Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος το Σεπτέμβριο θα ρίξουμε μια ματιά σε όλες τις νέες σειρές που κάνουν πρεμιέρα στην Αμερική. Η τηλεοπτική σεζόν έχει φυσικά αλλάξει δομή σε σχέση με 10 χρόνια πριν. Σημαντικές σειρές κάνουν πρεμιέρα και τους 12 μήνες, με κάθε πιθανό τρόπο, φορμάτ ή πλατφόρμα διάδοσης, ωστόσο η σεζόν των πιλότων παραμένει ένα ενδιαφέρον απομεινάρι της αναλογικής εποχής: Κάθε χρόνο, σε ένα διάστημα 2-3 βδομάδων, τα 5 ελεύθερα (μη καλωδιακά) δίκτυα κάνουν πρεμιέρα σχεδόν σε όλες τις νέες τους σειρές για την ερχόμενη σεζόν, σε ένα τύποις battle royale που έχει λίγους νικητές και πολλούς χαμένους. Το τελικό προϊόν συνήθως καταλήγει να μην έχει σχέση με τον πιλότο από τον οποίο ξεκίνησε (ειδικά στις κωμωδίες), αλλά η παράδοση αυτή συνεχίζει να είναι καθοριστική για το μέλλον πολλών νέων σειρών, για όσο τελοσπάντων καιρό υπάρχει ακόμα. Γι’αυτό και βλέποντας αυτό το πρώιμο δείγμα της κάθε σειράς, θα εξετάζουμε κυρίως τις υποσχέσεις που αφήνει και το κατά πόσο θα είχαμε διάθεση να παραμείνουμε μαζί της.
Ο Μπρούνο Χέλερ φαίνεται να είχε μια αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσα ιδέα. Στο πλαίσιο της Μεγάλης Υπερηρωικής Έκρηξης Του ‘14, ο δημιουργός των «Rome» και «Mentalist» επιχειρεί να επισκεφθεί το σύμπαν του Μπάτμαν όχι για μια ακόμα ιστορία με τους ίδιους χαρακτήρες ή (μακριά από εμάς) ιστορία προέλευσης, παρά ένα σκοτεινό ψηφιδωτό μιας σκοτεινής πόλης γεμάτης διαφθορά και αίμα. Με βρώμικους μπάτσους, διεστραμμένους ψυχασθενείς εγκληματίες, πανίσχυρους μαφιόζους, και τον Έναν Καθαρό Ήρωα. Όχι τον Μπάτμαν, αλλά τον νεαρό Τζιμ Γκόρντον, μελλοντικό επιθεωρητή.
Υπέροχη ιδέα. Μοιάζει να συνδυάζει ευαισθησίες και από τις δύο προηγούμενες δουλειές του Χέλερ. Κάτι από το εγκληματικό σύμπαν του «Mentalist», κάτι από την αίσθηση τόπου του «Rome». Και οι πρωταγωνιστές του; Δε θα μπορούσε να έχει πετύχει πιο διάνα: ο Μπεν Μακένζι είναι φανταστικός ως Γκόρντον, έχοντας το είδος του τετράγωνου, καθαρού προσώπου μα ταλαιπωρημένου ταυτόχρονα με εκατό διαφορετικές έγνοιες και ηθικά βάρη, που χρειάζεται ένας τέτοιος χαρακτήρας. Και παρτενέρ του, ο διεφθαρμένος Χάρβεϊ Μπούλοκ του Ντόναλ Λογκ, ένας ηθοποιός για τον οποίον θα παρακολουθούσα κυριολεκτικά το οτιδήποτε.
Η χημεία τους είναι το καλύτερο κομμάτι της σειράς, καθώς ακροβατούν στη λεπτή ισορροπία της αμοιβαίας αντιπάθειας που σε κάποιο επίπεδο κρύβει συμπάθεια και εκτίμηση. (Τουλάχιστον από την πλευρά του Μπούλοκ.) Οι σκηνές που μοιράζονται οι δυο τους δίχως ενοχλήσεις, κάνουν το όλο εγχείρημα να αξίζει τον κόπο.
Και σίγουρα βοηθάει η δουλειά που έχει γίνει σε αισθητικό επίπεδο, με μια Γκόθαμ που κοιτώντας την από πάνω μοιάζει με κόλαση στην οποία ετοιμαζόμαστε να πραγματοποιήσουμε κατάβαση, και την οποία όταν εξερευνούμε το κάνουμε με ένα συνδυασμό φόβου και θαυμασμού. Το σκοτάδι βλέπεις δεν είναι αυτή η μονόχρωμη πίσα ενός «Man of Steel», μα εμπεριέχει στοιχεία του Μπατ-σύμπαντος. Καταφέρνει να μοιάζει και ποπ και μουντό και ζωντανό και θεοσκότεινο, πιο πολύ Νόλαν παρά Σνάιντερ. Όπως θα έπρεπε δηλαδή.
Αν λοιπόν οι δύο κεντρικές φιγούρες, που προσπαθούν ο καθένας να πετύχει τους σκοπούς του παραμένοντας δίπλα στον άλλον, και το σκηνικό μες στο οποίο ενεργούν, αποτελούν στοιχεία τόσο πετυχημένα, γιατί η σειρά μοιάζει να κολλάει τόσο πολύ;
Γιατί αυτό που έγραψα στην αρχή δεν ισχύει.
«όχι για μια ακόμα ιστορία με τους ίδιους χαρακτήρες ή (μακριά από εμάς) ιστορία προέλευσης»: Ναι. Θά’θελα. Και πιθανώς και ο Χέλερ το ίδιο.
Βλέπεις, η παραπάνω σειρά που περιγράφουμε τόση ώρα μάλλον δεν ήταν αρκετή για κάποιους, και στην πορεία της ανάπτυξής της άλλαξε αρκετά ώστε να περιλαμβάνει και τους ίδιους χαρακτήρες αλλά και μια ακόμα ιστορία προέλευσης. Πολλές, για την ακρίβεια. Σε πρίκουελ. Πολλαπλό πρίκουελ origin story; Λυπηθείτε μας.
Έτσι, στη διαδρομή του πρώτου επεισοδίου και μόνο, ο Γκόρντον πετυχαίνει εντελώς τυχαία -προσπαθώντας να διαλευκάνει το φόνο των γονιών του μικρού Μπρους Γουέιν- τη νεαρή Κατγούμαν, τον νεαρό Πιγκουίνο, τη νεαρή Poison Ivy, τον νεαρό Γρίφο. Δεν υπάρχει λόγος για τίποτα από όλα αυτά, σημειώστε. Η σειρά έχει ενδιαφέρον για το σύμπαν που στήνει γύρω από την σχέση της Μαφίας με το νόμο και την τάξη, από το πώς ο Φαλκόνε χρησιμοποιεί τον Μπούλοκ και πώς ο Μπούλοκ προσπαθεί -μα δεν καταφέρνει- να ελέγξει τον Γκόρντον.
Και άντε να δεχτούμε ως σημείο εκκίνησης της σειράς τον φόνο των Γουέιν. Άλλωστε παραμένει ως στιγμή το απόλυτο σύμβολο της σκοτεινής Γκόθαμ σε ανάγκη ενός ήρωα. Αλλά το ότι μέσα στα επόμενα 40 λεπτά πρέπει να γνωρίσουμε τη μισή πινακοθήκη ηρώων του Μπάτμαν, είναι κάτι απεγνωσμένο και αταίριαστο, που εκτός από γελοίο, πετάει και τα πάντα στην ιστορία εκτός ρυθμού. Μέχρι να φτάσουμε στο τέλος, θα εύχεσαι κι εσύ να ρίξουν το φόνο σε έναν αθώο για να πάμε παρακάτω.
Δώσε στη σειρά 4-5 επεισόδια, κι ο Γκόρντον θα τρέχει τριγύρω κυνηγώντας έναν 8χρονο Mister Freeze που παίζει με νεροπίστολα κι έναν 13χρονο Χάρβεϊ Ντεντ που περνάει όλη την ώρα του με νομίσματα στον κουλοχέρη ενώ τον ψάχνει η μαμά του για φαγητό.
Προφανώς τα επιμέρους στοιχεία θα μπορούσαν να στηρίξουν μια καλή σειρά, όμως η αβεβαιότητα σχετικά με το τι θέλει να είναι το «Gotham», το αφήνει ως ένα αμήχανο και πραγματικό βαρετό δείγμα κόμικς νουάρ τηλεόρασης. Η ομορφιά και η χημεία των πρωταγωνιστών μπορεί να σε πάει αρκετά μακριά, αλλά σε κάποιο σημείο ο Χέλερ (ή το στούντιο ή όποιος τελοσπάντων ακόμα εμπλέκεται δημιουργικά), θα πρέπει να αποφασίσει ακριβώς τι σειρά είναι αυτή που θέλει να φτιάξει, και να τη φτιάξει. Εύχομαι να έχει περισσότερο να κάνει με χαρακτήρες σαν τη Μοντόγια και τον Άλεν (οι φανταστικοί πρωταγωνιστές του κόμικ «Gotham Central», δηλαδή τη σειρά που υποπτεύομαι πως ήθελε στην πραγματικότητα να κάνει ο Χέλερ), και λιγότερο αυτή τη σκοτεινή Tiny Toons εκδοχή του σύμπαντος του Μπάτμαν, με 5 αστειάκια για τον Γρίφο το λεπτό, και τον Τζιμ Γκόρντον να δίνει λογαριασμό σε ένα ανήλικο παιδί για τη σχέση του με τη μαφία.
Θα επανέλθουμε μετά από μερικά ακόμη επεισόδια, όταν και θα έχουμε μια πιο συγκεκριμένη ιδέα για το πού πάει το πράγμα.
Περισσότεροι νέοι πιλότοι:
