Τις τελευταίες μέρες του 2019, το Flix παρουσίασε σε αντίστροφη μέτρηση τη δεκάδα με τις καλύτερες τηλεοπτικές της χρονιάς. Από το νούμερο 10 μέχρι και το νούμερο 1 ας θυμηθούμε τι σημαίνει καλή τηλεόραση - πατώντας πάνω στον τίτλο της κάθε σειράς διαβάζετε περισσότερα.
Δείτε ακόμη: Flix Top Ten 2019 | Αυτές είναι οι καλύτερες ταινίες του 2019 στο βίντεο της χρονιάς
To νούμερο 10: Euphoria (Σεζόν 1η)
Αυτή τη φορά το εφηβικό δράμα-φαινόμενο έρχεται από το ΗΒΟ, αυτό κι αν αποκαλύπτει μια διατάραξη στο status quo και την αληθινή ανάγκη του κατεστημένου να αναζητά το καινούριο. Διασκευασμένο από μια ισραηλινή σειρά από τον Σαμ Λέβινσον (γιο του Μπάρι, σκηνοθέτη του «Assassination Nation»), το «Euphoria» ακολουθεί μια παρέα εφήβων μέσα κυρίως από το βλέμμα της κεντρικής ηρωίδας, Ρου (η Ζεντάγια, που μια μέρα θα πάρει Οσκαρ), η οποία αναρρώνει από υπερβολική δόση ναρκωτικών. Περήφανο μέλος του «νέοι, σεξ, ναρκωτικά» είδους εφηβικού δράματος, το σόου φλερτάρει και με τη δομή του «Skins», με κάθε επεισόδιο να εστιάζει τόσο-όσο σε έναν χαρακτήρα της φορά, πάντα μέσα από τα μάτια και μέσα από τη σχέση τους με τη Ρου.
Το νούμερο 9: Primal (Σεζόν 1)
Σύμφωνα με όρους καθαρά καλλιτεχνικούς, ο Γκέντι Ταρτακόφσκι είναι ίσως ο πιο παραγνωρισμένος καλλιτέχνης που δουλεύει σήμερα στο χώρο του animation. Οι δουλειές του ποτέ δεν είχαν πρόβλημα να βρουν το κοινό τους βέβαια: Αφού δημιούργησε μερικά από τα πιο γνωστά shows κινουμένων σχεδίων των τελευταίων χρόνων, όπως το «Dexter’s Laboratory» και το «Samurai Jack», κι έχοντας προηγουμένως δουλέψει σε πασίγνωστες δουλειές σαν το «Powerpuff Girls» και το «Batman: The Animated Series», ο Ταρτακόφσκι πέτυχε μεγάλη εμπορική επιτυχία και στο σινεμά, χάρη στην τριλογία «Hotel Transylvania». Το «Primal», μια σειρά 10 επεισοδίων (εκ των οποίων μόνο τα 5 έχουν παιχτεί προς το παρόν) για το Adult Swim, είναι όμως το απόγειο της καλλιτεχνικής του εξερεύνησης. Βουτώντας βαθιά στις ακόμα ανεξερεύνητες δυνατότητες του χεράτου animation, ο Ταρτακόφσκι λέει την αφηγηματικά φιλόδοξη ιστορία ενός πρωτόγονου άντρα και μιας θηλυκής Τυραννόσαυρου που έρχονται μαζί ύστερα από μια κοινή ιστορία τραγικής απώλειας και, ενωμένοι με δεσμά αίματος, προσπαθούν να επιβιώσουν σε μια βίαιη περίοδο πλήρους αλλαγής.
Τo νούμερο 8: I Think You Should Leave with Tim Robinson (Σεζόν 1η)
Αν το YouTube και η συνήθεια με την οποία βλέπουμε τους εαυτούς μας -άρα ευνοώντας τις περισσότερο αυτοαναφορικές, γλυκόπικρα ρεαλιστικές χιουμοριστικές καταστάσεις- έχει παίξει τεράστιο ρόλο στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το χιούμορ, μια άλλη διάσταση της ιντερνετικής social επανάστασης ευνοεί την αναγέννηση ενός άλλου είδους: της σκετς κωμωδίας, και ακόμα πιο συγκεκριμένα, της παρανοϊκά, οπτικά χαρακτηριστικής σκετς κωμωδίας. Γιατί το σκετς δεν αρκεί να μπορεί να λειτουργήσει εκτός του παραμικρού context (ώστε να κυκλοφορεί με ταχύτητα και ευκολία online), αλλά πρέπει να μπορεί ταιριάξει και meme φόρμες (κάτι που το «Saturday Night Live» ας πούμε σπάνια πια πετυχαίνει). Ο Τιμ Ρόμπινσον δημιούργησε μια τέτοια σειρά, η οποία ταιριάζει γάντι στην εποχή της meme τηλεόρασης. Δημιουργός, σεναριογράφος και πρωταγωνιστής, αυτός και το παράλογο πρόσωπό του, αγκαλιάζει απόλυτα το σαχλό, καρτουνίστικο χιούμορ, παίρνοντας μια κατάσταση και τεντώνοντάς τη μέχρι να σπάσει. Σε σημεία νιώθεις να βιώνεις μια σχεδόν out of body εμπειρία.
To νούμερο 7: «Chernobyl»
Διασκευασμένο από τον σεναριογράφο Κρεγκ Μέιζιν εν μέρει από το βιβλίο «Voices from Chernobyl» και τις μαρτυρίες ντόπιων της περιοχής Πρίπιατ της Ουκρανίας, το «Chernobyl» καταφέρνει σε ένα πρώτο επίπεδο να λειτουργήσει με απόλυτη επιτυχία ως ένα σχεδόν σπονδυλωτό δράμα στημένο γύρω από την πυρηνική καταστροφή του Τσέρνομπιλ, και τις προσπάθειες να περιοριστεί το κακό. Κεντρική θέση κρατούν οι Τζάρεντ Χάρις και Στέλαν Σκάρσγκαρντ στους ρόλους των Βαλέρι Λεγκάσοφ και Μπόρις Σκέρμπινα, ο επιστήμονας κι ο πολιτικός αντίστοιχα που συνδυαστικά αναλαμβάνουν να διαχειριστούν την κρίση, μελετώντας τις συνθήκες της καταστροφής και προβαίνοντας στα απαραίτητα μέτρα περιορισμού της.
To νούμερο 6: The Righteous Gemstones (Σεζόν 1η)
Κανείς δεν φτιάχνει αυτή τη στιγμή στην τηλεόραση καλύτερη και πιο αιχμηρή σάτιρα για την σκοτεινή καρδιά της Αμερικής από ό,τι η ομάδα των Ντάνι ΜακΜπράιντ, Τζόντι Χιλ και Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν. Έχοντας προηγουμένως τοποθετήσει τους αδαείς αρσενικούς τους αντιήρωες σε περιβάλλοντα κατεξοχήν βαθιά αμερικάνικης εικονογραφίας (ένας παίχτης μπέιζμπολ στο «Eastbound & Down», δύο αντιμαχόμενοι εκπαιδευτικοί στο σχολικό περιβάλλον που αμέτρητες φορές έχει αποτελέσει φόντο νεανικών δραμεντί, στο «Vice Principals»), επιστρέφουν για το τρίτο χτύπημα της δεκαετίας των ‘10s κλείνοντας την άτυπη τριλογία με ένα ακόμα εντελώς αναγνωρίσιμο σκηνικό: μια μεγα-εκκλησία, παστόρων-σταρ.
Το νούμερο 5: Deadwood: The Movie
Η αρχική πορεία της σειράς είχε κοπεί απότομα αφήνοντας ιστορίες στον αέρα, όμως το αθέλητο φινάλε στο τέλος της 3ης σεζόν, με τον Αλ στα γόνατα να σκουπίζει τα αίματα που άφησε πίσω του η λαίλαπα του Χερστ, δε θα μπορούσε να συνοψίζει καλύτερα την κοσμοθεωρία του σόου. Ο Μιλτς όμως πάντα ήθελε να κλείσει την ιστορία στις 4 σεζόν και έτσι, 13 χρόνια μετά, η πολυθρύλητη τηλεταινία-επίλογος (που για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα φαινόταν πως δε θα συμβεί τελικά ποτέ) έγινε πραγματικότητα, σε σκηνοθεσία Ντάνιελ Μίναχαν (από τους βασικούς σκηνοθέτες της σειράς) και με σχεδόν σύσσωμο το καστ να επιστρέφει. Πρόκειται για μια τύπου «Gilmore Girls» προσέγγιση στην αναβίωση: Όπως συνέβη και με την μίνι σειρά 4 επεισοδίων για τη σειρά της Έιμι Παλαντίνο για το Netflix, έτσι κι εδώ τα χρόνια έχουν περάσει και στην χρονολογία της ιστορίας (10, για την ακρίβεια) όμως δραματουργικά μιλώντας, είμαστε πρακτικά εκεί που μας άφησε το τέλος της 3ης. Ολο τo ensemble μαζεύεται ξανά, με αφορμή εδώ την ενοποίηση της Νότιας Ντακότα ως 40ή πολιτεία των ΗΠΑ, και μαζί κι ο Χερστ, πλέον ως εκλεγμένος γερουσιαστής. Στη διάρκεια της επίσκεψής του διαπιστώνει πως ο Σουέραντζεν του είχε πει ψέμματα μια δεκαετία πριν, κι η Τρίξι (που είχε αποπειραθεί να τον σκοτώσει) είναι ακόμα ζωντανή. Σε συνδυσασμό με την λυσσαλέα του μανία να αποκτήσει το οικόπεδο του Τσάρλι Ότερ (για να μη παρεμποδιστούν τα σχέδιά του για επέκταση της τηλεφωνικής γραμμής), ξεκινά ένας νέος κύκλος αίματος και εκδίκησης που θα φέρει τους κεντρικούς ήρωες σε τελική αντιμέτωπη τροχιά.
To νούμερο 4: Fleabag (Σεζόν 2η)
Από θεατρικό μονόπρακτο (που φέτος μάλιστα είδαμε και σε ζωντανή αναμετάδοση από την Αγγλία στο Μέγαρο Μουσικής) σε σπουδαίο τηλεοπτικό δίπτυχο, το «Fleabag» της Φίμπι Γουώλερ-Μπριτζ είναι μια από τις μεγάλες ιστορίες για το φετινό industry, με τη σαρωτική βραδιά των Έμμυ για τη 2η και τελευταία σεζόν της. Αλλά ακόμα σημαντικότερα, είναι ο θρίαμβος ενός απόλυτα προσωπικού οράματος, με αφηγηματική αυτοσυγκράτηση και ενδοσκοπικό θάρρος που σπάνια βλέπουμε στην τηλεόραση.
Το νούμερο 3: Watchmen
Θεωρήθηκε αδύνατον να μεταφερθεί στο σινεμά. Κυκλοφόρησε ως ιδέα τηλεοπτικής μινι σειράς πριν οι μίνι σειρές γίνουν (ξανά) το απόλυτο τηλεοπτικό πρεστίζ. Έγινε ταινία που δίχασε. Απέκτησε, μετά από χρόνια αντίστασης, πρίκουελ και σίκουελ στα κόμικς. Το θρυλικό «Watchmen» του Άλαν Μουρ και του Ντέιβ Γκίμπονς, ίσως το επιδραστικότερο υπερηρωικό κόμικ όλων των εποχών, ήταν πάντα υπερβολικά εμβληματικό για να μπορέσει η βιομηχανία του entertainment να βρει με ευκολία τι να κάνει με αυτό, αλλά ήταν πάντα υπερβολικά εμβληματικό για να μην προσπαθήσει, ξανά και ξανά. Οι γνώμες για τα προαναφερθέντα έργα είναι πολλές και αντικρουόμενες, όμως τελικά εκείνη η απόπειρα που μοιάζει να ενώνει πέραν αμφιβολίας είναι κι η σιωπηλά πιο θρασύτατη όλων. Ούτε κόμικ σίκουελ, ούτε τηλεοπτική/κινηματογραφική διασκευή: Ο Ντέιμον Λίντελοφ, εξαργυρώνοντας την ΗΒΟ λευκή επιταγή τόσο από την επιτυχία του «Lost» όσο και την λατρεία απέναντι στο «Leftovers», αποφάσισε, πολύ απλά, να γράψει στην τηλεόραση το δικό του σίκουελ του «Watchmen».
To νούμερο 2: Russian Doll
Κάτι παραπάνω από μια μιλένιαλ παραλλαγή της «Μέρας της Μαρμότας». H Νάντια έχει μόλις γίνει 36. Τη γνωρίζουμε τη νύχτα του πάρτυ γενεθλίων της σε ένα τυπικά τηλεοπτικό νεοϋορκέζικο λοφτ γεμάτο κόσμο, χρώματα, ήχους και απόψεις. Κοιτάζει τον εαυτό της στον καθρέφτη, μπροστά από μια πόρτα που μοιάζει με πύλη προς μια άλλη διάσταση. Από μέσα ακούγεται το «Gotta Get Up» του Χάρι Νίλσον. Παίρνει δύναμη, ακούει το κομμάτι και ξαναβγαίνει στο πάρτυ των 36 της. Κινείται ήδη σα να έχει πεθάνει και ξαναζήσει δεκάδες φορές. Ειρωνικό φυσικά: Αργότερα το ίδιο βράδυ η Νάντια θα σκοτωθεί ψάχνοντας τη γάτα της, και επιστρέφει ξανά και ξανά στο ίδιο σημείο, ζώντας την ίδια κατάσταση, χωρίς να ξέρει γιατί. Αρκετά ταιριαστά, ό,τι ακολουθεί αυτή την αρχική συνθήκη του πρώτου επεισοδίου, συνθέτει ένα απολαυστικό παζλ χαρακτήρων, αναφορών και λεπτομερειών ταυτόχρονα γνώριμο αλλά και γεμάτο εκπλήξεις. Σε 8 εικοσάλεπτα επεισόδια, η σειρά δεν διαθέτει καθόλου λίπος, σε αντίθεση με πολλές άλλες πολυλογάδικες streaming παραγωγές.
Το νούμερο 1: Mindhunter (Σεζόν 2η)
Οχι απλά ανώτερη της (έτσι κι αλλιώς εξαιρετικής) πρώτης, αλλά και μια από τις καλύτερες μεμονωμένες σεζόν της δεκαετίας που μόλις έκλεισε, αυτή η 2η χρονιά του «Mindhunter» στέκεται περήφανα και -κυρίως- ανατριχιαστικά ως μεγαλειώδες δείγμα γραφής ενός auteur και της σπουδαίας ομάδας συνεργατών του καθώς δημιουργούν μια εντυπωσιακή άσκηση ύφους στην υπηρεσία μιας ιστορίας βαθύτατα κοινωνικής, σίγουρα περισσότερο εκείνης που προηγήθηκε.
