Προσοχή: Το κείμενο που ακολουθεί περιέχει spoilers για όλη τη σειρά.
Την Κυριακή κυκλοφόρησε το φινάλε του πρώτου (;) κύκλου της πολυσυζητημένης σειράς του HBO «The Idol».
Η σειρά που συγκέντρωσε αρνητικό hype σχεδόν πριν ξεκινήσει, προοριζόταν αρχικά ως μίνι σειρά 6 - αργότερα 5 - επεισοδίων και ως πρώτος κύκλος ενός μεγαλύτερου πρότζεκτ, που οι δημιουργοί του ελπίζουν ίσως να αποτελέσει μια από τις κύριες ατραξιόν του δικτύου, δίπλα στο «Euphoria», το «Game of Thrones» και το «The Sopranos». Ωστόσο, μετά το φινάλε ίσως είναι καλύτερα να μείνει ως μίνι σειρά, καθώς, ακόμα και με τις απογοητευτικές πρώτες εντυπώσεις, το φινάλε και όλη η σειρά κατέληξαν να απογοητεύσουν ακόμα και τους πιο πιστούς θεατές της.
Για να θυμηθείτε, η σειρά αφορά το «ρομάντζο» μεταξύ της Τζόσλιν (Λίλι-Ρόουζ Ντεπ), μιας νεαρής πόπ σταρ που ετοιμάζει comeback μετά από τον θάνατο της μητέρας της, και του Τέντρος (Εϊμπελ «The Weeknd» Τέσφεϊ), ενός μυστηριώδους άνδρα και ηγέτη μιας αίρεσης μουσικών, που μετακομίζει στο σπίτι της με σκοπό να την «βοηθήσει» να βρει την φωνή της… και να βρεθεί αυτός κάτω από τα (ελάχιστα) ρούχα της.
Η σειρά, δημιουργία του Weeknd και του Σαμ Λέβινσον («Euphoria»), δημιουργήθηκε ως σάτιρα της μουσικής βιομηχανίας, με την Εϊμι Σάιμετς να αναλαμβάνει την σκηνοθεσία. Ωστόσο, με το 80% να έχει ήδη γυριστεί, ο Weeknd αποφάσισε ότι η σειρά είχε «υπερβολικά φεμινιστικό χαρακτήρα» και ο χαρακτήρας του παραήταν ο «κακός», οπότε την έδιωξε και έβαλε τον Σαμ Λέβινσον να αναλάβει τα καθήκοντά της και να ξαναγυρίσει και να αλλάξει σχεδόν ολόκληρη την σειρά. Το τελικό αποτέλεσμα έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ των Καννών, με κριτικούς και κοινό να το απορρίπτουν ως τίποτα λιγότερο από «τοξική πορνογραφική φαντασίωση».
Το Flix συμμερίστηκε μερικές από αυτές τις κριτικές, αναγνωρίζοντας όμως θετικά στοιχεία που ήθελαν παραπάνω εξερεύνηση. Ωστόσο, έχοντας παρακολουθήσει και τα εναπομείναντα επεισόδια, δυστυχώς μπορεί να αναφερθεί ότι η σειρά προτίμησε να παραμείνει στάσιμη. Τα επόμενα επεισόδια δεν προσέφεραν κάτι καινούργιο, με ελάχιστες ανατροπές στην ιστορία, όπως την Νταϊάν (η Τζένι Κιμ, από το συγκρότημα Blackpink, η οποία παραδόξως παίζει αρκετά καλά), χορεύτρια της Τζόσλιν, να αποκαλύπτεται πως ήταν ακόλουθος του Τέντρος και η συνάντηση του τελευταίου με την Τζόσλιν να είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από τυχαία. Εκτός από το να συμμετέχει στην «αίρεση» του Τέντρος, η Νταϊάν παράλληλα υπογράφεται από την μάνατζερ της Τζόσλιν με σκοπό την αντικατάστασή της. Το τελευταίο το μαθαίνει άθελά της η Τζόσλιν, που αποφασίζει να «επαναστατήσει» ενάντια στον Τέντρος με το να κοιμηθεί με τον πρώην της στο σπίτι της.
Παράλληλα, η Τζόσλιν αποκαλύπτει ότι η μητέρα της την κακοποιούσε σωματικά από μικρή ηλικία για να είναι η «τέλεια σταρ», και ο Τέντρος την ωθεί να θυμηθεί τον πόνο για να αποκτήσει το κίνητρό της για την μουσική. Εδώ αποκαλύπτεται το κύριο δόγμα του Τέντρος: μόνο ο πραγματικός πόνος φέρνει «αθάνατη» τέχνη. Η σειρά όχι μόνο φαίνεται να αγκαλιάζει αυτή την διεστραμμένη οπτική, αλλά υποτιμάει και τους χαρακτήρες που πάνε ενάντια, όπως την κολλητή της Τζόσλιν, Λέια (Ρέιτσελ Σενό), που είναι ίσως ο πιο λογικός χαρακτήρας σε όλη την σειρά. Μάλιστα, όταν ο Τέντρος βαράει την Τζόσλιν με την ίδια βούρτσα που η μάνα της χρησιμοποιούσε για τον ίδιο σκοπό, η σειρά το παρουσιάζει ως ρομαντικοποιημένο, άκακο BDSM session, όχι σαν την διεστραμμένη ανήθικη πράξη που είναι.
Oλα αυτά, βέβαια, δεν απασχολούν ιδιαίτερα την σειρά, που τα δίνει σε μικρές ποσότητες ανάμεσα στις σεκάνς «σάτιρας», διεστραμμένων αιρετικών πρακτικών και ρομαντικοποιημένης τοξικότητας στο περιβάλλον της Τζόσλιν, καθώς και το τοξικό της ρομάντζο με τον Τέντρος. Ως αποτέλεσμα, πολύς από τον χρόνο της σειράς νιώθει σπαταλημένος, και ο θεατής νιώθει σαν να μην γίνεται τίποτα σημαντικό στην σειρά. Εντάξει, πολλές σειρές το έχουν κάνει, ωστόσο αποκαλύπτουν σύντομα το πόσο σημασία είχαν οι «μηδαμινές» πράξεις που παρουσίαζαν, καθώς οδηγούν σε μεγάλες και συνταρακτικές στιγμές αργότερα, όπως πολύ επιτυχημένα έκαναν οι σειρές «Breaking Bad» και «Better Call Saul».
Ωστόσο, οι Σαμ Λέβινσον και Weeknd δεν είναι Βινς Γκίλιγκαν και Πίτερ Γκουλντ, και το φινάλε δεν δικαιώνει τα κενά, αλλά αντίθετα τα καθιστά πιο εκνευριστικά. Με διάρκεια μιας ώρας και πέντε λεπτών, τη μεγαλύτερη από κάθε επεισόδιο, το επεισόδιο αυτό δίνει την εντύπωση ότι ίσως θα πάρει τον χρόνο του. Αντίθετα, τρέχει τόσο τα πράγματα που στο τέλος δεν βγάζει σχεδόν κανένα νόημα. Η Τζόσλιν πλέον πάει ανοιχτά κόντρα στον Τέντρος και του κλέβει τους ακόλουθους από την αρχή του επεισοδίου, ο Τέντρος είναι πλέον ένας αξιολύπητος άνθρωπος που απομακρύνεται με διαταγή της Τζόσλιν και καταστρέφεται από δημοσιογραφική βρωμιά (στο καλό), η Τζόσλιν παρουσιάζει την «ανανεωμένη» εκδοχή της, που κερδίζει την εταιρεία, με αποτέλεσμα να απολύσουν γρήγορα την Νταϊάν (είχε μόλις 10 λεπτά συνολικό χρόνο) και να αρχίσουν το τουρ, και η Λέια, στο πιο λογικό πράγμα που έκανε σε όλη την σεζόν, παραιτείται. Όλα αυτά συμβαίνουν στο διάστημα περίπου 10 λεπτών, με το υπόλοιπο να αποτελεί ουσιαστικά ένα αιρετικό «X-Factor» για τα μέλη της αίρεσης που αποφάσισε η Τζόσλιν να ανοίξουν για αυτή.
Παράλληλα, δρα και ως επίδειξη του ταλέντου των ανερχόμενων μουσικών που τους ενσαρκώνουν. Σουζάνα Σον, Μόζες Σάμνι, Ράμζεϊ και Τρόι Σιβάν είναι τα ονόματά τους και είναι όντως ταλαντούχοι και διαφορετικοί, οπότε τώρα μπορείτε να τους τσεκάρετε χωρίς να χάσετε σαράντα λεπτά από την ζωή σας και να τους μισήσετε που διακόπτουν συνεχώς μια υποανάπτυκτη κλιμάκωση. Μετά τοποθετούμαστε 6 μήνες μπροστά, με την τουρ να είναι έτοιμη να ανοίξει. Εκεί έρχεται το τελικό χτύπημα.
Ο κατεστραμμένος πλέον Τέντρος επισκέπτεται για μια τελευταία φορά την Τζόσλιν στο στάδιο που θα παίξει, και εκεί είναι που αποκαλύπτεται το τελευταίο μεγάλο «twist». Η Τζόσλιν είχε εξαρχής τον έλεγχο, επινόησε την ιστορία κακοποίησης που χρησιμοποίησε για την επάνοδό της, και χρησιμοποιούσε τον Τέντρος από την αρχή. Ήταν ο θύτης και ο Τέντρος το θύμα! Πέρα του ότι δεν βγάζει καθόλου νόημα, υποτιμάει και τις πιο ευάλωτες σκηνές της, οι οποίες τόσο ανέβαζαν τον πήχη της σειράς όσο και αναδείκνυαν το ταλέντο της Λίλι-Ρόουζ. Αλλά δεν τελειώνει εκεί. Μετά από αυτή την αποκάλυψη, η Τζόσλιν εξομολογείται πως ο Τέντρος είναι η «μοναδική της αγάπη» και τον ευχαριστεί που την «βοήθησε να βρει τον εαυτό της». Αυτά στην ίδια σκηνή! Τέλος πάντων, μετά από αυτό βγαίνει στην σκηνή, φιλάει τον Τέντρος μπροστά σε όλους, και οι τίτλοι αρχίζουν πριν καν βαρέσει την πρώτη νότα. Ακολουθεί και ένα μοντάζ behind the scenes μαζί με τους τίτλους τέλους για να δείξουν το πόσο «ομαλή» ήταν η παραγωγή και τέλος.
Και ποιο ήταν τελικά το νόημα, ρωτάνε οι θεατές (ρωτάμε κι εμείς); Οι γυναίκες λένε ψέματα σχετικά με την κακοποίηση; Πρέπει να τις λυπηθούμε; Η βιομηχανία τις κάνει έτσι; Η βιομηχανία είναι κακή; Αγκάλιασε τους πόνους σου; Λυπήσου τον Weeknd-Τέντρος; Ολα αυτά; Τίποτα απ' όλα αυτά; Υπάρχει κάποιο νόημα; Όχι, κανένα τελικά. Ο αδέξιος χειρισμός πολύ σοβαρών θεμάτων, σε συνδυασμό με ένα σενάριο πoυ δεν ξέρει αν θέλει να σατιρίσει ή να αποτελέσει μέρος αυτού που «σατιρίζει», το αποτέλεσμα καταλήγει απλά άδειο, μια άσκηση στην υπομονή χωρίς ανταμοιβή. Ναι μεν η σειρά έχει τα μικρά καλά στοιχεία της -κυρίως τεχνικά, τα οποία δεν είναι όμως κάτι μοναδικό -, ωστόσο στο τέλος δεν προσφέρει κάτι για να κρατήσει τους θεατές που ήδη τράβηξε, πόσο μάλλον να προσελκύσει νέους.
Το «The Idol» είναι απλά ένα μικρό ψεγάδι στην πλούσια ιστορία του HBO, το οποίο απλά θα ξεχαστεί με τον καιρό ως «κάτι που συνέβη κάποτε». Ειλικρινά δεν αξίζει τον ντόρο που προκάλεσε.
To «The Idol» παίζει αποκλειστικά για την Ελλάδα στο Vodafone TV, με νέο επεισόδιο κάθε Κυριακή.
