Η περίφημη ρήση του Γκοντάρ για το πως το μόνο που χρειάζεσαι για να κάνεις μια ταινία είναι ένα κορίτσι κι ένα όπλο, βρίσκει την δική της εφαρμογή της στο Ιρανικό σινεμά, αλλάζοντας τα συστατικά από το όπλο και το κορίτσι, σε ένα ζευγάρι σε κρίση κι ένα ηθικό δίλημμα.
Στο «Ενας Χωρισμός» του Ασγκάρ Φαρχαντί που μοιάζει να είναι ο πιο κοντινός κινηματογραφικός συγγενής του «Melbourne» κι όχι μόνο επειδή πρωταγωνιστεί και σε αυτό ο εξαιρετικός Παϊμάν Μααντί, δεν χρειάστηκε σχεδόν τίποτα περισσότερο για να στηθεί ένα συγκλονιστικό θρίλερ ανθρώπινων σχέσεων και ψυχολογικής και ηθικής αγωνίας και κάτι ανάλογο (έστω και ελαφρώς λιγότερο πετυχημένα) συμβαίνει κι εδώ.
Στο κέντρο του ένα ζευγάρι, ο Αμίρ και η Σάρα, σε ένα διαμέρισμα της Τεχεράνης, το οποίο αδειάζουν καθώς το ίδιο απόγευμα θα φύγουν για την Μελβούρνη της Αυστραλίας όπου θα σπουδάσουν και οι δυο για μερικά χρόνια. Ενώ συγγενείς και φίλοι, μεταφορείς κι ο ιδιοκτήτης του διαμερίσματος μπαινοβγαίνουν, ενώ οι βαλίτσες γεμίζουν και το χαρούμενο άγχος μιας νέας ζωής τους ενθουσιάζει, στο υπνοδωμάτιο κοιμάται ήσυχα το μωρό του γείτονα, του οποίου η μπέιμπι σίτερ χρειάστηκε να φύγει βιαστικά για λίγο.
Ομως οι ώρες περνούν κι εκείνη δεν επιστρέφει και σύντομα ένα απρόβλεπτο γεγονός θα μεταμορφώσει αυτό που θα έπρεπε να είναι μια γεμάτη χαρά μέρα σε κάτι που μοιάζει περισσότερο με εφιάλτη. Περιορισμένοι ουσιαστικά στα δωμάτια του σπιτιού τους, ο Αμίρ και η Σάρα θα βιώσουν το δικό τους κλειστοφοβικό θρίλερ σε ένα φιλμ που φιλοδοξεί -και καταφέρνει- να σε βάλει στην θέση τους να και αναρωτηθείς τι θα έκανες εσύ σε μια ανάλογη περίπτωση.
Μπορεί το σενάριο να μην αποφεύγει εντελώς μερικές υπερβολές ή να μην δικαιολογεί επιτυχώς όλες τις επιλογές των δύο βασικών του ηρώων, όμως ο Τζαβιντί, ξέρει να χτίζει πετυχημένα την ένταση και να σφίγγει με επιτυχία τον κλοιό γύρω από το ζευγάρι, παγιδεύοντας εκεί και τους θεατές, σε ένα φιλμ που σε συναρπάζει και σε «εξουθενώνει» την ίδια στιγμή.
Μακρυά από τα φολκλόρ και τον διδακτισμό, δίχως να παγιδεύεται συχνά στον μελοδραματισμό ή τον υπερβολικό συναισθηματισμό, το «Melbourne» προβάλει σαν ένα καλοστημένο και αποτελεσματικό ψυχολογικό θρίλερ που σε αφήνει μετέωρο μέχρι την τελευταία σκηνή και που δεν προσφέρει εύκολες απαντήσεις για το τι είναι σωστό και τι λάθος.
