Μια φήμη για το Φεστιβάλ των Καννών του 1999 έχει παραμείνει μέχρι και σήμερα ως ένας από τους μεγαλύτερους θρύλους του φεστιβάλ. Σύμφωνα με αυτή την φήμη, όταν εκείνη την χρονιά ο Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ ήταν Πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής λέγεται πως πίεσε τα υπόλοιπα μέλη, ανάμεσά τους τους Αντρέ Τεσινέ, Τζορτζ Μίλερ, Χόλι Χάντερ και Τζεφ Γκόλντμπλαμ, να ψηφίσουν για το Χρυσό Φοίνικα την ταινία «Rosetta» των αδερφών Νταρντέν αντί την αγαπημένη ταινία του φεστιβάλ, το «Ολα Για τη Μητέρα Μου» του Πέδρο Αλμοδόβαρ.
Φέτος ο πρωταγωνιστής της νέα ταινίας του Κρόνενμπεργκ «Crimes of the Future» Βίγκο Μόρτενσεν, αποφάσισε να υπερασπιστεί τον σκηνοθέτη του βάζοντας ένα τέλος σε αυτή τη φήμη.
Μιλώντας στο Indiewire ο Μόρτενσεν εξήγησε πόσο αβάσιμη είναι η φήμη αφού επανεμφανίστηκε στον Τύπο νωρίτερα αυτή την εβδομάδα. Η αλήθεια είναι ότι η «Rosetta» ήταν η τελευταία ταινία που έπαιξε στο φεστιβάλ του 1999 αφού πολλοί δημοσιογράφοι είχαν ήδη κάνει τις προβλέψεις τους για τον Χρυσό Φοίνικα. Και η εννιαμελής κριτική επιτροπή του Κρόνενμπεργκ ψήφισε αστραπιαία για την ταινία των Νταρντέν, με όλους τους ψήφους υπέρ αυτής της ταινίας έναντι εκείνης του Αλμοδόβαρ.
Διαβάστε ακόμα: Ο Βίγκο Μόρτενσεν δεν έχει και τα καλύτερα λόγια να πει για το «Titane»
«Λατρεύω τον Πέδρο και είναι ένας υπέροχος τύπος, αλλά ήταν η πιο γρήγορη ψηφοφορία από την κριτική επιτροπή για τον Χρυσό Φοίνικα για μια ταινία που ονομάζεται “Rosetta”. Ομόφωνοι, και οι εννέα. Ο πρόεδρος της κριτικής επιτροπής παίρνει μόνο μία ψήφο. Ολοι ψήφισαν αυτήν την ταινία. Πώς λοιπόν [ο Κρόνενμπεργκ] στέρησε τον Χρυσό Φοίνικα από τον Πέδρο; Είναι μια ανόητη ιστορία η οποία υποτιμά έναν μεγάλο καλλιτέχνη όπως είναι ο Πέδρο», ανέφερε ο Μόρτενσεν.
Πάντως η κριτική επιτροπή έδωσε βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας στον Αλμοδόβαρ, το μόνο βραβείο εκείνη την χρονιά που καταχειροκροτήθηκε από όλους στην αίθουσα. Οι φήμες ξεκίνησαν να εμφανίζονται από τότε και έγιναν πιο έντονες όταν το «Ολα Για τη Μητέρα Μου» κέρδισε το Οσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας την ίδια χρονιά.
Και ο Κρόνενμπεργκ προσπάθησε να καταρρίψει αυτόν το μύθο, όπως λίγα χρόνια πριν σε μια συνέντευξή του στο Vulture όπου είπε «ο κόσμος ήθελε να πιστέψει ότι πίεσα την κριτική επιτροπή σε αυτή την απόφαση για να “την πω” στους πιο σύγχρονους σκηνοθέτες από μένα, όπως τον Πέδρο, τον Τζιμ Τζάρμους, τον Τζον Σέιλς κι άλλους που είχαν ταινίες εκεί, αλλά δεν το έκανα. Είχα μόνο μία ψήφο, ξέρεις. Υπήρχε λοιπόν μια πραγματική αποσύνδεση μεταξύ αυτού που πραγματικά συνέβαινε και αυτού που έγραφε ο Τύπος ότι συνέβαινε, αλλά αυτό είναι οι Κάννες. Είναι πάντα πολύ, πολύ πολιτικό, όχι μόνο επειδή οι Γάλλοι είναι αρκετά πολιτικοποιημένοι, αλλά επειδή η πολιτική του γαλλικού κινηματογράφου είναι ακόμη πιο περίπλοκη και μυστηριώδης.»
