Ο Ράιαν Μέφρι και η ομάδα του είχε να απαντήσει σε περισσότερες από μια ερωτήσεις, όταν αποφάσισε πως θα αφιέρωνε ένα επεισόδιο στον Κόρι Μοντίθ, τον χαρισματικό Φιν του «Glee» που πέθανε από υπερβολική δόση ναρκωτικών και αλκοόλ τον περασμένο Ιούλιο, αφήνοντας τη σειρά χωρίς πρωταγωνιστή και κυρίως με ένα δυσαναπλήρωτο κενό.
Πώς ενσωματώνεις τον πραγματικό θάνατο ενός ηθοποιού μέσα στη μυθοπλασία μιας τηλεοπτικής σειράς; Πώς δικαιολογείς την εξαφάνισή του από έναν νέο κύκλο; Πώς χειρίζεσαι το γεγονός πως εκτός από κύριος ήρωας της σειράς, ο Κόρι Μοντίθ ήταν σύντροφος στη ζωή της πρωταγωνίστριας, Λέα Μισέλ και κολλητός των περισσοτέρων από τους υπόλοιπους ήρωες σου; Πώς γράφεις, σκηνοθετείς και αναγκάζεις όλους να συμμετάσχουν σε ένα επεισόδιο - φόρο τιμής στο χαμό του, ένα μόλις μήνα μετά το σοκαριστικό νέο του θανάτου του;
Μπορεί το «Glee» να έχει χάσει προ πολλού εκείνο το ξάφνιασμα των πρώτων κύκλων του και να ενδιαφέρει πια όλο και λιγότερους από τους πάλαι πότε θαυμαστές του, αλλά διατηρεί ακόμη ακέραια μια ιδιότυπη αντισυμβατική γραφή (αυτή όπου ακόμη και το πιο απίθανο πράγμα ενσωματώνεται στην πλοκή του χωρίς να ενδιαφέρει κανέναν πόσο αληθοφανής είναι) και κυρίως μια απελευθερωτικά «στρατευμένη» αντιμετώπιση των «διαφορετικών» χαρακτήρων του που, αντι να μειωθεί, αυξάνεται και κορυφώνεται με κάθε νέο επεισόδιο.
Υπό αυτές τις συνθήκες, ένα επεισόδιο - αφιέρωμα στον Φιν θα μπορούσε να περιλαμβάνει μια απίστευτη σεναριακή ιδέα για το που χάθηκε ο ήρωας και ένα όπως - όπως κλείσιμο της από δω και πέρα απουσίας του, τόσο συνοπτικό και χαλαρό, ώστε να μην διαταραχθεί καμία συνέχεια στα νούμερα τηλεθέασης ή στους νέους τηλεθεατές της σειράς που παίζει να μην έχουν δει και ποτέ τους δύο πρώτους κύκλους του «Glee», όταν ο Φιν ήταν απλά το.... «Glee».
(προσοχή ακολουθούν spoilers για το τρίτο επεισόδιο του πέμπτου κύκλου του «Glee»)
Ο Ράιαν Μέρφι, όμως, δεν αντιμετώπισε το «Glee» ποτέ ως κάτι λιγότερο από ένα προσωπικό του ημερολόγιο, σαν αυτό που θα κρατούσαν οι μαθητές του ΜακΚίνλεϊ για να θυμούνται τις μέρες στο σχολείο τώρα που το όνειρό τους έχει φτάσει στο Broadway. Και η απόφαση του για το συγκεκριμένο επεισόδιο ήταν ρηξικέλευθη, αυθόρμητη, γενναία και κυρίως πρωτοφανής για τα τηλεοπτικά δεδομένα.
Χωρίς καμία εξήγηση, χωρίς καμία αναφορά στο παρελθόν, χωρίς ίχνος flashback, με μόνο δύο-τρεις φωτογραφίες του να τον θυμίζουν σε όλο το επεισόδιο, έτσι απότομα και στεγνά, όπως χάθηκε από τη ζωή ο Κόρι Μοντίθ, έτσι χάνεται και ο Φιν από το «Glee».
Οι φίλοι του τον θυμούνται, τραγουδούν ο καθένας ένα τραγούδι στη μνήμη του, προσπαθούν να χειριστούν την απώλεια και κυρίως αφήνουν το θρήνο τους ελεύθερο, σίγουροι πως κανείς δεν μπορεί να ξεχωρίσει αν κλαίνε για τον Κόρι ή για τον Φιν ή για την ίδια τη δική τους απότομη ενηλικίωση.
Δεν έχει, όμως, καμία σημασία. Το «Quarterback», όπως είναι ο τίτλος του επεισοδίου από τη θέση του Φιν στην ομάδα ποδοσφαίρου και αυτή που κρατούσε για να υποστηρίζει όλους όσους αγαπoύσε, είναι ταυτόχρονα μυθοπλασία και ζωντανή αναμετάδοση ενός tribute στον Κόρι Μοντίθ. Μια τελετή που είναι σαφές πως οι περισσότεροι φίλοι του στη σειρά δεν αντέχουν να «παίξουν», σταματώντας απότομα τα τραγούδια στη μέση και αναζητώντας μια αγκαλία για να κλάψουν. Ενας φόρος τιμής που μοιάζει τόσο αληθινός, ώστε πραγματικά δεν έχει νόημα να κρίνεις αν η συγκίνηση είναι ψεύτικη ή αληθινή, αν ο μονόλογος - εγκώμιο για τον Φιν της Σου Σιλβέστερ είναι κάτι που λίγο αργότερα θα μετανιώσει ή αν το κολεγιακό τζάκετ του Φιν - που γίνεται τρόπαιο ανάμεσα στους κολλητούς του - δεν είναι το ίδιο που φέρει πάνω ανεξίτηλο το άρωμα του Κόρι Μοντίθ.
Οχι, τα τραγούδια του επεισοδίου δεν είναι σπουδαία (με εξαίρεση ίσως το «Seasons of Love» από το Rent το οποίο τραγουδά όλο το «Glee» και το «No Surrender» του Μπρους Σπρίνγκστιν που τραγουδάει ο Πακ για το φίλο του), παραξενεύεσαι που ο Κερτ δεν τραγουδάει κάτι για τον «αδερφό» του, απορείς γιατί η Κουίν - Ντιάνα Αγκρον δεν επέστρεψε για να τιμήσει το on and off αγόρι της στη σειρά και χρειάζεται να περιμένεις πολύ μέχρι η Λέα Μισέλ να εμφανιστεί στο μισό του επεισοδίου για να πρωταγωνιστήσει στην ίσως πιο συγκινητική στιγμή του - σε ένα ντουέτο πρόζας και όχι τραγουδιού με τον Μάθιου Μόρισον.
Το «Quarterback», όμως, είναι, ακόμη κι έτσι, ένα σπουδαίο επεισόδιο και μια σημαντική στιγμή της σύγχρονης τηλεόρασης. Οχι γιατί, αγνοώντας τους κανόνες του παιχνιδιού (ή παίζοντας τους - δεν έχει σημασία), μπερδεύει με ωμό τρόπο την πραγματικότητα με τη μυθοπλασία, αλλά γιατί μέσα στα λίγα λεπτά του απενοχοποιεί το θρήνο, δηλώνοντας καθαρά και με τόλμη πως δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να κλαις για κάποιον που αγαπάς, πως δεν υπάρχει τίποτα για το οποίο χρειάζεται να ντρέπεσαι επειδή νιώθεις μόνος, πως δεν είσαι σκληρός όταν σκέφτεσαι πως το χειρότερο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί είναι πως κάποια στιγμή θα ξεχάσεις αυτόν που κάποτε ήταν όλη σου η ζωή.
Μπορεί να έχουμε σταματήσει πλέον να βλέπουμε το «Glee» και να επιστρέψαμε μόνο για το τραγικό hype ενός επεισοδίου για το οποίο μιλάει όλος ο πλανήτης από τη στιγμή που προβλήθηκε, αλλά δεν θα σταματήσουμε ποτέ να δηλώνουμε πως νιώθουμε ευτυχισμένοι πως αυτή η σειρά υπήρξε και υπάρχει, ως απαραίτητο βοήθημα ενηλικίωσης κάθε έφηβου που μπορεί ανοίγοντας την τηλεόραση του να δει στο prime time δύο αγόρια να αρραβωνιάζονται με soundtrack τους Beatles, μια κοπέλα να είναι περήφανη που είναι λεσβία, ένα αγόρι καθηλωμένο σε μια αναπηρική καρέκλα να γίνεται το dream boy μιας cheerleader και μια χούφτα νέων ηθοποιών να αγνοούν τα σενάρια, τις κάμερες και το θόρυβο γύρω από το όνομα τους, κλαίγοντας με αληθινά δάκρυα για τον αγαπημένο τους φίλο που κάποτε είχε σοφά πει πως: « The show must … go all over the place … or something».
Διαβάστε ακόμη:
Tags: GLEE, ΚΟΡΙ ΜΟΝΤΙΘ
