«Watchmen»
Θεωρήθηκε αδύνατον να μεταφερθεί στο σινεμά. Κυκλοφόρησε ως ιδέα τηλεοπτικής μινι σειράς πριν οι μίνι σειρές γίνουν (ξανά) το απόλυτο τηλεοπτικό πρεστίζ. Έγινε ταινία που δίχασε. Απέκτησε, μετά από χρόνια αντίστασης, πρίκουελ και σίκουελ στα κόμικς. Το θρυλικό «Watchmen» του Άλαν Μουρ και του Ντέιβ Γκίμπονς, ίσως το επιδραστικότερο υπερηρωικό κόμικ όλων των εποχών, ήταν πάντα υπερβολικά εμβληματικό για να μπορέσει η βιομηχανία του entertainment να βρει με ευκολία τι να κάνει με αυτό, αλλά ήταν πάντα υπερβολικά εμβληματικό για να μην προσπαθήσει, ξανά και ξανά.
Οι γνώμες για τα προαναφερθέντα έργα είναι πολλές και αντικρουόμενες, όμως τελικά εκείνη η απόπειρα που μοιάζει να ενώνει πέραν αμφιβολίας είναι κι η σιωπηλά πιο θρασύτατη όλων. Ούτε κόμικ σίκουελ, ούτε τηλεοπτική/κινηματογραφική διασκευή: Ο Ντέιμον Λίντελοφ, εξαργυρώνοντας την ΗΒΟ λευκή επιταγή τόσο από την επιτυχία του «Lost» όσο και την λατρεία απέναντι στο «Leftovers», αποφάσισε, πολύ απλά, να γράψει στην τηλεόραση το δικό του σίκουελ του «Watchmen».
Η προσέγγιση του Λίντελοφ είναι σχεδόν new wave, δίνοντας χώρο σε μεγάλες ιδέες και μεγάλα συναισθήματα, αποκτώντας έτσι μια ενδιαφέρουσα σχέση υγιούς έντασης σε σχέση με το ορίτζιναλ.»
Πάνω από 3 δεκαετίες μετά τα γεγονότα του κόμικ, οι γερασμένοι ήρωες και τα βασικά σημεία πλοκής του οποίου επαναδιατυπώνονται κατ’ανάγκην στην πορεία αυτής της σειράς, ο κόσμος ακόμα βράζει. Ο Οζυμανδίας μπορεί στο τέλος του κόμικ να έσωσε τον κόσμο όμως ο κόσμος ίσως δεν θέλει να σωθεί. Με αστυνομία φασιστικό στρατό και τον πληθυσμό να χάνεται σε νοσταλγικά trance, ο κόσμος ακόμα κι αυτού του παράλληλου σήμερα, βυθίζεται. Ο Λίντελοφ συνδυάζει έξυπνα αναφορές τόσο από την ιστορία που συνεχίζει, όσο κι από την σύγχρονη Ιστορία που έχει καταγραφεί, προσπαθώντας να φανταστεί μια κοινωνία χτισμένη πάνω σε αληθινά γεγονότα ρατσιστικού μένους και βίας, όσο και σε φαντασιακές ιδέες περί κοινωνικής εκδίκησης και ανθρώπων που δρουν πάνω και πέρα από τους κανόνες, τους ας πούμε υπερήρωες που ο Άλαν Μουρ επανεφηύρε και κριτίκαρε ως ιδέα, ως σύλληψη.
Η προσέγγιση του Λίντελοφ είναι σχεδόν new wave, δίνοντας χώρο σε μεγάλες ιδέες και μεγάλα συναισθήματα, αποκτώντας έτσι μια ενδιαφέρουσα σχέση υγιούς έντασης σε σχέση με το ορίτζιναλ. Ο Μουρ σιχαίνεται τους υπερήρωες, ο Λίντελοφ πιστεύει στους ήρωες, και κάπου στη μέση αυτής της αντίθεσης γεννιέται μια περιπέτεια αιχμηρά πολιτική και μοντέρνα, με vintage στηρίγματα κάθε άλλο νοσταλγικής και αυτοαναφορικής φύσεως. Τα πάντα μοιάζουν να έχουν γεννηθεί ύστερα από βαθιά περισυλλογή, από τη μοίρα συγκεκριμένων χαρακτήρων (κεντρικότερος των οποίων ο Δρ. Μανχάταν, ανέκαθεν μεγάλη επιρροή στο fiction του Λίντελοφ, βλέπε «Lost» και Ντέσμοντ Χιουμ) ως ιδέες πάνω στο πώς θα έμοιαζαν νέες απειλές σε ένα τέτοιο σύμπαν.
Oι κραυγές κοινωνικής αγωνίας που εκφράζει ο εκμοντερνισμός αυτού του μύθου απεικονίζονται ως καθηλωτικά διαχρονικές.»
Είναι συναρπαστική η σύγκρουση θεματικού ρεαλισμού και υπερηρωικού κιτς, και λειτουργεί επειδή οι συναισθηματικές και νοηματικές γραμμές που ενώνουν τα πάντα είναι τόσο ισχυρές. Η κεντρική ηρωίδα της σπουδαίας Ρετζίνα Κινγκ είναι χαμένη κι η ίδια καθώς ξετυλίγει τον μπλεγμένο μίτο της ιστορίας, οι θεολογικές αναζητήσεις ηθικής και αγάπης του Λίντελοφ που αποτελούσαν το κέντρο βάρους του «Leftovers» ταιριάζουν ιδανικά πάνω σε αυτό που είναι -τελικά- μια τραγική ιστορία αγάπης όσο και ελπίδας, και οι κραυγές κοινωνικής αγωνίας που εκφράζει ο εκμοντερνισμός αυτού του μύθου απεικονίζονται ως καθηλωτικά διαχρονικές.
Η δε κορύφωση του αποστομωτικού προτελευταίου επεισοδίου, ένα λιντελοφικό διαμάντι αφήγησης, μας κάνει να θέλουμε να ξαναδούμε τη σειρά από την αρχή. Για να απολαύσουμε ξανά το εξαιρετικό καστ γνωρίζοντας αυτή τη φορά κάθε πτυχή των χαρακτήρων τους (από τον Τζέρεμι Άιρονς σε ένα τέλειο κομμάτι κάστινγκ μέχρι τη Χονγκ Τσάου που επιτέλους βρίσκει ξανά έναν άξιο ρόλο), την ένταση της μουσικής σύνθεσης των Τρεντ Ρέζνορ και Άτικους Ρος (σε ένα απίστευτο σάουντρακ που μοιάζει με τις νότες του να προαναγγέλει από μόνο του την αποσύνθεση ενός χαλασμένου κόσμου) και να αναζητήσουμε κάθε πτυχή μιας ιστορίας που μοιάζει φτιαγμένη για να προσκαλεί τις repeat αναγνώσεις.
Διαβάστε ακόμη:
- Flix Top-10 TV 2019: To νούμερο 10, «Euphoria»
- Flix Top-10 TV 2019: To νούμερο 9, «Primal»
- Flix Top-10 TV 2019: To νούμερο 8, «I Think You Should Leave»
- Flix Top-10 TV 2019: To νούμερο 7, «Chernobyl»
- Flix Top-10 TV 2019: To νούμερο 6, «The Righteous Gemstones»
- Flix Top-10 TV 2019: To νούμερο 5, «Deadwood: The Movie»
- Flix Top-10 TV 2019: To νούμερο 4, «Fleabag»
