«The Leftovers» (3η σεζόν)
Ο Ντέιμον Λίντελοφ πάντοτε είχε εμμονή με τα μυστήρια αλλά με έναν τρόπο πολύ διαφορετικό από εκείνον του Τζέι Τζέι Έιμπραμς, κάτι που εξηγεί σε μεγάλο βαθμό και την δυσκολία του «Lost» σε πάρα πολλά σημεία να βρει ακριβώς τον εαυτό του. Το μυστήριο κατά Λίντελοφ δεν είναι -μόνο- ένας γρίφος ή ένα κουτί μυστηρίου για ό,τι είναι αυτό που θα έρθει μετά, μα πολύ περισσότερο είναι μια κατάσταση νοητική, συναισθηματική, ηθική, πνευματική. Το μυστήριο είναι η ανθρώπινη κατάσταση στην μεγάλη αναζήτηση νοήματος. Και ποια δοκιμασία μπορεί να είναι μεγαλύτερη για την κάθε προσωπική αναζήτηση, από την διαχείριση της απώλειας.
Το «Leftovers», αρκετά κοντά σε αμόλυντο προσωπικό όραμα ενός έτσι κι αλλιώς άνισου (μα συναρπαστικά εμμονικού) δημιουργού, είναι λοιπόν μια τέτοια επική εξερεύνηση, μια παγκόσμια περιπέτεια που κύκλο με τον κύκλο δεν φοβήθηκε ποτέ να μεγαλώσει τον κόσμο της και το εύρος της, ψάχνοντας την ελπίδα και την πίστη σε κάθε γωνιά του χωροχρόνου. (Oπου τεράστιο ρόλο έπαιξε η Κάρι Κουν με την καθοριστική, εμβληματικά βουβή της ερμηνεία καθόλη τη διάρκεια της σειράς.) Η 3η σεζόν αποτελεί ένα ακόμα φιλόδοξο άλμα, μεταπηδώντας από την ασφυξία στην ελπίδα κι από την απόγνωση στη λύτρωση.
To τηλεοπτικό top-ten του 2017
Είδαμε φέτος τους τίτλους αρχής κάθε επεισοδίου να ντύνονται με διαφορετική μουσική, ένα τρικ που συχνά δενόταν ευθέως με κάποια θεματική αναζήτηση του επεισοδίου. Είδαμε 60λεπτα στα όρια του πειραματισμού, από προσωπικές quirky οδύσσειες μέχρι μετα-αφηγήσεις που κοιτούσαν την ενοχή και την πίστη μέσα από το πρίσμα της ποπ κουλτούρας (όπως στο φανταστικό highlight επεισόδιο με το τατουάζ, του Wu-Tang Clan και το σίτκομ «Perfect Strangers»). Είδαμε άλματα στο μέλλον να πραγματοποιούνται με χάρη και λυρισμό. Είδαμε ανθρώπους να μη μπορούν να διαχειριστούν την συνεχιζόμενη επιβίωσή τους, μέχρι να καταφέρουν να βρουν την άγκυρά τους.
Το constant τους, αν προτιμάτε.
Όλα αυτά κύλησαν με αυξανόμενη αυτοπεποίθηση προς το πιο αναπολογητικά συναισθηματικό (και αμετανόητης on the nose ειλικρίνειας) φινάλε τηλεόρασης που έχουμε δει εδώ και καιρό, καθώς ο Λίντελοφ κατάφερε να ολοκληρώσει ένα αριστούργημα με τους δικούς του όρους, ικανοποιώντας τους όρους του υπαρξιακού του μυστηρίου, χωρίς -αυτή τη φορά, έτσι για αλλαγή- κανείς να μην τον πιέζει για κανενός άλλου είδους απαντήσεις.
Γράψαμε στο Flix
H σειρά του Ντέιμον Λίντελοφ στο ΗΒΟ είναι η απάντηση στην υποθετική ερώτηση πολλών ανθρώπων, για το πώς θα μπορούσε να μοιάζει το «Lost» απαλλαγμένο από κάθε άγχος και υποχρέωση απέναντι σε δίκτυα, φανς και διαφημιστές. (Περισσότερα.)
Το καλύτερο επεισόδιο
«Don't Be Ridiculous» (3x02)
Ανάμεσα σε αυτό το επεισόδιο και το θρυλικό «and he disrespected the Wu-Tang Clan» από τον υποψήφιο ένορκο της δίκης του γελοίου Μάρτιν Σκρέλι, η μπάντα είχε ένα πραγματικά σπουδαίο 2017.
Μια σκηνή
To «I refused to believe you were gone» στην συναισθηματική κορύφωση του φινάλε της σειράς είναι η πιο κερδισμένη ατάκα στην ιστορία της τηλεόρασης. Μου είναι αδύνατον έστω να σκεφτώ αυτή την ατάκα χωρίς να βάλω τα κλάματα.
Παλιότερα
Το περσινό νούμερο 4: «Horace and Pete»
H προηγούμενη εμφάνιση του «Leftovers»: 2η σεζόν (2015, #5)
Και μην ξεχνάτε: Flix Top Ten 2017: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς!
To τηλεοπτικό top-ten του 2017
