Αυτή η σχέση κρατάει χρόνια. Ο Γούντι Αλεν και η Νταϊάν Κίτον, το πριν από 40 χρόνια ζευγάρι στη ζωή και στο σινεμά, έχουν παραμείνει στενοί φίλοι και συχνά-πυκνά στηρίζουν, τόσο δημόσια όσο και ιδιωτικά, ο ένας τον άλλον. Τελευταία βέβαια, ο Αλεν είναι εκείνος που χρειάζεται όλη τη στήριξη: το σκάνδαλο της υποτιθέμενης σεξουαλικής κακοποίησης της ανήλικης κόρης του, το αναζωπυρωμένο μένος τόσο της Μία Φάροου όσο και των παιδιών του μαζί της, οι επιστολές στους New York Times, η συνέντευξη στο Vanity Fair. Μέσα σε όλη την ασχήμια, η οποία συνέπεσε και με την προ-οσκαρική περίοδο της καμπάνια για τη «Θλιμμένη Τζάσμιν», βγήκε η Νταϊάν και έβαλε πλάτες: παρέλαβε αντ' αυτού την τιμητική Χρυσή Σφαίρα για το σύνολο της καριέρας του, τονίζοντας ότι «179 γυναίκες ηθοποιοί έχουν παίξει στις ταινίες του. Και υπάρχει λόγος για αυτό: το ήθελαν! Γιατί οι γυναίκες που γράφει ο Γούντι δε χωρούν σε στερεότυπα κουτάκια. Υποφέρουν, αγωνίζονται, ερωτεύονται, διαλύονται και υπερισχύουν.» Κι επιπλέον, όταν ρωτήθηκε πρόσφατα σε συνέντευξή της ποια είναι η θέση της απέναντι στο σκάνδαλο, το είπε ξεκάθαρα: «εγώ πιστεύω τον φίλο μου».
Διαβάστε ακόμη: Αυτό το τέρας, ο Γούντι Αλεν: Η Μία Φάροου και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας μιλούν για τον πατέρα που δεν θέλουν να ξέρουν
Σήμερα είναι η σειρά του Γούντι Αλεν να ανταποδώσει, σχολιάζοντας αυτή την άφθαρτη σχέση/φιλία που μετρά πάνω από 40 χρόνια πλέον.
«Είμαστε πολύ κοντά, ο ένας στον άλλον» δήλωσε ο Αλεν σε συνέντευξή του στο «The Daily Beast». «Μιλάμε συνέχεια στο τηλέφωνο και βλεπόμαστε κάθε φορά που έρχεται στην Νέα Υόρκη, ή βρίσκομαι εγώ για δουλειές στο Λος Αντζελες...»
Κι ο Αλεν δεν σταμάτησε εκεί, αλλά συνέχισε εκδηλώνοντας μία επιθυμία/φαντασίωση που έχουμε όλοι οι παλιοί φαν: να τους δούμε ξανά μαζί σε μία ταινία του. «Θα ήθελα πολύ να ξαναδουλέψουμε μαζί. Ομως έχει δύο παιδιά και έξοδα, κι αν ερχόταν να γυρίσει μία ταινία μαζί μας θα έπρεπε να το κάνει με τους μισθούς που προσφέρουμε. Δεν τη συμφέρει να γυρίσει ταινία μαζί μου. Είναι εργαζόμενη ηθοποιός, δουλεύει για τα χρήματα πλέον και εμείς δίνουμε τον κατώτερο μισθό...»
«Τα τελευταία χρόνια η Νταϊάν γράφει βιβλία, κάνει ταινίες που της αποφέρουν χρήματα, ή γυρίζει τηλεοπτικούς πιλότους. Ομως το ξέρω: αν είχα ένα σενάριο κι έναν ρόλο που θα της ταίριαζε, θα δεχόταν στη στιγμή! Και δεν υπάρχει τίποτα που θα με ευχαριστούσε περισσότερο από το να ξαναδουλεύαμε μαζί...»
Στο βιβλίο «Ο Γούντι Αλεν για τον Γούντι Αλεν», ο νεοϋορκέζος σκηνοθέτης είχε προχωρήσει λίγο ακόμα την επιθυμία του για το πώς θα ονειρευόταν αυτό το κινηματογραφικό reunion με την Κίτον:
Μου πέρασε κάποτε από το μυαλό – δεν πρόκειται βέβαια να το κάνω- αλλά, ναι, σκέφτηκα κάποια στιγμή ότι θα ήταν ενδιαφέρον να δω τι συνέβη στην Άνι Χολ και τον Νευρικό Εραστή μου. Η Νταϊάν Κίτον κι εγώ θα μπορούσαμε να συναντηθούμε κάπου, 20 χρόνια μετά. Θα είχε ενδιαφέρον οι ήρωές μας να ξαναβρεθούν μια μέρα και να δουν πώς εξελίχθηκαν οι ζωές τους. Μου δίνει στα νεύρα όμως η σκέψη ότι αυτό θα γίνει προϊόν αρπαχτής, θα πάρει την ταμπελίτσα του «σίκουελ» και δε θα ήθελα με τίποτα να πέσω σε μια τέτοια κατάσταση. Το φαινόμενο των σίκουελ έχει ξεφύγει πλέον από κάθε έλεγχο. Νομίζω ότι ο Κόπολα δεν έπρεπε να κάνει τον τρίτο Νονό, έπρεπε να σταματήσει στο δεύτερο που ήταν αριστούργημα. Εχω την αίσθηση ότι τα σίκουελ γίνονται απλώς για τα λεφτά, κι αυτή είναι μία ιδέα που απεχθάνομαι.
Στο ίδιο βιβλίο είχε μιλήσει για το πόσο τον είχε επηρεάσει η Νταϊάν Κίτον στη ζωή και στο έργο του:
Η επιρροή της ήταν καταλυτική. Πρώτα απ’ όλα, η Νταϊάν έχει αλάνθαστο ένστικτο. Είναι πολύ τυχερή. Είναι ένας πολύ προικισμένος άνθρωπος. Ήταν πανέμορφη κι επιπλέον μπορούσε να τραγουδήσει, να χορέψει, να σκιτσάρει, να ζωγραφίσει, να τραβήξει καταπληκτικές φωτογραφίες. Μπορούσε να παίξει. Είχε αναρίθμητα ταλέντα. Και ήταν σε όλα καλή. Είχε το δικό της εκκεντρικό στυλ στο ντύσιμο. Με έκανε να γελάω μ’ έναν υπέροχο τρόπο. Δεν επηρεαζόταν από τίποτα κι από κανένα, είχε τη γνώμη της. Μπορεί δηλαδή να παρακολουθούσε Σαίξπηρ, αλλά αυτό δεν την απασχολούσε: αν δεν της άρεσε, θα το έλεγε και θα εξηγούσε και τους λόγους που δεν της άρεσε. Δεν υπήρχαν προσχήματα, ούτε κόμπλεξ. Ηταν όλα διάφανα. Το γούστο της δε, ήταν εξαιρετικό. Σ’ έναν μόνο τομέα διαφέρουμε, όλα αυτά τα χρόνια που γνωριζόμαστε, κι αυτός είναι η ποπ μουσική των 60ς και των 70ς. Εκείνη τη λάτρευε και τη λατρεύει, εγώ δεν μπορώ να την αντέξω. Πέρα από αυτά, σπάνια να διαφωνούσαμε σε κάτι. Θυμάμαι ότι την έτρεχα σε μία μικρή αίθουσα προβολής, κάπου στην πόλη, για να της δείξω πώς έβγαινε η πρώτη βερσιόν του Πάρε τα Λεφτά και Τρέχα. Κι εκείνη είπε: «Ξέρεις κάτι; Αυτό που βλέπω είναι καλό. Είναι αστείο. κανες μία πολύ αστεία ταινία». Κι εκείνη τη στιγμή, εκείνο ακριβώς το δευτερόλεπτο, ένιωσα ότι όλα θα πήγαιναν καλά και με το κοινό. Η έγκρισή της ήταν πολύ σημαντική για μένα, γιατί αισθανόμουν ότι το ένστικτό της ήταν πολύ ισχυρότερο από το δικό μου. Μέσα στο πέρασμα των χρόνων, υπήρξαμε ζευγάρι, ζήσαμε μαζί και σήμερα παραμένουμε δύο πολύ καλοί φίλοι. Ακόμα και σήμερα βασίζομαι σε εκείνη. Η πιο σημαντική προβολή μιας ταινίας μου είναι εκείνη που θα δει η Νταϊάν.
Η Νταϊάν ήταν μία από τις μεγαλύτερες επιρροές της ζωής μου. Και πιστεύω ότι κι εγώ υπήρξα το ίδιο για εκείνη. Εγώ ήμουν ένας Νεοϋορκέζος, ένας άνθρωπος της πόλης. Μου άρεσε η ενέργεια των δρόμων της, το μπάσκετ, η τζαζ, ήμουν διαβασμένος. Εκείνη ήταν μία Καλιφορνέζα, ένας άνθρωπος των εικόνων. Της άρεσε η φωτογραφία, η ζωγραφική, τα χρώματα. Είχε τη γνώμη της για το σινεμά, κι εγώ είχα τη δική μου. Και μέσα στο χρόνια της σχέσης μας, αυτά συναντήθηκαν, αλληλοσυμπληρώθηκαν. Την σύστησα σε πράγματα με τα οποία δεν είχε επαφή. Της έδειξα ταινίες που δεν είχε δει κι εγώ θεωρούσα σπουδαίες – από ταινίες του Μπέργκμαν μέχρι... θυμάμαι την φορά που την πήγα στους «Αρπαγες της Γης», του Τζορτζ Στίβενς, και της φάνηκε υπέροχο, κάτι που δεν πίστευε ποτέ ότι θα έλεγε για ένα γουέστερν. Πρόσφατα, πριν από ένα μήνα περίπου, την έφερα εδώ στην προσωπική μου αίθουσα και της έδειξα μία ταινία του Μπίλι Γουάιλντερ που δεν ήξερε, «Το Τελευταίο Ατού». Αυτή είναι μία από τις αγαπημένες μου ταινίες του Γουάιλντερ. Ενα αριστούργημα. Παντελώς αποτυχημένο στην Αμερική, αλλά αριστούργημα. Της έδειξα την ταινία και την συγκλόνισε. Την επόμενη μέρα ανακαλύψαμε μαζί την ταινία του Τζορτζ Στίβενς «Αστεγοι Ερωτευμένοι», με τους Τσαρλς Κόμπερν, Τζιν Αρθουρ και Τζόελ Μακρί. Μία υπέροχη κομεντί. Τέλος πάντων, όλα αυτά τα χρόνια βλέπετε ότι υπάρχει μία δημιουργική επαφή ανάμεσά μας. Κι όπως σας είπα, όταν κάνω μία ταινία, αν εκείνης της αρέσει νιώθω ότι πέτυχα το στόχο μου κι αυτομάτως μου είναι παντελώς αδιάφορο αν θ’ αρέσει και σε οποιοδήποτε άλλον στον κόσμο. Ποσώς μ’ ενδιαφέρει πια αν θ’ αρέσει στους κριτικούς, αν θ’ αρέσει στο κοινό - δεν με νοιάζει καθόλου. Τώρα μπορεί να με ρωτήσετε: υπάρχει ταινία μου που δεν της άρεσε; Ναι, μπορεί να είναι πολύ ευγενική για να το πει, αλλά εγώ μπορώ να τη διαβάσω – από το βαθμό του ενθουσιασμού της, από όσα λέει και από πώς τα λέει. Η γνώμη της Νταϊάν για μένα είναι ανεκτίμητη.
Διαβάστε περισσότερα:
