Παρακάτω σκέψεις, συσχετισμοί και κρίσεις για το επεισόδιο 701 του «Mad Men». Μην προχωρήσετε αν δεν το έχετε δει, για ν' αποφύγετε τα spoilers.
Πριν 4 χρόνια το «Mad Men» έριξε τα ζάρια και ρίσκαρε μια μεγάλη δημιουργική στροφή, όταν στο τέλος της 3ης σεζόν έβαλε τους ήρωές μας σε ένα δωμάτιο και τους άφησε να ξεκινήσουν κάτι δικό τους. Τότε δεν είχαμε βέβαια ακόμα την πλήρη εικόνα. Αυτό που είχαμε πάρει για ρίσκο και για ανανέωση, ήταν απλά το τέλος της πρώτης πράξης. Τώρα βλέπουμε τα πράγματα πιο καθαρά, πιο ολοκληρωτικά: Το «Mad Men» χρονολογεί την αλλαγή των ‘60s και το πώς η Αλλαγή, σαν δύναμη περίπου ενστικτώδης, με δική της συνείδηση, είτε καταπίνει τους αμέτοχους παρευρικόμενους θεατές της Ιστορίας, είτε τους συμπαρασύρει. Αλλαγή, εκεί και τότε, σήμαινε αυτό.
Το τέλος της 6ης σεζόν είναι σαφέστατα το τέλος της 2ης πράξης λοιπόν, ένα σημείο όπου έχουμε την ευκαιρία να δούμε που έφερε η Αλλαγή όλους τους τύπους της προστατευόμενης εκείνης κοινωνίας. Τότε, η νέα εκείνη στροφή τους έδωσε όλους νέα ενέργεια, νέους στόχους, τους χάραξε νέες διαδρομές. Τώρα, τους έχει αφήσει στο βάλτο. Πάνω σε κινούμενη άμμο. Παγιδευμένους κάτω από μια χαμηλοτάβανη οροφή.
Η Πέγκι είναι ο νέος Ντον που πάντα ευχόταν να γίνει, αλλά συναντά αντιστάσεις. Οι ιδέες της δεν περνούν τα δύσκολα τεστ, κι αυτό μας φαίνεται διπλά σκληρό. Όχι επειδή η σειρά είναι για την διαδρομή της Πέγκι όσο για εκείνης του Ντον, αλλά κι επειδή η 7η, η τελευταία σεζόν, η 3η αυτή πράξη αν θες, ανοίγει βάζοντάς μας κυριολεκτικά στη θέση της Πέγκι. Για όποιον του είχε διαφύγει: Είμαστε εκείνη. Κι o -πότε αποτυχημένος, πότε ευφυής- Φρέντι, εκείνος που κάποτε της έδωσε τη μεγάλη της ευκαιρία, είναι τώρα μπροστά της, πιτσάρει μια ιδέα, για ένα ρολόι που είναι ‘περισσότερα από ένα ρολόι’. Πουλάει την ιδέα σε πλάνο πρώτου προσώπου. Σε αυτήν, σε εμάς. «Δεν είναι ρολόι, είναι κομμάτι για συζήτηση.»
«Είναι ώρα για συζήτηση», καταλήγει η Πέγκι.
Στην αντίπερα όχθη, ο Ντον ζει το όνειρο, μόνο που, ξέρεις, δεν υπάρχει όνειρο. Είναι στην ηλιόλουστη Καλιφόρνια, η Μέγκαν είναι μια στα πρόθυρα της διασημότητας υπερ-καυτή στάρλετ, κάνει ό,τι θέλει κι όποτε θέλει, αλλά στο τέλος της μέρας; Στο τέλος της μέρας, πολύ απλά, βαριέται. Δεν είναι πως το όνειρο δεν είναι αυτό που νόμιζε. Είναι ακριβώς αυτό που νόμιζε. Μόνο που άνθρωποι σαν τον Ντον δεν ζουν για όνειρο, ζουν για να πουλάνε το όνειρο. Ξέρουν πως αυτό που πουλάνε είναι, εν τέλει, κούφιο.
Ο Ντον Ντρέιπερ δεν έχει θέση μέσα σε αυτή την ηλιόλουστη ουτοπία. Οι σεζόν περνούν αλλά εκείνος συνεχίζει, ίδιο και απαράλλαχτος, να είναι Ο Άντρας Των ‘60s, εν έτει όμως πια 1969. Παντού υπάρχει χρώμα, υπάρχει ενθουσιασμός. Στα ρούχα, στην πολύχρωμη σύνθεση των ομάδων εργασίας, στον ήλιο, στις νέες προσεγγίσεις. Κι ο Ντον Ντρέιπερ ήταν, και παραμένει, ο Σιωπηλός Άντρας Με Το Κουστούμι. Η 6η σεζόν ήταν η ιστορία του πώς ο κόσμος του τον άφησε πίσω-- θα είναι αυτή η σεζόν η ιστορία του πώς το κατάλαβε και τι έκανε για αυτό;
Όλοι οι κεντρικοί ήρωες αυτής της μηχανής ονείρων βρίσκονται στο αδιέξοδο σταυροδρόμι τους. Ο Ρότζερ ζει σε ένα κάτι-σαν-κοινόβιο, σε μια παράλληλη πραγματικότητα με τον κόσμο, και με την κόρη του που προσπαθεί να φτάσει κοντά του. Ο Πιτ Κάμπελ έχει μπει στα ακίνητα και παρουσιάζει στον Ντον μια σωσία της Μπέτι, τόσο σωσία που βλέποντας το επεισόδιο έκανα double take προσπαθώντας να καταλάβω αν ήταν όντως αυτή και όλη η σκηνή ήταν μέρος ενός περίεργου LSD ονείρου σαν αυτά στα οποία συχνά ξεφεύγει η σειρά. Ο Τεντ επιστρέφει για να υπογραμμίσει όσα πάνε στραβά στην τωρινή ζωή της Πέγκι. Η Τζόαν συνεχίζει να είναι εκείνη η προσθήκη στην εταιρεία που θα ανεχτεί τα μύρια όσα ώστε να κλείσει μια συμφωνία που ένας Ντον θα έκλεινε σμίγοντας τα φρύδια και δίνοντας μια στιβαρή χειραψία.
Στο μεταξύ, ο Ντον, απλά παρακολουθεί. Πάλι αυτές οι οθόνες. Όλη η ιστορία του «Mad Men» είναι μια κοινωνία που προσπαθεί να εισχωρήσει μέσα από οθόνες και εξωτερικά ερεθίσματα. Σε όλη τη διάρκεια του επεισοδίου, ο Ντον απλά παρατηρεί. Από την ασφαλέστερη των αποστάσεων: την οθόνη μιας τηλεόρασης. Δεν διασκεδάζει, δεν νιώθει, δεν ανταποκρίνεται, δεν αλληλεπιδρά. Είναι απλώς εκεί, αμέτοχος, παρακολουθώντας με ασφάλεια και βαρεμάρα, τον κόσμο. Την Ιστορία.
Είναι ακίνητος ή μήπως συνεχίζει να βουλιάζει; Όταν συμβαίνει υπερβολικά αργά, δε μπορείς να είσαι σίγουρος πως διακρίνεις τη διαφορά.
Το επεισόδιο κλείνει με την Πέγκι να πέφτει κάτω και να κλαίει, και με τον Ντον, στην μέση ενός υπερυψωμένα urban τίποτα (από εκεί που άκουγε άλλοτε τις σειρήνες μια εξέγερσης), μέσα στη νύχτα της πόλης, κοιτάζει, δίχως να κλαίει, δίχως και να είναι ψύχραιμος,σε μια ενδιάμεση υποψία αντίδρασης, λες και αγωνίζεται να καταλάβει τι πρέπει να αισθανθεί.
Το μαύρο τον καταπίνει.
Το Πρόσωπο
Η Νιβ Κάμπελ του «Scream» και των λοιπών ‘90s, κάνει μια σύντομη εμφάνιση ως συνταξιδιώτισσα του Ντον στο αεροπλάνο, ο ακριβής τύπος της γυναίκας που κάποτε θα έκανε τον Ντον να απατήσει ή να τα διαλύσει όλα χωρίς να ενδιαφερθεί για τις συνέπειες, και που τώρα απλά αφήνει παράμερα.
Είναι σαν σκηνή-όνειρο, και μέσα σε αυτό το όνειρο δεν έχουμε ακριβώς μια δοκιμασία, όσο ένα τεστ ψυχολογίας. Ο Ντον δε θα ήταν σωστός ή λάθος αν ενέκυπτε, θα ήταν απλά ο Ντον. Τώρα είναι… κάτι. Κάπου. Χαμένος.
Like a Boss
Η σκηνή
Νευρικό γέλιο με τον Κεν «Νικ Φιούρι» Κόσγκροουβ. [gif] Κι όμως, παραμένει μόλις το δεύτερο αστειότερο γκιφάκι με τον Κένι.
Διαβάστε ακόμη:
