Ο Γιώργος διασχίζει με ένα παλιό αυτοκίνητο τα σύνορα Ελλάδας - Βουλγαρίας. Είναι Ελληνας, γύρω στα 50, ζει μαζί με τη σύζυγό του και την ηλικιωμένη μητέρα του σε ένα χωριό και ταξιδεύει μέχρι τη Βουλγαρία για να αγοράσει ένα νεογέννητο. Σιδηρουργός στο επάγγελμα έχει κατασκευάσει μια ειδική θήκη που μεταφέρει στο πορτ-παγκάζ του αυτοκινήτου του προκειμένου να μεταφέρει το παιδί πίσω στην Ελλάδα. Μόνο που αυτό δεν έχει γεννηθεί ακόμη και έτσι ο Γιώργος καταλύει μαζί με την μητέρα του παιδιού, τον κωφό αδερφό της και τη μαμή σε ένα απομονωμένο σπίτι μέσα στο δάσος περιμένοντας...
Αυτά είναι και όλα όσα διαδραματίζονται στο «Alienation» του Βούλγαρου Μίλκο Λαζάροφ, μια ταινία με ελάχιστο διάλογο (και όλο ελληνικό) και ακόμη πιο ελάχιστο δράμα, που στοχεύει περισσότερο στη δημιουργία μιας ατμόσφαιρας παρά στην παραδοσιακή αφήγηση μιας ιστορίας γύρω από μια παράνομη συναλλαγή ενός βρέφους που συντελείται με φόντο τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα.
Χτίζοντας τη διαδρομή του ήρωα του πάνω σε μεγάλα πλάνα σιωπής, σε ανεπαίσθητους ήχους της φύσης και τοπία που κόβουν την ανάσα σε μια αγεωγράφητη περιοχή ανάμεσα σε δύο γειτονικές χώρες, ο Λαζάροφ κινηματογραφεί στην πραγματικότητα ένα ταξίδι που, αντίθετα με την προσμονή μιας νέας ζωής που θα γεννηθεί, είναι γεμάτο από «νεκρές φύσεις» - ανθρώπους που αναζητούν σε λάθος μέρος ένα κομμάτι ευτυχίας και ζώα κατασπαραγμένα από τη βία των αδέκαστων νόμων της φύσης.
Οσα, ωστόσο, δεν καταφέρνει να πει ο Λαζάροφ για τους ήρωές του σε ένα φιλμ που εξαντλεί γρήγορα την επιτηδευμένη ατμόσφαιρά του και από μινιμαλιστικό καταλήγει να είναι άδειο, συμπληρώνει ο Χρήστος Στέργιογλου που με τη στόφα ενός σπουδαίου ηθοποιού δείχνει να γνωρίζει καλύτερα και από τον σκηνοθέτη του τη διαδρομή του Γιώργου.
Από την ζεστασιά που μεταφέρει στην εναρκτήρια σκηνή, τραγουδώντας ένα παραδοσιακό ελληνικό τραγούδι, κοιτώντας κατάματα την κάμερα μέχρι την απέραντη μοναξιά που νιώθεις μέσα σου ότι τον σκοτώνει αργά και βασανιστικά καθώς οδηγεί προς τον «τόπο του εγκλήματος», ο Στέργιογλου κουβαλάει στους ώμους του όλη την «αποξένωση» του τίτλου μιας ταινίας που χωρίς αυτόν θα ήταν απλά μια φιλμική ελλειπτική κινηματογραφική άσκηση.
