Νιώθω πως κάθε λίγες μέρες εμφανίζεται και μια νέα αφορμή για να γράφω ξανά και ξανά το ίδιο πράγμα, αλλά πραγματικά αγαπώ τα teen dramas. Συχνά παραγνωρισμένα ως κάποιο ρηχότερο ή φτωχότερο είδος τηλεόρασης, τα νεανικά δράματα είναι στην πραγματικότητα -και εκ φύσεως κιόλας- πάντα στην αιχμή των εξελίξεων, εκεί όπου πάρα πολύ συχνά δοκιμάζονται νέες τεχνικές, νέες θεματικές, νέες διάλεκτοι, προτού περάσουν στο Σοβαρό, Ενήλικο mainstream.
To «Freaks & Geeks» προέβλεψε το κυρίαρχο χιούμορ του σήμερα, η «Buffy» αποτέλεσε το πατρόν δραματουργίας και τηλεοπτικής δομής, το «O.C.» κατέγραψε τη μετατόπιση της nerd και indie culture στο επίκεντρο του mainstream, το ατρόμητο «Degrassi» μίλησε και συνεχίζει να μιλάει για θέματα-ταμπού πριν σταματήσουν να είναι ταμπού, το «Glee» χώρεσε μέσα του όση περισσότερη ποπ κουλτούρα 21ου αιώνα και μιλένιαλ ευαισθησίες είναι δυνατόν να αποτυπώσει κανείς σε ένα 40λεπτο τη φορά, το «Skins» προκάλεσε ανοιχτά τις παγιωμένες ιδέες μας περί αφήγησης και ανάπτυξης χαρακτήρων, το «Skam» φαντάστηκε έναν νέο, ριζοσπαστικό τρόπο διανομής.
Οι νεανικές σειρές απευθύνονται σε νέους ανθρώπους και προέρχονται -συχνά, όχι πάντα- από σχετικά νέους δημιουργούς ή από φρέσκες φωνές, εξ ου και βρίσκουν το κοινό τους. Προσπαθώντας να μιλήσεις σε νέους ανθρώπους θα οφείλεις, εκ των πραγμάτων, να πεις νέα πράγματα ή να τα πεις με νέους τρόπους.
Τα teen dramas είναι το μόνο είδος τηλεόρασης που δεν θα βγει ποτέ εκτός μόδας. Παραείναι πολύτιμο.
20 χρόνια αφού ο πιλότος του «Dawson’s Creek» στιγμάτισε μια τηλεοπτική γενιά, θεμελίωσε το δίκτυο που έμελλε να αλλάξει το Χόλιγουντ και γέννησε 4 legit σταρς (όχι ίδιου βεληνεκούς φυσικά, αλλά και πάλι) και αποτέλεσε σύμβολο μιας νέας, πιο edgy, πιο υποψιασμένης νεανικής τηλεόρασης. Παράλληλα, στο Facebook ξεκίνησε, αθόρυβα, να προβάλλεται η αμερικάνικη διασκευή του σημαδικού εφηβικού δράματος «Skam» από τη Νορβηγία, με τίτλο «Skam Austin» - τα λόγια είναι αγγλικά αυτή τη φορά, αλλά η παγκοσμιότητα της εφηβικής εμπειρίας, είναι η ίδια.
Εγραφα πέρσι σε ένα κείμενο για την 20ετία μιας άλλης σπουδαίας εφηβικής σειράς, της «Buffy» του Τζος Γουήντον, πως:
«Δε θα σταματήσω ποτέ να αγαπώ τα εφηβικά δράματα για μια σειρά από λόγους (άλλο κείμενο αυτό, το χρωστάω), όμως ένας από τους βασικότερους είναι ότι μιλάνε για άγχη, αγωνίες και πάθη που κρύβονται μέσα μας όταν ακόμα δεν έχουμε μάθει πώς να τα μασκαρεύουμε σε κάτι πιο λείο, κάτι πιο κοινωνικά αποδεκτό. Είναι η μεγάλη αλληγορία της ζωής».
Οσο για τη σειρά του Κέβιν Γουίλιαμσον; Εκλεισε στις αρχές του 2018 τα 20 χρόνια ζωής, κι ένα εξώφυλλο του Entertainment Weekly ήρθε πρόσφατα να μας θυμίσει πόσο σημαντικό γεγονός υπήρξε για πολλούς θεατές. Εμείς, για να τιμήσουμε τόσο το ίδιο το «Dawson’s Creek» όσο και την επίδρασή του στην teen τηλεόραση, μετράμε τα 20 αγαπημένα μας εφηβικά δράματα της τελευταίας 20ετίας.
(Για λόγους προσωπικής ψυχραιμίας, περιόρισα τις αναφορές σε σειρές όπου οι πρωταγωνιστές είναι έφηβοι, δηλαδή μαθητές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, τουλάχιστον στην 1η σεζόν. Πολλές σειρές που θα μπορούσαν να θεωρηθούν ευρύτερα εφηβικές, από το «Felicity» ως, ας πούμε, το λατρεμένο «Sweet/Vicious», θα περιμένουν το δικό τους αντίστοιχο άρθρο. Που αναμφίβολα θα υπάρξει.)
Διαβάστε ακόμη: Τα μυαλά, οι αθλητές, οι πριγκίπισσες: 10 σειρές που εκπροσώπησαν επάξια το πνεύμα του Τζον Χιουζ
20. Roswell
Σειρά του Τζέισον Κατίμς («Friday Night Lights», «Parenthood») για τρία αδέρφια εξωγήινους που ζουν ινκόγκνιτο ως μαθητές στο Νέο Μεξικό, μέχρι που μια σερβιτόρα σε τοπικό diner ανακαλύπτει το μυστικό τους όταν ένας από αυτούς της σώζει τη ζωή. Πολύ teen angst, έφηβοι που διαχειρίζονται τεράστια μυστικά κρυφά από τους γονείς (που προφανώς και δεν καταλαβαίνουν), μυθολογία γεμάτη ερωτήματα και ερωτικά ζευγαρώματα γεμάτα αγωνία, Σίρι Άπλμπι, Κάθριν Χάιγκλ, και λοιπό καστ σε διαρκώς ελαφρά πορτοκαλί απόχρωση. Ποτέ δεν υπήρξε σπουδαίο, αλλά ήταν πάντα τιμιότατη προσθήκη στο sci-fi εφηβικό canon, και από τις σειρές που έχουν γεράσει απρόσμενα λιγότερο από αρκετές σύγχρονές τους.
19. Riverdale
Υπάρχουν 3 ongoing σειρές σε αυτή τη λίστα που ευνόητα, είναι κάπως ερωτηματικό η τοποθέτησή τους, αλλά για την ώρα το «Riverdale» αξίζει να βρίσκεται σε αυτή τη λίστα. Έχει κάτι από την απολαυστική extra trashίλα διαμαντιών σαν το «Pretty Little Liars» αλλά δανείζεται επιφανειακά οπτικά στοιχεία από neon παλέτες και από το «Twin Peaks». Ιστορίες τοπικού εγκλήματος, οικογενειακής προδοσίας και ακραίων ερωτικών πολυγώνων, με το πιο υπογραμμισμένο legacy κάστινγκ (Λουκ Πέρι, Μάντχεν Αμίκ, Σκιτ Ούλριχ, Μόλι Ρίνγκουολντ) που έχουμε δει σε σύγχρονη σειρά.
18. Teen Wolf
Μέσα από την όλη τάση για Σοβαρά Και Σκοτεινά ριμέικ διάφορων παλιών cheesy σειρών ή/και ταινιών βγήκαν και μερικά διαμάντια. Υπάρχει ας πούμε το «Battlestar Galactica», και ύστερα υπάρχει και το «Teen Wolf», που κάποτε χαρακτηρίστηκε από κάποιους ως ‘εφηβικό «Battlestar Galactica»’ οπότε όλα δένουν γλυκά. Ναι, είναι ένας έφηβος λυκάνθρωπος που όμως αντί να παίζει μπάσκετ παίζει λακρός (#χιπ) και επειδή είμαστε στα 2010s βρίσκεται μπλεγμένος σε έναν μεγάλο κρυφό πόλεμο με κυνηγούς και αντίπαλες φατρίες και απαγορευμένους έρωτες, και γενικά χαμός γίνεται. Πολύ καλύτερο από όσο είχε δικαίωμα να είναι. Η 2η σεζόν, με shape shifters και με τον Μάικλ «Σολ Τάι» Χόγκαν στο ρόλο του μεγάλου κακού είναι MTV-τύπου μεταφυσικός Σαίξπηρ στα καλύτερά του.
17. Misfits
Outsiders/«προβληματικοί» έφηβοι εν ώρα κοινωνικής εργασίας τρώνε κεραυνό μεταφυσικής καταιγίδας που τους δίνει υπερδυνάμεις. Αγγλοι έφηβοι σε έξαλλη κατάσταση, στο πιθανώς πιο ενδιαφέρον δείγμα του πρώιμου υπερηρωικού boom στην τηλεόραση προς τα τέλη των ‘00s. Δεν υπήρξα ποτέ μεγάλος φαν της σειράς, προσωπικά, όμως το «Misfits» ήταν οπτικά ενδιαφέρον, δεν πρόλαβε να δει την ιστορία του να τεντώνεται α λα «Heroes» (θαύμα αυτό το αγγλικό με τις σεζόν των 6 επεισοδίων), είχε χαρακτήρες που δεν φοβόντουσαν να δείξουν την ωμότητα της δύναμής τους, και προσέφερε περιστασιακά εντελώς παλαβά, αξέχαστα επεισόδια: το 5ο επεισόδιο της 2ης σεζόν με τον άνθρωπο-γορίλα παραμένει μια από τις πιο ενδιαφέρουσες υπερηρωικές ιστορίες που έχω δει/διαβάσει ποτέ.
16. The Vampire Diaries
Το άλλο μεγάλο νεανικό χιτ του Κέβιν Γουίλιαμσον. Το «Vampire Diaries» λογίζεται ως εφηβική τηλεόραση με τον ίδιο τρόπο που μετράμε, για παράδειγμα, και το κλασικό «90210»: οι χαρακτήρες -κάποιοι, τελοσπάντων- είναι μαθητές στην αρχή της σειράς, και ως το φινάλε νιώθεις πως είναι οι παππούδες σου. Σε κάθε περίπτωση, οι 2 πρώτες σεζόν είναι και οι καλύτερες, στήνοντας μια συναρπαστική τοπική μυθολογία και ένα κλασικό ερωτικό τετράγωνο (με δύο αθάνατα αδέρφια-βαμπίρ ανάμεσα στην αθώα εκδοχή της Νίνα Ντόμπρεβ και του μοχθηρού βαμπίρ εαυτού της) που έδωσαν αρκετό καύσιμο για πολλές σεζόν.
15. Awkward.
Ισως ο γνησιότερος απόγονος του Τζον Χιουζ στη σύγχρονη τηλεόραση. Είχαμε κάνει και μια ολόκληρη τέτοια λίστα με αφορμή αυτή τη σειρά. Στο μεταξύ, η Λόρεν Ιούνγκεριτς, δημιουργός του «Awkward.», επέστρεψε φέτος με νέα σειρά στο Netflix, το εκπληκτικό «On My Block», για μια παρέα παιδιών στις περιθωριακές γειτονιές του Λος Άντζελες που ανακαλύπτουν από τη σεξουαλικότητά τους μέχρι θαμμένους θησαυρούς- είναι μια σειρά-θαύμα που προτείνεται ανεπιφύλακτα, κι ο μόνος λόγος που δεν υπάρχει σε αυτή τη λίστα είναι πως αποτελείται από μία (ως τώρα) σεζόν που είδα σε binge-watch πριν 10 μόλις μέρες. Υπολογίζω πως η θέση της μελλοντικά θα είναι κάπου γύρω στο #12-#11 αυτής της εικοσάδας.
14. Pretty Little Liars
Διασκευή των βιβλίων της Σάρα Σέπαρντ που αποτέλεσε must-watch ένοχη (*) απόλαυση για ένα χρονικό διάστημα μεγαλύτερο από τη συνήθη εφηβική σαπουνόπερα. Εφηβικοί έρωτες μέσα από οπτικό πλαίσιο εντελώς τεταμένο και πλαστικό, συνδυασμένοι με ένα θανατηφόρο μυστήριο όλο και αυξανόμενης ακρότητας: Ποιος/ποια είναι ο/η ‘Α’; Κάπου ανάμεσα στην κωμικά εξωφρενική λύση του ‘ποιος είναι η Gossip Girl’ και στην εν τέλει αδιάφορη ως προς την απόλαυσή μας αποκάλυψη του ‘ποια είναι η Μητέρα’, το «Pretty Little Liars» χρησιμοποίησε ένα κεντρικό μυστήριο για να υφάνει δεκάδες γύρω του, καταλήγοντας πάντα σε στιγμές premium επιπέδου trash σαπουνόπερας για τους μιλένιαλ εφήβους.
(*«Ενοχη» τη χαρακτήριζαν τριγύρω στο ίντερνετ, καμία ενοχή εδώ.)
13. Stranger Things
Η σειρά-φαινόμενο των αδερφών Ντάφερ μπορεί να άρμεξε το zeitgeist πετυχαίνοντας την ριγκανική ‘80s εικονολατρεία ακριβώς την κατάλληλη στιγμή, όμως ο λόγος που πέτυχε στα αλήθεια είναι ότι διατύπωσε μια όμορφη ιστορία επιβίωσης και φιλίας ανάμεσα σε μια παρέα παιδιών που βρίσκουν στήριγμα, αγάπη και ελπίδα το ένα στο πρόσωπο του άλλου. «Είναι η φίλη μας και είναι τρελή!»
Διαβάστε ακόμη: «Stranger Things»: Σεζόν 1 | Σεζόν 2
12. Glee
Δεν άντεξα για πάνω από 3 σεζόν, κυρίως επειδή ούτε ο ίδιος ο Ράιαν Μέρφι αντέχει τόσο τις ίδιες τις σειρές του, όμως σε κάθε περίπτωση, μες στις ατέλειες, τις υπερβολές και τις εμφανείς ανισότητές του, το «Glee» αποτέλεσε υπό μία έννοια την πιο χαρακτηριστική σειρά ολόκληρης της περιόδου του. Ένα υπερβολικό, συμβολικό mash-up ποπ κουλτούρας και identity politics, ένα μιούζικαλ διασκευών και φρενήρως ποπ δράματος για τη γενιά που μπήκε στην εφηβεία παρέα με το «American Idol» και ψήφισε για πρώτη φορά εκλέγοντας τον Ομπάμα. Για ελαχίστων σειρών το legacy έχω αυθεντικά μεγαλύτερη περιέργεια από ό,τι για του «Glee».
11. The 100
Διασκευή young adult βιβλίου επιβίωσης που ξεκινά κάπου ανάμεσα στο «Hunger Games» και το «Battlestar Galactica» πριν εξελιχθεί σε άκρως ενδιαφέρον μετα-αποκαλυπτικό πολιτικό δράμα επιβίωσης. Η βάση του είναι από την πρώτη στιγμή μια κόντρα γενεών για επιβίωση (με τους έφηβους να χρησιμοποιούνται κυριολεκτικά ως αναλώσιμα πειραματόζωα από τους πολιτικούς ηγέτες μιας αποδεκατισμένης ανθρωπότητας), κάνοντάς το έτσι κι αλλιώς εξέχον δείγμα εφηβικού δράματος, όμως τα πατήματά του τα βρίσκει στη διάρκεια των μετέπειτα σεζόν καθώς χαρτογραφεί με καθηλωτικό τρόπο τη γεωγραφία μιας γης εξίσου νέας και παλιάς, με τα σχίσματα ανάμεσα στις διάφορες φυλές να αποτελούν βάση καθηλωτικής τηλεόρασης. (Σαν το «Game of Thrones», αλλά στο πιο πολιτικό.) Εδώ έγραφε ο Μπρους Μίλερ πριν την επιτυχία του «Handmaid’s Tale», και φαίνεται.
10. Gossip Girl
Το «Gossip Girl» ήταν, ίσως, για το εφηβικό δράμα ό,τι ήταν το «24» για την περιπέτεια. Σε μετέφερε σε ένα κόσμο που έφερε τα χαρακτηριστικά αναγνωρίσιμα σημάδια του δικού μας, αλλά οι ήρωες της σειράς συμπεριφέρονταν και μιλούσαν σα να ανήκαν σε μια τεταμένη εκδοχή της δικής μας Γης. Η εφηβική και όχι μόνο σαπουνόπερα φυσικά πάντα διατηρούσε μια φετιχιστική σχέση με τα λεφτά και με τις ελίτ, όμως στη σειρά του Τζος Σβαρτς και της Στέφανι Σάβατζ (βασισμένη στην ομώνυμη σειρά βιβλίων) ήταν εμφανέστερη από ποτέ η επιρροή μιας κινηματογραφικής προσέγγισης ενός, ας πούμε, Γουίτ Στίλμαν, του οποίου την κοινωνική χαρτογράφηση της ελίτ πλευράς της Νέας Υόρκης, η σειρά ξεσήκωσε ολότελα. Οι ηθοποιοί (με κορυφαία όλων τη Λέιτον Μίστερ) έπαιζαν κάθε ατάκα σα να ήταν η τελευταία λέξη όχι απλά της ζωής τους, αλλά της καριέρας τους, μέσα σε έναν τυφώνα πλοκής, high-end στυλ, ποπ αναφορών και χαρακτηριστικά indie ‘00s μουσικής. Αυτή η σειρά κατάφερε, περιέργως, να φτιάξει μια δική της σφαίρα πραγματικότητας, παρά τις επιρροές που δεν προσπαθεί καν να κρύψει. Έχει, υποθέτω, να κάνει με το πόσο αφοσιωμένοι ήταν οι πάντες στο ρόλο τους.
9. Bunheads
Το ενδιάμεσο, χαμένο αριστούργημα της Έιμι Σέρμαν-Παλαντίνο, που ανάμεσα σε «Gilmore Girls» και «Marvelous Mrs. Maisel» δοκίμασε να αποτυπώσει τις γνωστές τις στυλιστικές και συναισθηματικές εμμονές στη μορφή ενός εφηβικού μπαλετικού δράματος που ατυχώς, έζησε μόνο για μία σεζόν. Το στίγμα του πάντως το άφησε: Ο ‘πολλαπλασιασμός’ της Ρόρι Γκίλμορ σε 4 κοπέλες αντί μίας (4 φίλες σε μια σχολή μπαλέτου) έδωσε όχι απλά μια δυναμική αναγνωρίσιμη μεν αλλά όχι πανομοιότυπα προβλέψιμη, όσο και ευκαιρίες για μια πλειάδα storylines που κάνουν τη σειρά στη μία της σεζόν να μοιάζει χορταστική σα να παιζόταν για πολλές παραπάνω. Η Σάτον Φόστερ είναι φανταστική στο ρόλο της Λόρελαϊ Γκίλμορ, η Κέλι Μπίσοπ επιστρέφει στον κόσμο του χορού μετά τα «A Chorus Line» και -γιατί όχι- το «Dirty Dancing» στον απόλυτο φόρο τιμής εκ μέρους της Παλανίνο, ενώ τα χορευτικά set pieces που έκλειναν το κάθε επεισόδιο προσέφεραν μερικά από τα πιο αξέχαστα τηλεοπτικά highlights των τελευταίων χρόνων.
8. Veronica Mars
Για πολλούς η καλύτερη μετενσάρκωση της «Buffy» σε τηλεοπτική σειρά των ‘00s, και ταυτόχρονα απολαυστικό σχολικό νουάρ αντεστραμμένων αρχετύπων. Η σειρά του Ρομπ Τόμας στην αριστουργηματική 1η σεζόν της έστησε ένα whodunnit μιας ολόκληρης σεζόν άρρηκτα συνδεδμένο με το προσωπικό τραύμα της κεντρικής ηρωίδας, το οποίο η σειρά (με τη συνδρομή της σπουδαίας ερμηνείας της Κρίστεν Μπελ) δεν φοβήθηκε ποτέ να εξερευνήσει πλήρως αντικρύζοντας ευθεώς το σκοτάδι, τον τρόμο, την θλίψη που κρυβόταν πίσω του. Η 2η σεζόν προσέφερε ένα πιο πολύπλοκο μυστήριο που κράταγε τον ενδιαφέρον κι η 3η κινήθηκε με πιο αποσπασματικές πλοκές επιστρέφοντας πιο έντονα στην κεντρική σχέση της κόρης με τον πατέρα της (ντροπιασμένο τοπικό σερίφη που τώρα τρέχει το δικό του γραφείο ερευνών όπου η Βερόνικα δουλεύει όταν δεν είναι σχολείο), κι έστω κι αν καμία δεν προσέγγιση την ευθύτητα και το αγνό πάθος της 1ης, το γεγονός παραμένει πως η σειρά στο σύνολό της αποτέλεσε έξοχο δείγμα νεο-νουάρ, εφηβικού δράματος, τραγωδίας, και ταξικής ακτινογραφίας ενός κόσμου που όσα φίλτρα κι αν πέρναγαν το φως του, ποτέ δεν έπαψε να είναι θεοσκότεινος.
7. Degrassi
Όχι κάποια συγκεκριμένη εκδοχή- ή αν θέλετε, εστιάστε απευθείας στην τρέχουσα, το έξοχο «Degrassi: Next Class» που ήδη αριθμεί 4 σεζόν στο Netflix. Το θρυλικό καναδικό σχολικό δράμα ήταν ανέκαθεν γνωστό για το πόσο άφοβα προσέγγιζε κάθε λογής καυτό θέμα της εποχής πολύ πριν σταματήσουν να είναι ταμπού, και η τωρινή ενσάρκωσε δε διαφέρει. Τα παιδιά του Ντεγκράσι έχουν αντιμετωπίσει από ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες μέχρι κρίσεις ανάλογες του GamerGate, την ώρα που η σειρά αναπτύσσει με προσοχή και ευαισθησία, ιστορίες που αφορούν χαρακτήρες που εξερευνούν τη σεξουαλικότητα ή και το φύλο τους, ή παιδιά άλλων θρησκειών και εθνοτήτων (ένα μεγάλο storyline αφορά μαθητές που έρχονται ως πρόσφυγες από τη Συρία). Ανεκτίμητη εφηβική τηλεόραση.
6. The O.C.
Με ένα εναρκτήριο σερί 7 επεισοδίων στο μέσον της παραδοσιακά νεκρής ζώνης του καλοκαιριού, μια εφηβική σειρά που θα μπορούσε να έχει βυθιστεί χωρίς ποτέ να ακούσουμε τίποτα ξανά για αυτήν, εξελίχθηκε μέσα στο διάστημα ενός μήνα σε ποπ φαινόμενο. Ο Τζος Σβαρτς δημιούργησε κάτι σαν ‘90210’ για την μεταξύ indie cool και κόμικ nerd εφηβική εμπειρία των ‘00s, τοποθετώντας έναν φτωχό outsider στο κέντρο ενός κόσμου νεόπλουτων. Ο πιλότος παραμένει μια τέλεια ώρα τηλεόρασης, οι χαρακτήρες των ενηλίκων αποτελούν κεντρικό κομμάτι του δράματος (κάτι που σπάνια οι εφηβικές σαπουνόπερες πετυχαίνουν τόσο καλά), οι μουσικές επιλογές της Αλεξάντρα Πατσάβας υπήρξαν εμβληματικές και αναμφίβολα επιδραστικές στο πλαίσιο της έκρηξης της ίντι σκηνής, και η δυναμική του Σεθ με την Σάμερ υπήρξε μαγνητιστική, με τον χαρακτήρα του Άνταμ Μπρόντι ειδικά να προφητεύει, υπό μία έννοια, την μετατόπιση προς το μέινστριμ της geek κουλτούρας. Η 3η σεζόν δε βλέπεται, όμως η σειρά ξαναβρήκε την καρδιά της πάνω στην ώρα για το υπέροχο (και σοκαριστικά πρόωρο!) φινάλε της 4ης.
5. Skins
Αυτό που κατάλαβε το «Skins» και που καμία άλλη σειρά ως τότε δεν είχε απολύτως καταλάβει (ή καταλάβει πώς να απεικονίσει) είναι πως η εφηβεία στο απόλυτο συναισθηματικό high της μπορεί να μοιάζει με όνειρο που είδες ενώ είχες πυρετό. Η αγγλική σειρά έσπρωξε χαρακτήρες και καταστάσεις όσο στα άκρα έσπρωξε και την ίδια της την αφηγηματική ισορροπία. Στο «Skins» το ονειρικό στοιχείο είναι πιο σημαντικό από την κυριολεξία και η παντός είδους υπερβολή είναι ραμμένη στο ίδιο το DNA της σειράς. Η πρώτη γενιά (σεζόν 1-2) αποτελεί την καλύτερη εκπροσώπηση όλων των στοιχείων που κάνουν το «Skins» αυτό που είναι, από την στυλιστική και περιεχομενική ακρότητα μέχρι το περιστασιακό σκάλισμα του τέταρτου τοίχο και την απαίτηση του ίδιου του show να κριθεί ως έργο τέχνης. Η δεύτερη γενιά είναι εν τέλει μάλλον η πιο δημοφιλής και η τρίτη η πιο άνιση (5η σεζόν εξαιρετική, η 6η ξεπατικωσούρα συνταγής), όμως η σειρά σαν σύνολο εκπροσωπεί το συγκεκριμένο τηλεοπτικό είδος όπως ποτέ δε μπόρεσε να το κάνει καμία άλλη.
4. Friday Night Lights
Μιλώντας παραπάνω για εφηβικές σειρές με ισορροπία εφήβων και ενήλικων χαρακτήρων, ετούτη εδώ είναι ίσως η πιο υποδειγματική εφαρμογή του εγχειρήματος. O κόουτς Τέιλορ του Κάιλ Τσάντλερ και η Τάμι της Κόνι Μπρίτον αποτελούν ασυναγώνιστα τον κορυφαίο τηλεοπτικό γάμο στην ιστορία, και μέσα από τη σχέση τους και τη θέση τους στην κοινότητα (μια μικρή πόλη της middle America γονατισμένη από την οικονομική δυσχέρεια και εξαρτημένη, όπως τόσες άλλες, από την τοπική αθλητική κουλτούρα ως μόνη οικονομική και όχι μόνο διέξοδο) εκπαιδεύουν και μεγαλώνουν γενιές αθλητών, μαθητών, ανθρώπων. Το σπάνιο δράμα που παρέμεινε απόλυτα πιστό στην πορεία των χαρακτήρων του, επιτρέποντάς τους να πάρουν οργανικά τον όποιον δρόμο τους, και εισάγοντας στην πορεία μια νέα γενιά εφήβων εξίσου συναρπαστικών με τους ορίτζιναλ. (Εδώ ο Μάικλ Μπ. Τζόρνταν πέρασε από ‘εκείνος ο πιτσιρικάς του «Wire»’ σε ‘πιθανός μελλοντικός σούπερ σταρ’.) Είναι ένα κοινωνικό show για την σχολική ομάδα φούτμπολ ενός σχολείου στο Τέξας, ναι, αλλά είναι και ένα άκρως ρεαλιστικό εφηβικό, οικογενειακό δράμα για το τι σημαίνει να μεγαλώνεις και να ωριμάζεις μέσα σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό και πολιτιστικό περιβάλλον. Η σοκαριστικά άστοχη 2η σεζόν δε θα μας σταματήσει ποτέ στο μέλλον από το να φέρνουμε στο μυαλό μας το «Friday Night Lights» ως βασικά τέλεια τηλεόραση.
3. Gilmore Girls
Η καλύτερη αμιγώς οικογενειακή σειρά στη σύγχρονη ιστορία της τηλεόρασης, με την Eϊμι Σέρμαν Παλαντίνο (με την πολύτιμη συνδρομή του Νταν Παλαντίνο) να δημιουργεί μια εμβληματική ιστορία τριών γενεών γυναικών και τη διαρκή πάλη της νεότερης εξ αυτών να βρει τη δική της ισορροπία ανάμεσα στις αντικρουόμενες φιλοσοφίες ζωής της μητέρας και της γιαγιάς της. Η διαδρομή είναι στρωμένη με χαρακτηριστικά πολυλογάδικους διαλόγους γεμάτους με ιδιωματισμούς, χιούμορ και αναφορές, με την Αλέξις Μπλεντέλ και την Λόρεν Γκράχαμ να μοιάζουν να γεννήθηκαν για να παίξουν η μία δίπλα στην άλλη. Η Παλαντίνο καταφέρνει να γράψει μια οικογενειακή δραμεντί που τελικά δε μοιάζει με καμία, τοποθετώντας αγνά συναισθήματα μέσα σε ένα παραμυθένιο σκηνικό, μεταπηδώντας από το δράμα στην κωμωδία, το σλάπστικ, ή το παράλογο μέσα σε λίγες λέξεις και λίγα δευτερόλεπτα. Ο ρυθμός της σειράς και ο τόνος της παραμένουν κάτι μοναδικό, όπως άλλωστε και η γκαλερί αξέχαστων χαρακτήρων της. Η σειρά έχασε την δημιουργική της φωνή πριν την 7η και τελευταία σεζόν, όμως ευτυχώς χάρη στο Netflix η Παλαντίνο επέστρεψε χρόνια μετά για να γράψει μια νέα μίνι σειρά που ουσιαστικά έδινε στην ιστορία το φινάλε που πάντα είχε ονειρευτεί.
2. Skam
H αμεσότητα και το άγχος της εφηβικής ύπαρξης μέσα από μια συρραφή από βινιέτες που σχηματίζουν τα προφίλ μιας (δύο, τριών) εφηβείας, καταργώντας τους νεκρούς χρόνους και τις μεταβατικές επεξηγήσεις καθώς κάθε νέα σκηνή μεταδιδόταν άμεσα, ακανόνιστα, άναρχα, σε μια real-time αφήγηση μέσω social καναλιών. Μια παρέα εφήβων σε ένα σχολείο της Νορβηγίας, κάθε μία σεζόν αφιερωμένη σε διαφορετική ηρωίδα (ή ήρωα, στην κορυφαία όλων 3η σεζόν), με στιγμές να αντικαθιστούν τα αυστηρής φόρμας και δομής επεισόδια. Το «Skam», ένας οδηγός εφηβείας φτιαγμένος κατευθείαν για το ίντερνετ, αποτέλεσε έναν θρίαμβο του μοντέλου παραγωγής και παράδοσης ως αισθητική και αφηγηματική επιλογή. Το οποίο δε θα σήμαινε τίποτα αν οι χαρακτήρες και οι ιστορίες τους δεν ήταν τόσο συναρπαστικές, από την εσωτερική πάλη ενός κοριτσιού που αναρωτιέται αν ο έρωτας και η ανεξαρτησία μπορούν να συνυπάρχουν, μέχρι την εκπληκτική ιστορίας συνειδητοποίησης ενός αγοριού πριν το coming out. Το μοναδικό προβλέψιμο και αναμενόμενο πράγμα σε όλη την ύπαρξη του «Skam», είναι το ότι θα αντιγραφόταν κατά κόρον στη μία χώρα μετά την άλλη το δευτερόλεπτο που θα ολοκληρωνόταν.
1. Freaks and Geeks
Πέρα από το all-star ensemble κάθε μέλος του οποίου χάραξε τη δική του μετέπειτα διαδρομή στην κωμωδία, και πέρα από τις καριέρες-ογκόλιθους των δύο κεντρικών δημιουργικών φωνών (Τζαντ Άπατοου και Πολ Φιγκ) που μετέτρεψαν μια σειρά κομμένη στην πρώτη της σεζόν σε καριέρες που θα καθόριζαν το μέινστριμ εμπορικό χιούμορ για την επόμενη 20ετία, το «Freaks and Geeks» είναι ένα δράμα του οποίου η ίδια η ύπαρξη καταφέρνει να παραμένει ακόμα σημαντικότερη της μετέπειτα τεράστιας επιρροής του. Μπήκε στα φτωχά και τα διαλυμένα σπίτια των πρωταγωνιστών του, κατέγραψε τις ανησυχίες και τις αβεβαιότητές τους, παρέλυσε μπροστά στα ανικανοποίητα κι ανέκφραστα συναισθήματά τους, μας έκανε να γελάσουμε και να κλάψουμε με τους θριάμβους και -κυρίως- τις ήττες τους. Στο τέλος, πηγαίνοντας το μάντρα του «Breakfast Club» ένα βήμα παραπέρα, οι καμμένοι γίνονται φρικιά, η πριγκίπισσα ντύνεται ροκ, οι ταμπέλες δεν καταργούνται γιατί -ανατροπή- δεν υπήρχαν ποτέ. Προβλέποντας την προώθηση του δραματικού αυτοσαρκασμού της αμήχανης ενδοσκόπησης σε κυρίαρχη έκφραση χιούμορ στην μετέπειτα εποχή του twitter και του YouTube, το «Freaks and Geeks» ήρθε τις τελευταίες στιγμές του 20ου αιώνα με μια ιστορία από τα ‘80s αλλά ακόμα κι έτσι, ήταν μπροστά από την εποχή του.
Διαβάστε ακόμα:
- 10 σειρές-απόγονοι του Τζον Χιουζ
- Οι 10 καλύτερες σειρές του FOX
- «Skam»: Μια εφηβική σειρά από τη Νορβηγία που έγινε παγκόσμιο φαινόμενο
- «Gilmore Girls»: 45 απολαυστικές στιγμές
- 20 χρόνια «Buffy, the Vampire Slayer»
- «Bunheads»: Πώς θα ήταν να ζεις σε ένα παραμύθι;
- «Riverdale»: To «Twin Peaks, 90210» των ονείρων μας
- Τα 10+1 τηλεοπτικά μιούζικαλ
