Οταν ο Εμανουέλε Κριαλέζε περιέγραφε την νέα του ταινία ως αυτοβιογραφική, πριν την προβολή της στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ της Βενετίας, ελάχιστοι φανταζόντουσαν πόσο αυτοβιογραφική μπορεί να είναι αυτή η ιστορία ενός έφηβου κοριτσιού που θέλει να είναι αγόρι, στην Ρώμη της δεκαετίας του ‘70. Ομως η ιστορία της Αντριάνα που θέλει να την φωνάζουν Αντρέα, που φορά μόνο αγορίστικα ρούχα είναι η ιστορία του Κριαλέζε, ο οποίος όπως με όχημα την ταινία του αποκάλυψε σε όλους, είχε κι εκείνος γεννηθεί κορίτσι.
Και κάπως έτσι το φιλμ αποκτά ένα μεγαλύτερο μερίδιο αλήθειας και βαρύτητας, προσθέτοντας ένα δεύτερο επίπεδο συγκίνησης, στην συνήθως συγκρατημένα δραματική αν και μελαγχολική ακόμη και στις πιο χιουμοριστικές στιγμές της ατμόσφαιρα της. Ο Κριαλέζε αφηγείται την ιστορία μιας μεγαλοαστικής οικογένειας στην Ρώμη, στην οποία η αγάπη ανάμεσα στους γονείς έχει στεγνώσει εδώ και χρόνια αλλά η αγάπη ανάμεσα στην μητέρα και τα παιδιά της, είναι ζωντανή και γεμάτη χυμούς.
Στο κέντρο της αφήγησης και ένας από τους λόγους για τις σημαντικότερες κορυφώσεις του σεναρίου βρισκεται η Αντριάνα, η νεαρή ηρωίδα που νιώθει έντονα αυτό που σήμερα θα περιγράφαμε ως δυσφορία φύλου, αλλά που στην δεκαετία του 70 κανείς δεν θα μπορούσε να το πει έτσι. Ο χαρακτήρας είναι είναι ο οδηγός μας στην γεμάτη αναταράξεις διαδρομή της οικογένειάς της και της ίδιας προς την κατανόηση και την αποδοχή, μια διαδρομή που ο Κριαλέζε θα καταγράψει με ένα ύφος που μπλέκει το ρεαλιστικό και το ονειρικό, το αστείο και το δραματικό σε έναν ενδιαφέρον αν κι όχι πάντα πετυχημένο μείγμα.
Αυτό που σχεδόν πάντα λειτουργεί όμως, εκτός από την εξαιρετική φωτογραφία και την πετυχημένη αναπαράσταση της εποχής, είναι οι μουσικές επιλογές και οι σκηνές που η μουσική, τα τραγούδια και οι σταρ της εποχής, η Ραφαέλα Καρά, η Πάτι Πράβο, o Αντριάνο Τσελεντάνο κι ο Τζόνι Ντορέλι, αποκτούν ρόλο στη δράση, που μπαίνουν κυριολεκτικά στις ζωές των πρωταγωνιστών. Ναι αυτές οι στιγμές φλερτάρουν με το camp αλλά το κάνουν δίχως ενοχή, με την ειλικρίνεια και την γοητευτικά ρομαντική σχεδόν αφέλεια που θέλει να έχει όλη η ταινία και με κάποιο τρόπο αποτελούν την αληθινή καρδιά της και ίσως την ίδια την σωτηρία της νεαρής ηρωίδας της.
