Η ταινία του Δομήνικου Ιγνατιάδη που έκανε την πρεμιέρα της στο 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης και κέρδισε το βραβείο της Πανελλήνιας Ενωσης Κριτικών Κινηματογράφου είναι η ιστορία έξι ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου, για την απεξάρτηση τους από την ηρωίνη. Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ για τις ουσίες και τους κατασκευασμένους μύθους που συνοδεύουν την τοξικομανία, μέσα από προσωπικές ιστορίες πρώην χρηστών που έδωσαν νικηφόρες μάχες απέναντι στον εθισμό.
Ο Δομήνικος, πρώην χρήστης ουσιών περιπλανώμενος σε μια Αθήνα που καταρρέει, με ένα ποδήλατο και μια go-pro, συναντά ανθρώπους που κάνουν το ίδιο με εκείνον -μένουν καθαροί από ουσίες-. Η χαρά του πιώματος, η κατάρρευση, η αποδοχή του προβλήματος, η ανάρρωση. «Καθαροί» πια, μαρτυρούν την πορεία τους προς την αυτογνωσία και τον επαναπροσδιορισμό των αξιών και της αντίληψής τους για τη ζωή.
Η μεγαλύτερη επιτυχία του «Village Potemkin» είναι η ανθρωπιά του. Κι αυτό γιατί τόσο ο ίδιος, όσο και οι υπόλοιποι που μιλούν στην κάμερα, δεν ωραιοποιούν τίποτα. Ακόμα κι αν κάποιοι είναι λίγο περισσότερο «φιλοσοφημένοι» και μελό, το συγχωρείς - γιατί τίποτα δεν είναι διδακτικό και καλογυαλισμένο. Αντιθέτως, ακούμε και πράγματα που είναι εξαιρετικά άβολα, τολμηρά και politically incorrect: τα ναρκωτικά σε κάνουν να νιώθεις όμορφα. Αν δεν είχαν συνέπειες, κανείς δε θα σταματούσε. Ταυτόχρονα όμως, όσο οι πρώην τοξικαμανείς εξομολογούνται την πρώτινη κατάντια, την αναξιοπρέπεια, τη ψυχική και σωματική φθορά, όσο ξεφλουδίζουν τις αιτίες που τους ώθησαν στη χρήση, τις πληγές που δεν είναι εύκολο να κλείσουν, όσο ο προβολέας πέφτει πάνω στον άνθρωπο που ομολογεί «δεν με αγαπάω», «δεν με εκτιμώ», «νιώθω απέραντη μοναξιά», «δε φοβάμαι το θάνατο, φοβάμαι τη ζωή», οι φτιασιδωμένες προσόψεις αυτού του οικουμενικού χωριού καταρρέουν και βλέπουμε με συγκινητική ωμότητα τα πραγματικά πρόσωπα: είναι ο Τόλης, ο Μάριος, ο Γιώργος, Κωνσταντίνος, ο Αλαν. Πάνω κι πιο αιφνιδιαστικά από όλα: κοιτάμε κατάματα τον αντικατοπτρισμό μας.
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Village Potemkin» του Δομήνικου Ιγνατιάδη
O ίδιος ο Δομήνικος Ιγνατιάδης σημειώνει:
Ο κόμπος άρχισε να λύνεται όταν βρέθηκα με μια κάμερα στα χέρια, μια go-pro. Ένιωσα σαν να βρήκα ένα μέλος μου που είχα χάσει χωρίς να το καταλάβω. Αποκατάσταση. Αυτό μου έδωσε η κάμερα. Έναν τρόπο να φιλτράρω την εμπειρία μου για να μπορέσω να την αξιοποιήσω. Αντί να κάνω μανούβρες υπεκφυγής. Μπορούσα να την αντιμετωπίσω μετωπικά. Με αυτό το εργαλείο αυτογνωσίας στα χέρια άρχισα να ξανακάνω τα ίδια ερωτήματα αλλιώς. Για τη χρήση ναρκωτικών. Για τη σχέση μου με τους ανθρώπους. Για τα επώδυνα αντίο και τους παρατεταμένους αποχωρισμούς. Ο κύκλος άρχισε να διευρύνεται, να ανοίγει σε αντίστοιχες αφηγήσεις άλλων. Η αποκλειστικότητα που δεκδικούσα για τον εαυτό μου μαλάκωσε. Σταμάτησα να είμαι η ιστορία μου και άρχισα να γίνομαι ο αφηγητής της. Ορίστε, συστήθηκα.
Οι προβολές του «Village Potemkin», στις 4 Απριλίου στο Γαλλικό Ινστιτούτο και στις 9 Απριλίου στο Δαναό, γίνονται σε συνεργασία με το 18 ΑΝΩ και το Σύλλογο Ασθενών Ήπατος ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ. Μετά τις προβολές θα ακολουθήσουν συζητήσεις με τον σκηνοθέτη και συντελεστές της ταινίας καθώς και ειδικών σε θέματα ουσιών.
Διαβάστε εδώ περισσότερα για τις προβολές και τις δράσεις του CineDoc
Tags: Village Potemkin
