Υπάρχει λόγος που αυτή τη φορά η νέα ταινία του παλιού γνώριμου του Φεστιβάλ Βενετίας βρίσκει τη θέση της εκτός του επίσημου διαγωνιστικού όπως οι δύο προηγούμενες του «The Card Counter» και «First Reformed»: Πολύ απλά, αυτή η νέα εκδοχή του κινηματογραφικού ευαγγελίου που κηρύττει εδώ και χρόνια (ή ίσως πάντα) ο Σρέιντερ δεν βρίσκει εδώ τον αντίκτυπο που θα περίμενες.
Ο καταραμένος αντιήρωας σε αυτή την ιστορία είναι ο Νάρβελ Ροθ (Τζόελ Ετζερτον), επικεφαλής των κήπων του μεγαλοπρεπούς κτήματος Γκρέισγουντ που ανήκει στην πλούσια κληρονόμο Νόρμα Χάβερχιλ (Σιγκούρνι Γουίβερ). Μια φορά την εβδομάδα, ο επιμελής, ολιγόλογος, δωρικός Νάρβελ δειπνεί μαζί της και μετά την συνοδεύει στο κρεβάτι της. Γρήγορα αντιλαμβάνεσαι ότι η σχέση τους είναι πολύ πιο σύνθετη, αφού η Νόρμα δεν είναι απλά η εργοδότης του, αλλά η γυναίκα που του έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία και τον τρόπο να ξεφύγει από ένα πολύ σκοτεινό και πολύ βίαιο παρελθόν.
Οι μέρες των λουλουδιών θα φτάσουν στο φθινόπωρό τους όμως, όταν η Νορμα θα πάρει υπό την σκέπη της μια ακόμη χαμένη ψυχή, την Μάγια, εγγονή της αδελφής της που έχει μπλέξει με (πολύ) κακές παρέες και συνήθειες και θα την εμπιστευθεί στον Νάρβελ για να της διδάξει την τέχνη της κηπουρικής και της καινούριας αρχής. Από εκεί και πέρα όπως περιμένεις τα πράγματα θα πάνε στραβά αφού στην σχεδόν μηχανική, καλοκουρδισμένη ρουτίνα και ύπαρξη του Νάρβελ θα ξυπνήσει η επιθυμία και η θέλησή του να σώσει την Μάγια θα τον φέρει αντιμέτωπο με μια εκ νέου δική του πτώση.
Ολα τα γνώριμα υλικά του κόσμου του Σρέιντερ είναι εδώ, οι θεματικές της πίστης, της συγχώρεσης, της τιμωρίας και της σωτηρίας, δίνουν το παρών, αλλά το φιλμ δεν αποκτά ποτέ την ένταση ή την αλήθεια που θα άξιζε στην ιστορία του. Ισως γιατί εκτός από τις ενοχές και την μεταμέλεια του κεντρικού ήρωα δεν υπάρχει κανένας αληθινά συναρπαστικος αντίπαλος ίσως γιατί ο ρυθμός του φιλμ δείχνει να χάνει στροφές, ίσως γιατί οι ηθοποιοί του εδώ δείχνουν περισσότερο σχήματα και μεταφορές παρά αληθινοί άνθρωποι.
