλέπουμε πως μοιάζει ένα ήρεμο πρωινό της με τον casual φίλο της, που υποδύεται ο πάντα ευχάριστος Πίτερ “Φρύδια” Γκάλαχερ), και επιτρέποντάς της να φανεί πληγωμένη και αβέβαιη για την ίδια και για τα αισθήματά της (το βράδυ που μεθυσμένει τραβάει τον Άλεξ μακριά από την φίλη της).
Διαβάστε ακόμη: «Galavant»: Ιππότες, πειρατές και αρμονίες
Δεν μιλάμε ακόμα για επίπεδα αποδόμησης Πάρκερ-Πόουζι-Στο-«Louie», αλλά σίγουρα δεν θα νιώθεις πως βλέπεις και τη Ζόι Ντεσανέλ μπροστά σου. Ή έστω τη Ζόι Ντεσανέλ μερικά χρόνια ωριμότερη, το οποίο δεν είναι και το χειρότερο πράγμα του κόσμου.
Τη σειρά δημιουργούν για το ΗΒΟ τα αδέρφια Τζέι και Μαρκ Ντουπλάς (μαζί με τον φίλο τους, Ζίσις, ο οποίος και γράφει μαζί τους τα σενάρια και προσφέρει και αυτοσχεδιασμούς), που προέρχονται από σημαντική προϋπηρεσία στο ανεξάρτητο DIY σινεμά των ‘00s. Έχουμε μιλήσει πολλές φορές για το πώς το αυθεντικό ανεξάρτητο σινεμά έχει μεταγγίσει πλέον όλο το ταλέντο και την ευαισθησία του στην τηλεόραση (σαν άσκηση, μπορείς να συγκρίνεις τα Independent Spirit Awards με τα Όσκαρ), οπότε και οι radicals του είδους δε θα μπορούσαν να μείνουν έξω από το χορό.
Οι Ντουπλάς μάλιστα έχουν ήδη βάλει τα θεμέλια μια μικρής τηλεοπτικής παράδοσης. Ο Μαρκ πρωταγωνιστεί στο «The League» (μια σειρά που επίσης βασίζεται πολύ στον κωμικό αυτοσχεδιασμό) και ο Τζέι στο «Transparent», αλλά εδώ ενώνουν τις δυνάμεις τους για να δημιουργήσουν κάτι δικό τους και, κατ’επέκταση, κοντά στις ευαισθησίες του σινεμά τους.
Το DIY σινεμά βασίζεται σε τεράστιο βαθμό στην αλήθεια, στην απλότητα και στον αυτοσχεδιασμό, ρίχνοντας συχνά ηθοποιούς σε ένα χώρο και ζητώντας από αυτούς να αλληλεπιδράσουν. Το «Togetherness» μοιάζει με μια μακράς διαρκείας, ωριμότερη εκδοχή, ειδικά όταν εστιάσουμε στο έτερο ζεύγος του κουαρτέρου, τον Μπρετ και την Μισέλ. Τον Μπρετ υποδύεται ο ίδιος ο Μαρκ Ντουπλάς αλλά εν τέλει η καρδιά της σειράς είναι η Μέλανι Λύνσκεϊ ως Μισέλ.
Η Μέλανι Λίνσκεϊ ανήκει αφενός στην «α! α! η τέτοια η πωςτηλένε!» κατηγορία ηθοποιών που έχεις δει σε 50 διαφορετικά πράγματα («Two and a Half Men», «The Perks of Being a Wallflower», «Up in the Air», «Flags of Our Fathers», «The Informant!», «Ουράνια Πλάσματα») και αφετέρου στην «Μαρκ Ράφαλο / Λόρα Λίνεϊ» (*) κατηγορία ηθοποιών που με έναν πολύ χαμηλών τόνων τρόπο είναι πάντα καλοί σε οτιδήποτε κάνουν.
(*Δεν το συνειδητοποιούσαμε τότε, πίσω στο μακρινό 2000, αλλά ο Κένεθ Λόνεργκαν με το «You Can Count On Me» πραγματικά χάρισε στον κόσμο μας κάτι ανεκτίμητο.)
Διαβάστε ακόμη: Αν και στο παρελθόν, η «Agent Carter» είναι πολύ πιο μπροστά από τους «Agents of S.H.I.E.L.D.»
Η Λίνσκεϊ πουλάει την αδυναμία της Μισέλ να βρει κατεύθυνση ως λίγο-πολύ βασικό χαρακτηριστικό της ύπαρξής της. Δε νιώθεις πως είναι κάτι που της συμβαίνει. Όλο της το βλέμμα, όλη της αύρα, υποδηλώνουν στεναχώρια και μια ανέκφραστη παραίτηση απέναντι στην αναπόφευκτη ρουτίνα. Στο καλύτερο επεισόδιο της σειράς ως τώρα, το «Insanity», η Μισέλ ντύνεται σαν Άλλη Μισέλ και κάνει ανούσιες βόλτες στην γειτονιά όσο οι άλλοι τρεις βρίσκονται σε ένα πάρτι πρεμιέρας. Εκείνο το βράδυ είναι σα να ζει μια διαφορετική πραγματικό, μια εναλλακτική εκδοχή της ζωής της, και το βλέμμα της για πρώτη φορά αστράφτει, η ίδια αποπνέει μια εντελώς διαφορετική ενέργεια. Σα να κρυφοκοίταξε από το παράθυρο που ενώνει αυτό το σύμπαν με κάποιο άλλο και να κατάλαβε γιατί αυτό που ζει μοιάζει τόσο ακαθόριστα λάθος.
Υπό μία έννοια όλοι οι χαρακτήρες αυτό αποζητούν. Ρίχνουν κλεφτές ματιές σε εναλλακτικές πορείες, αμφισβητούν τον εαυτό τους και τους ίδιους τους στόχους τους και προσπαθούν να καταλάβουν γιατί βρίσκονται εκεί που βρίσκονται. Eχουν περιθώριο να κάνουν κάτι για αυτό; Ζουν στη limbo της αβεβαιότητας του αν έκαναν όλες τις σωστές ή όλες τις λάθος επιλογές, κι αυτό είναι συναίσθημα με το οποίο όλοι μας μπορούμε να συνδεθούμε.
Το «Togetherness» μιλάει την αλήθεια.
Διαβάστε ακόμη:
