Η τηλεόραση είναι ένα μέσο συνήθειας. Σειρές εμφανίζονται, ο κόσμος εθίζεται σε αυτές, αλλά μετά από κάποια χρόνια προχωρά παρακάτω. Σίγουρα, ανάλογα τη σειρά κι ανάλογα την ποιότητα είναι λιγότεροι αυτοί που εγκαταλείπουν, αλλά σε γενικές γραμμές περισσότεροι βλέπαν στην αρχή από όσο στο τέλος.
Ή μήπως αυτό δεν ισχύει πια;
Κάποτε αυτή η συζήτηση δεν υπήρχε καν. Οι σειρές ξεκινούσαν, γίνονταν καλές, μετά έπεφταν, μετά ξέμεναν από καύσιμα και τελικά σταματούσαν, όταν εμφανώς λιγότεροι άνθρωποι νοιάζονταν για αυτές από ό,τι στα πρώτα τους χρόνια. Αυτό, ναι, δεν ισχύει πια. Η καλωδιακή έκανε τις σειρές περισσότερο τέχνη, περισσότερο ιστορίες με σκοπό παρά κάτι που απλώς πηγαίνει για όσο το παραγγέλνουν.
Και όλο και περισσότερο, οι καλές σειρές άρχισαν να αντιστρέφουν το φαινόμενο της εγκατάλειψης. Από κάτι σαν το «Firefly» που κόσμος γνωρίζει ακόμα και χρόνια μετά, μέχρι κάτι σαν το «Breaking Bad», με το οποίο ο κόσμος άρχισε να παθαίνει εμμονή κατά τη διάρκεια της προβολής του, η λογική του δυνατού ανοίγματος έχει πάψει να ισχύει. Το κοινό πλέον χτίζεται, έρχεται όταν πειστεί πως πρέπει να έρθει, παίρνει το χρόνο του.
Περισσότερα Emmy 2014:
- Τα Emmy παίζουν επαναλήψεις αλλά το «Breaking Bad» έχει την έξοδο που του αξίζει
- «Robin Williams, what a concept!» Ο συγκινημένος Μπίλι Κρίσταλ τιμά τον φίλο του με τον καλύτερο τρόπο
- Ο Ρίκι Τζερβέιζ διαφημίζει το Netflix με βίντεο παρωδία του «House of Cards»
Το «Breaking Bad» έγινε μια σειρά που το επιβεβαίωσε αυτό με τα νούμερά της, όπου οι τελευταίες σεζόν διπλασίαζαν με άνεση τα νούμερα των πρώτων, αλλά με την βράβευσή της στα χθεσινά Έμμυ επιβεβαίωσε ακόμα εμφατικότερα, με έναν τρόπο που θεωρώ αποτελεί μια πολύ πιο διαχρονική σφραγίδα: Τον τρόπο με τον οποίο το αποδέχτηκε και το αγκάλιασε η Ακαδημία.
Σκεφτόμουν πόσο περίεργο είναι το arc των βραβεύσεων της σειράς στο διάστημα ζωής της. Για 3 σεζόν κέρδιζε ο Κράνστον και κάποιο τεχνικό βραβείο. Το αντίστοιχο δηλαδή εκείνων των ταινιών που γυρίζονται για να πάρει Όσκαρ η Μέρυλ Στριπ με το εντυπωσιακό μακιγιάζ της, και κατά τα άλλα δε βλέπονται. Στην 4η σεζόν πήρε μόνο ένα ερμηνευτικό Έμμυ. Σίγουρα, όχι η εντυπωσιακότερη των συγκομιδών.
Και τότε συνέβη. Κάπου ανάμεσα στο κενό ενός χρόνου που πήρε η σειρά και στην απόφαση για κόψιμο της τελευταίας σεζόν στα 2, το διάστημα που δημιουργήθηκε μέχρι την ολοκλήρωση της σειράς ήταν αρκετό ώστε τόσος πολύς κόσμος να πάθει τόσο μεγάλη εμμονή με αυτήν, ώστε εκτός από την κατακόρυφη αύξηση θεαματικότητας, να δει μια αντίστοιχη απόκριση και στα Έμμυ. Η 5η σεζόν, κομμένη στη μέση, κέρδισε συνολικά 9 Έμμυ, 2 εκ των οποίων Καλύτερο Δράμα. Αυτά είναι περισσότερα από όσα κέρδισε η σειρά αθροιστικά στα 4 πρώτα της χρόνια.
Η πρώτη μου αντίδραση ήταν ‘αυτό απλά δε γίνεται’, αλλά θέλησα να το επιβεβαιώσω και με ανάλυση στοιχείων.
Έτσι, συγκέντρωσα όλες τις σημαντικές σειρές που πήραν Έμμυ Καλύτερου Δράματος, κι επειδή το ‘σημαντικές’ είναι πολύ αόριστο, έβαλα αυτό τον κανόνα: Μέτρησα όλα τα δράματα που έχουν,
- Έμμυ Καλύτερης Σειράς
- Περισσότερα από 10 Έμμυ σε σύνολο
Βρήκα 14 σειρές που πληρούσαν αυτά τα κριτήρια, οι οποίες κατά σειρά συνολικών Έμμυ είναι οι εξής:
- The West Wing (26 Έμμυ / 4 Σειράς)
- Hill Street Blues (26 / 4)
- ER (23 / 1)
- The Sopranos (21 / 2)
- 24 (20 / 1)
- NYPD Blue (20 / 1)
- Breaking Bad (16 / 2)
- Mad Men (15 / 4)
- L.A. Law (15 / 4)
- The Practice (15 / 2)
- Picket Fences (14 / 2)
- Lou Grant (14 / 2)
- The Defenders (13 / 3)
- Lost (11 / 1)
Και τα τοποθέτησα ανά σεζόν σε αυτό το διάγραμμα. Πρόσεξε την τάση σε όλες αυτές τις σειρές. Μία ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα. Μία είναι ακραία διαφορετική από όλες τις άλλες.
Το «Breaking Bad».
Παρατηρήσεις:
Καταρχάς σοκαρίστηκα όταν διαπίστωσα πόσα πολλά Έμμυ έχει πάρει το «24», που όπως θα φανεί στο διάγραμμά του, είναι η συνεπέστερη σειρά στην ιστορία των Έμμυ, όχι μόνο κερδίζοντας βραβεία για όλες τις σεζόν του, αλλά και κάνοντάς το με σχετικά λίγες μεταπτώσεις. Επίσης το «24» είναι η μία από τις 3 σειρές στην ιστορία που έχουν πάρει το Έμμυ Καλύτερης Σειράς στο δεύτερο μισό της ζωής τους.
Σε γενικές γραμμές το τυπικό διάγραμμα μοιάζει όπως του «The West Wing» ή του «Hill Street Blues», τις τυπικές σειρές που μας έρχονται στο νου όταν μιλάμε για ‘πολυβραβευμένα δράματα’. Τρελή πρώτη σεζόν, σταδιακή απώλεια δυνάμεων στις επόμενες, τα Έμμυ Καλύτερης Σειράς έρχονται στην αρχή της διαδρομής, και μέχρι το τέλος τρέχουμε με αναθυμιάσεις, όπου συναντάμε ακόμα και σεζόν δίχως βραβείο.
Η πιο ακραία εφαρμογή αυτού του γραφήματος παρουσιάζεται στην περίπτωση του «Mad Men», το οποίο πήρε τα πιο πολλά του Έμμυ στην 1η σεζόν, κέρδισε Καλύτερη Σειρά στις 4 πρώτες, και έκτοτε δεν έχει κερδίσει ούτε ένα βραβείο.
Τελοσπάντων, αυτή είναι η νόρμα πάντως. Οι βασικές παρατηρήσεις που ισχύουν για όλους, πλην «Breaking Bad»:
- Οι πρώτες μισές σεζόν έχουν περισσότερα βραβεία από τις δεύτερες μισές.
- Τα βραβεία Καλύτερου Δράματος είναι περισσότερα στις πρώτες μισές σεζόν από ό,τι στις δεύτερες μισές.
- Τα βραβεία γίνονται λιγότερα όσο κινούμαστε προς τα δεξιά.
Υπάρχουν μικρο-αποκκλίσεις:
- Το «The Practice» δεν κέρδισε τίποτα για την μικρή 1η σεζόν του, 6 επεισοδίων, και είχε ασυνήθιστα δυνατό αποχαιρέτισμό (3 βραβεία η τελευταία σεζόν, όσα οι 3 προηγούμενες μαζί).
- Το «24» είναι πολύ σταθερό σε γενικές γραμμές, εμφανίζει τη μεγαλύτερη δυναμική του στις μεσαία σεζόν (3 ως 5) και κέρδισε Καλύτερο Δράμα στην 5η σεζόν του για πρώτη και μοναδική φορά.
- Το «Sopranos» είναι ό,τι κοντινότερο στο «Breaking Bad», έχοντας σχεδόν απόλυτη συμμετρία ανάμεσα στο πρώτο μισό και στο δεύτερο μισό της ζωής του, όμως όπως το «Breaking Bad» έχει κι αυτό πάρει τα δύο του Καλύτερα Δράματα προς το τέλος (σεζόν 5 και 6β). Όμως ακόμα και αυτό, δεν έχει κερδίσει περισσότερα Έμμυ στο τέλος της ζωής του από ό,τι στην αρχή.
Το «Breaking Bad» κάνει κάτι πολύ απλά δίχως ιστορικό προηγούμενο στα δράματα, με το διάγραμμά του να είναι το μόνο που εκτινάσσεται (και να αποκτά κόκκινα καπάκια) όσο πάμε προς τα δεξιά. Στις 2 τελευταίες χρονιές του κέρδισε πάνω από το 50% των συνολικών του Έμμυ, και το 100% των Έμμυ Καλύτερης Σειράς.
Είναι συμβολικό κάπως που το μόνο άλλο δράμα με παρεμφερές arc ήταν το «Sopranos». Η σειρά του Ντέιβιντ Τσέις μας εισήγαγε ανεπιστρεπτί στη Χρυσή Εποχή της τηλεόρασης, μια εποχή όπου οι σειρές ήταν λιγότερο συνήθεια και περισσότερο τέχνη με αφηγηματικό και δραματουργικό σκοπό. Η πορεία προς το φινάλε μετρούσε όσο και η αρχή. Το όλον αναδείκνυε τα επιμέρους.
Αλλά το «Breaking Bad» έρχεται να το επιβεβαιώσει. Κοιτώντας τον τρόπο με τον οποίο βραβεύτηκε αυτή η σειρά θα έχουμε για πάντα στα χέρια την πρώτη αληθινά χειροπιαστή απόδειξη για το πώς έχει αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο βλέπουμε τηλεόραση τα τελευταία 50 χρόνια.
Διαβάστε ακόμα:
